ตระเตรียมการก่อนเข้าบ้าน
1001 Words
ภิลพไปรับพลอยรักมารอเจอกับเวคินทร์ที่ร้านอาหารประจำของเขาทั้งสองคน หลังจากสั่งเครื่องดื่มรอได้ไม่นานเวคินทร์ก็เดินเข้าร้านมา
"ไอ้คิน" ภิลพชูมือร้องเรียกเพื่อนเบาๆให้รู้ว่านั่งอยู่โต๊ะไหน
"สวัสดีค่ะ" พลอยรักทักทายเวคินทร์
"สวัสดีครับ" เวคินทร์ตอบรับแบบเสียงเรียบเฉย
"กินอะไรก่อนไหมเพื่อน" ภิลพหันไปถามเวคินทร์
"ฉันขอกาแฟร้อนถ้วยเดียวพอว่ะ" เวคินทร์บอกเพื่อนเชิงว่าช่วยจัดการสั่งให้ด้วย
"คือ....ผมไม่ขอขอท้าวความอะไรมากมายนะแต่จุดประสงค์ของผมอย่างที่คุณรู้ว่าผมอยากให้คุณมาแสดงเป็นภรรยาผมและไปอยู่บ้านเดียวกับผม หน้าที่ของคุณคือต้องทำให้ทุกคนเชื่อให้ได้ว่าคุณคือภรรยาของมจริงๆ โดยเฉพาะคุณแม่ของผม"
"เรื่องรับงานพลอยไม่มีปัญหาค่ะ แต่ขอรู้เหตุผลหน่อยได้ไหมคะเผื่อว่าพลอยจะได้อินกับการแสดงออกมากขึ้นถ้าอยู่ดีๆมาเล่นบทนี้เลยก็มันจะงงๆอยู่นะคะ" พลอยรักค่อยๆตะล่อมถามเพราะความอยากรู้นอกเหนือไปจากเรื่องงาน
"ผมไม่อยากแต่งงานกับคนที่คุณแม่หาให้ ผม..." เวคินทร์พูดติดขัดพร้อมหันไปมองตาภิลพเพราะไม่คิดจะเตรียมคำตอบมาเล่าให้พลอยรักฟัง
"โอเค ฉันเข้าใจค่ะ คุณสองคนคงไม่อยากเปิดเผยตัว" พลอยรักเห็นเวคินทร์พูดติดขัดเลยโพร่งพูดขึ้นมาเสียเองเพราะคิดว่าเวคินทร์คงจะอาย
"คือ..มันไม่ใช่.."
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจพวกคุณจริงๆค่ะ ไม่ต้องอายนะคะความรักไม่ว่าจะเพศไหนก็เป็นเรื่องที่ดีค่ะ ยังไงพลอยจะช่วยคุณสองคนสุดใจเลยค่ะ" พลอยรักตัดบทเวคินทร์ที่กำลังจะอธิบายแบบพูดเองเออเอง
"เอ่อ....โอเคเริ่มบรีฟงานเราเลยดีกว่า" เวคินทร์เห็นว่าป่วยการเลยได้แต่เลยตามเลยให้พลอยรักเข้าใจแบบนั้นพร้อมทำมือกุมขมับเล็กน้อยกับความโก๊ะของเธอที่รวบรัดตัดตอนพูดเองเข้าใจเอง โดยมีภิลพหัวเราะแห้งๆเพราะไม่รู้จะขำดีไหมที่ตัวเองพลอยถูกเข้าใจผิดไปด้วย
"เดี๋ยวผมจะพาคุณเข้าบ้านไปพร้อมผมและจะแนะนำให้คุณแม่รู้จัก เราสองคนรู้จักกันตอนอยู่อเมริกาและคบกันมา 2 ปีแล้วและมีแพลนจะแต่งงานกันเร็วๆนี้ ซึ่งผมและคุณได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่อยู่ที่นั่นแล้ว คุณต้องแสดงออกถึงความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคนที่หนักแน่นและมั่นคงเพราะคุณแม่ของผมท่านค่อนข้างสังเกตุคน" เวคินทร์อธิบาย
"และที่สำคัญจับผิดเก่งมาก" ภิลพเสริม
"ผมจะบอกทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวผมและอะไรที่ผมชอบไม่ชอบ ซึ่งคุณจะต้องจำให้แม่น อ่อ อีกอย่างคุณจะต้องไปเรียนรู้งานกับผมที่บริษัทเราจะได้รู้ใจและเข้าขากันมากขึ้น"
เวคินทร์ย้ำหนักแน่น
"นายแม่ไม่ค่อยชอบผู้หญิงไม่ทำงานหวังรวยทางลัด ถ้าหน้าที่การงานฐานะไม่เสมอกันนี่ นอนเป็นไอ้เข้ขวางคลองเลย" ภิลพพูดอย่างรู้ใจแม่ของเพื่อนดี
"แล้วถ้าท่านรู้ว่าพลอยฐานะไม่ดีล่ะคะจะทำยังไง พลอยก็ไม่เคยอยู่ในวงสังคมไฮโซเสียด้วยสิ เสื้อผ้าพลอยก็มีแต่ปอนๆ" พลอยรักเริ่มเสียงอ่อยคิดหนัก
"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงผมให้ภิลพคอยช่วยสอนคุณและพาไปจัดการเรื่องเสื้อผ้าหน้าผม"
"ฝากหน่อยเพื่อน"เวคินทร์พูดพร้อมมองหน้าภิลพ
"ไม่มีปัญหา" ภิลพทำมือป้องหน้าผากเป็นเชิงสัญลักษณ์ว่ารับทราบ
พลอยรักนั่งฟังเวคินทร์และภิลพผลัดกันเสริมข้อมูลให้เธอจนอัดแน่นไปหมดแต่เพื่อเงินเธอทำได้ พลอยรักสูดหายใจเข้าและพูดกับตัวเองเบาๆว่า
"ฉันทำได้"
.....................................................................
หลังจากออกจากร้านอาหารภิลพและเวคินทร์ก็พาพลอยรักไปเลือกซื้อเสื้อผ้าและทำผมใหม่ ภิลพบอกให้ช่างทำผมช่วยออกแบบทรงผมที่ดูทันสมัยเข้ากับรูปหน้าและช่วยแต่งหน้าให้พลอยรักด้วย
"เอาแบบ เมคโอเวอร์ให้เปลี่ยนเป็นอีกคนเลยนะครับ" ภิลพบอกกับช่างร้านเสริมสวย
ถัดมาก็ไปต่อกันที่ร้านเสื้อผ้า ภิลพบอกพนักงานที่ร้านช่วยเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะกับพลอยรักให้เป็นสิบชุดเพราะเธอจะต้องอยู่ที่บ้านเวคินทร์อีกนาน
"ไปลองใส่ดูครับ เลือกไปเยอะๆไม่ต้องเกรงใจ เสื้อผ้าที่คุณเอามาคงไม่ได้ใส่แน่ๆ" ภิลพบอกพลอยรักพร้อมผายมือไปทางห้องลองเสื้อ
"ขอบคุณค่ะ" พลอยรักตอบรับแบบหน้าแหยๆเพราะว่าเสื้อผ้าเธอมีแต่ธรรมดาสามัญไม่เข้ากับสังคมของเวคินทร์แม้แต่น้อย รู้สึกขัดไม่เป็นตัวเองพอสมควร
"ใส่ได้พอดีไหมคะ" เสียงพนักงานสาวถามเมื่อพลอยรักเปิดม่านห้องลองเสื้อออกมา
ทั้งเวคินทร์และภิลพต่างมองพลอยรักด้วยความตะลึงเมื่อหันไปมองตามเสียงที่พนักงานสาวพูด พลอยรักอยู่ในชุดกระโปรงสีเทาเลื่อมที่ดูเรียบแต่หรูและสวมรองเท้าส้นสูงที่สีดูเข้าชุดกัน ดูลุคเป็นสาวทันสมัยที่ค่อนข้างมีเทส ดูปราดเปรียวไม่มอสอเหมือนเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่เธอใส่มา
"โอ้โห แค่เปลี่ยนชุดแต่งหน้าทำผม ก็เหมือนคนละคนเลยนะครับ" ภิลพชื่นชมเธอเป็นอย่างมาก
"โอเค ใช้ได้" เวคินทร์เองก็มองเธออย่างพอใจแต่ไม่แสดงออกนอกหน้าเหมือนภิลพ เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเคย จึงไม่สามารเดาได้ว่าคำว่าโอเคของเขา มันดีจริงหรือไม่
.....................................
- Writer
