ตกบันไดหัวใจพลอยรัก

ก้าวแรกเมื่อเดินเข้าบ้าน

“ลพ ยังไงฉันขอบใจแกมากนะเพื่อนที่ช่วยเป็นธุระหลายๆอย่างให้” เมื่อก้าวลงจากรถเวคินทร์ก็เดินกลับมาที่รถก้มลงคุยกับภิลพที่ลดกระจกรถลง

“แน่ใจนะว่าไม่ต้องการให้ฉันเข้าไปด้วยวันนี้” ภิลพถามอย่างเป็นกังวลว่าคนแข็งๆอย่างเวคินทร์จะแสดงละครได้แนบเนียนไหม

“ไม่ต้อง ฉันรู้ใจแม่ฉันน่าจะเอาอยู่ ไว้เจอกันเพื่อน” เวคินทร์ยืนยัน

"โอเค มีอะไรโทรมาได้ตลอด" ภิลพจำต้องปล่อยให้เวคินทร์ฉายเดี่ยวสำหรับวันนี้

หลังจากที่ภิลพเคลื่อนรถออกไป เวคินทร์ก็เดินไปเปิดประตูรถให้พลอยรัก

"คุณ ลงมาได้แล้ว" เวคินทร์เรียกพลอยรักที่นั่งนิ่ง

"อ่อ ค่ะ" พลอยรักตอบรับและรีบลงมาจากรถ เมื่อเธอลงจากรถก็กวาดสายตามไปทั่วๆบริเวณตัวบ้าน ในใจเธอเริ่มประหม่าเมื่อเห็นบ้านของเวคินทร์

"มีอะไรหรือ" เวคินทร์ถามเมื่อเห็นอาการของพลอยรัก

"ปละ เปล่า ค่ะ แค่ไม่คิดว่าบ้านจะใหญ่โตอะไรขนาดนี้ นี่พลอยเริ่มประหม่าแล้วนะคะเนี่ย" พลอยรักตอบไปแบบซื่อๆ เพราะไม่คิดว่าเวคินทร์จะรวยเข้าขั้นมหาเศรษฐี คิดว่าแค่รวยแบบคนทำงานระดับผู้บริหารทั่วๆไปเท่านั้น

"บ้านคุณแม่ผมน่ะ ไม่ใช่ของผมคนเดียวหรอก ไปเข้าบ้านดีกว่า" เวคินทร์ถ่อมตนเล็กๆ

"ค่ะ" พลอยรักตอบพร้อมทำใจสู้เพื่อเงิน

เมื่อก้าวเข้ามาในบ้าน

"ป้าผิน ช่วยเอากระเป๋าของคุณพลอยไปเก็บที่ห้องนอนของผมด้วยครับ" เวคินทร์หันไปสั่งแม่บ้าน

"เดี๋ยวคุณนั่งรอตรงนี้ก่อน ผมจะไปหานายแม่" เวคินทร์บอกให้พลอยรักนั่งรอที่โซฟาห้องโถงรับแขก

"ว่าไง ตาคิน " นายแม่ผู้อายุยืนเดินลงมาจากบันไดบ้านพร้อมส่งเสียงทักลูกชายแต่สายตาเหลือบมองพลอยรัก

"พลอยรัก นายแม่ของผม" เวคินทร์แนะนำพลอยรักให้รู้จักผู้เป็นแม่

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อพลอยรักค่ะ" พลอยรักสวัสดีพร้อมยิ้มหวานทักทาย

"พลอยรัก ภรรยาผมครับ" เวคินทร์รีบแนะนำแบบไม่รีรอ

"ยังไม่แต่งจะเป็นเมียได้ยังไง" วันศรีพูดขวางแบบยังไม่ยอมรับในตัวพลอยรักและเพราะได้กลิ่นความไม่ชอบมาพากลเสียด้วย

"แต่เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เมืองนอกแล้วนะครับ" เวคินทร์แย้ง

"ฉันเป็นคนไทย ยังไม่แต่งก็ยังไม่ใช่เมียอย่างสมบูรณ์" วันศรียังขวางไม่เลิก

"เอาล่ะครับนายแม่ยังไงเอาเป็นว่า ณ ตอนนี้ พลอยจะเข้ามาอยู่ในบ้านกับผมแล้วก็จะไปทำงานที่บริษัทเป็นผู้ช่วยผมด้วยครับส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันนะครับ" เวคินทร์ตัดบทและมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อนนิดๆเพื่อให้วันศรีเลิกจับผิด

"มื้อเย็นลงมาทานข้าวกับแม่ด้วยล่ะ" วันศรีใจอ่อนปล่อยลูกชายแต่ยังไม่วายหาทางต้อนทั้งคู่ให้มาพบกับตัวเองอีกเย็นนี้

......................................

"คุณต้องนอนห้องนี้กับผม แต่ไม่ต้องห่วงนะผมจะไปนอนในห้องทำงานเองอยู่ติดๆกัน เสื้อผ้าคุณก็จัดเข้าเก็บในตู้เสื้อผ้าได้เลยตามสบาย ของใช้ส่วนตัวก็จัดวางได้เลยนะทำตัวตามสบายจะได้ดูธรรมชาติหน่อย" เวคินทร์บอกพลอยรักไปด้วยพลางหยิบเอาหมอนและผ้าห่มเดินไปวางไว้ที่ห้องทำงานของเขาด้านข้าง

พลอยรักไม่ได้พูดอะไรได้แต่เอาสัมภาระต่างๆออกจากกระเป๋า

"อ่อ อีกอย่าง คุณต้องเรียกผมว่าคิน อย่าเรียกคุณให้มันดูห่างเหินมันจะไม่แนบเนียน" เวคินทร์กำชับ

"ค่ะคิน คินเองก็ต้องเรียกพลอยว่าพลอยเหมือนกัน" พลอยรักเรียกพร้อมมองหน้าเวคินทร์แล้วยิ้มหวาน

เสน่ห์ในรอยยิ้มของพลอยรักทำให้เวคินทร์มองหน้าพลอยรักค้างไปชั่วครู่ เวคินทร์รู้สึกหวั่นไหวแปลกในรอยยิ้มนั้นอย่างบอกไม่ถูก

"ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ก็คิดเสียว่าเราเป็นเพื่อนกัน เราจะได้ไม่เก้อเขินกันอีก" พลอยรักลุกขึ้นยืนพูดพร้อมมองตาเขา

เวคินทร์ไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มบางๆแต่ใบหน้าที่สวยหวานละมุน ดวงตากลมโต นัยน์ตาดำขลับผิวหน้านวลมีเลือดฝาดดูสวยอย่างเป็นธรรมชาติและคำพูดที่ดูจริงใจของพลอยรัก ทำเอาเวคินทร์จ้องตาของพลอยรักอย่างลืมตัวก่อนจะตื่นจากภวังค์จากเสียงเคาะประตูของป้าผินแม่บ้าน

"คุณคินคะ ป้าจะมาถามว่าขาดเหลืออะไรอีกไหมคะสำหรับคุณผู้หญิง" ป้าผินถามเจ้านาย

"ไม่น่าจะมีอะไรแล้วนะเท่าที่มีในห้องผมก็ครบแล้วล่ะ" เวคินทร์ตอบแบบเก้กังเล็กน้อยเพราะถูกขัดจังหวะเหมือนถูกปลุกให้ตื่นจากฝัน

"อ่อ นี่ป้าผิน แม่บ้านที่นี่ เป็นคนเก่าแก่อยู่กันมานาน" เวคินทร์แนะนำให้พลอยรักรู้จักป้าผิน แม่บ้านที่เขาให้ความเคารพเหมือนญาติคนหนึ่ง

"ถ้าต้องการอะไรเพิ่ม บอกป้าได้เลยนะคะ" ป้าผินยิ้มให้พลอยรักด้วยความเป็นมิตร

"ขอบคุณค่ะป้า" พลอยรักพูดพร้อมยกมือไหว้

"ถ้าไม่เอาอะไร ป้าขอตัวก่อนนะคะ" ป้าผินขอตัวและมองพลอยรักสลับกับเวคินทร์ก่อนเดินจากไป

"ขอบคุณครับป้า" เวคินทร์เป่าลมออกปากหลังจากป้าผินเดินออกไป

"ป้าผินแกใจดีนะ แต่ก็เป็นคนเก่าแก่ของคุณแม่ แต่ทำอะไรก็ระวังการอยู่ในสายตาของป้าด้วย" เวคินทร์บอกเป็นเชิงว่าพลอยรักต้องระวังการมีสายลับสืบข้อมูลไปบอกแก่แม่ของเขา

"ค่ะ พลอยจะระวังตัว" พลอยรักพูดพร้อมส่งยิ้มหวานอีกครั้ง ซึ่งก็ทำเอาเวคินทร์อดใจไม่ไหวที่จะมองหน้าเธออีกครั้ง

"คุณไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วก็เลือกเสื้อผ้าที่ดูดีหน่อยนะ มื้อเย็นนี้อาจจะทำให้คุณอึดอัดนิดหน่อยแต่เดี๋ยวก็คงชิน" เวคินทร์เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจ้องหน้าพลอยรักอยู่ก็รีบเบือนหน้าหนีพร้อมชวนคุยแก้เก้อ

"คินเรียกพลอยว่าคุณอีกแล้วนะคะ" พลอยรักแกล้งหยอก

"อืม" เวคินทร์พยายามตอบเสียงเรียบเก็บอาการและเดินไปนั่งที่ห้องทำงานของเขา

หลังจากที่พลอยรักอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งเล่นที่โซฟาภายในห้องนอนรอให้เวคินทร์ได้อาบน้ำแต่งตัวบ้าง พอเวคินทร์เดินออกมาพลอยรักก็ถามถึงสิ่งที่เธอจะต้องเตรียมตัวต่อไป

"ผม ชอบทานอาหารทะเลแต่ว่าผมแพ้กุ้ง ผมดื่มกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใส่ครีม เช้าๆผมจะทานแค่กาแฟกับขนมปังปิ้ง คุณแค่จำไว้เฉยๆพอเป็นข้อมูล เพราะยังไงแม่บ้านเป็นคนเตรียมอยู่แล้ว อ่อ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณเข้าไปที่บริษัทด้วยนะ" เวคินทร์ทยอยป้อนข้อมูลเกี่ยวกับตนเองให้พลอยรักจดจำ

"ลงไปกันดีกว่าใกล้เวลาอาหารค่ำแล้วนายแม่ไม่ชอบเป็นฝ่ายมาคอยใคร" เวคินทร์บอกให้พลอยรักเตรียมตัวไปที่โต๊ะอาหาร

.................................................................