ตกบันไดหัวใจพลอยรัก

สร้างความน่าเชื่อถือ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน

"อ้าวตาคิน มาถึงแล้วหรือลูก" เมื่อเขากลับมาถึงบ้านก็เจอวันศรีที่นั่งเล่นอยู่ที่โซฟาห้องโถงรับแขก

"ครับ เดี๋ยวขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับจะลงมาทานข้าวด้วย" เวคินทร์ตอบเพียงสั้นๆ

"สวัสดีค่ะ นายแม่" พลอยรักยกมื้อไหว้กล่าวทักทายแล้วก็เดินตามเวคินทร์ไปแบบห่างๆเว้นระยะการเดิน ซึ่งทุกรายละเอียดอยู่ในสายตาของวันศรีตลอดเวลา

ทั้งสามคนมานั่งพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร เวคินทร์และพลอยรักต่างคนต่างทานเงียบจนวันศรีเอ่ยขึ้นมา

"ตาคินกับหนูพลอยคิดว่าจะมีลูกเมื่อไรจ๊ะ" วันศรียิงคำถามเด็ด

"เอ่อ...ผมอยากทำงานก่อนครับเราสองคนยังมีอะไรหลายๆอย่างที่อยากจะทำถ้ามีลูกแล้วจะขยับตัวลำบากครับ" เวคินทร์เกือบจะตกม้าตายในคำถามของแม่

"ดูแกไม่ค่อยจะสวีทหวานกับหนูพลอยเลยนะ ผู้ชายอะไรไม่เอาใจเมียเลย หนูพลอยก็เหมือนกันไม่เอาใจตาคินทร์ไว้บ้างจะได้มีลูกไวๆ" วันศรีปากแค่พูดไปเพราะใจอยากจับผิด

"ค่ะ ค่ะ" พลอยรักเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน

ทั้งเวคินทร์และพลอยรักต่างสบตากันและต่างคิดได้ว่านี่คือจุดบอดของทั้งคู่ที่จะทำให้นายแม่จับได้ว่าทั้งเขาและเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน

"แล้วพอจะหาเวลาให้แม่ได้บ้างหรือยัง แม่จะไปคุยธุรกิจที่ค้างไว้กับป้านุช" วันศรีเริ่มรุกอีก

"คงยังไม่ได้ครับนายแม่ อาทิตย์หน้าผมติดสัญญากับพลอยรักเอาไว้ว่าถ้ามาถึงเมืองไทยจะพาไปฮันนีมูนแก้ตัวครับ จองโรงแรมเอาไว้แล้วด้วย ผมกับพลอยอยู่ด้วยกันมาที่เมืองนอกด้วยความเคยชินเลยไม่ได้พาพลอยไปไหนเป็นพิเศษเลยครับ" เวคินทร์ไหลไปเรื่อยความคิดไปเที่ยวนี่ก็เพิ่งคิดได้เดี๋ยวนั้นเอง เตะถ่วงเวลาไปเรื่อยเปื่อย

"ไม่มีเวลาให้คนแก่อีกละ" นายแม่ตัดพ้อน้อยใจ

.......................................................................

เมื่อเวคินทร์และพลอยรักขึ้นมาที่ห้องนอน

"ไม่เห็นบอกก่อนเลยค่ะว่าจะพาไปเที่ยว" พลอยรักถาม

"ผมก็เพิ่งคิดได้นั่นแล่ะ ถ่วงเวลาไปเรื่อยเพราะนายแม่ท่านจะหาทางให้ผมไปดูตัวลูกสาวของป้านุชนาถเพื่อนแม่" เวคินทร์อธิบาย

"แล้วเราต้องไปกันจริงๆใช่ไหมคะ"

"ใช่ เพราะการที่นายแม่พูดออกมาหลายๆประโยคเมื่อกี้ผมว่าท่านสงสัยเราอยู่ การแสดงของเราคงยังไม่แนบเนียนพอ"

"เราอาจจะต้องเพิ่มเลเวลให้มากกว่านี้" พลอยรักพูดแบบครุ่นคิดแต่ไม่บอกเวคินทร์ว่าคิดอะไรอยู่

..........................................................................

คืนนี้ยังเป็นเช่นเคยที่เวคินทร์ยกเตียงนอนให้พลอยรักส่วนเขาไปสิงสถิตย์อยู่ที่ห้องทำงาน ในทุกๆคืนเขามักจะเดินออกมาดูพลอยรักและห่มผ้าให้เธอเสมอ

แปลกที่ปกติแล้วเวลาว่างหรือมีช่วงที่เงียบสงบเวคินทร์มักจะคิดถึงสิคนรักเก่าเสมอจนนอนไม่ค่อยจะหลับแต่ตั้งแต่พลอยรักเข้ามาเหมือนเขาจะลืมคนรักเก่าไปชั่วขณะจนลืมไปเลยว่าเคยนอนไม่หลับ

........................................................................

เช้านี้เป็นเหมือนเคยที่เวคินทร์และพลอยรักจะต้องลงมาทานอาหารเช้ากับวันศรีก่อนออกไปทำงาน แต่วันนี้สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ

"คินคะ เนคไทคุณเบี้ยวค่ะพลอยจัดให้นะคะ" ระหว่างที่ลงบันไดมาเดินจนเกือบจะถึงโต๊ะอาหารพลอยรักรีบปาดตัวเข้ามาขวางหน้าเวคินทร์พร้อมยกมือทำท่าทางจัดแต่งเทคไทไม่เพียงเท่านั้นพลอยรักยังทำท่าถึงเนื้อถึงตัวเวคินทร์ด้วยการก้มไปดมที่ปกเสื้อเชิ๊ตของเวคินทร์อีกต่างหาก

"พลอยชอบน้ำหอมกลิ่นนี้จังเลยค่ะ" พลอยรักพูดเสียงหวานพร้อมเงยหน้ามองเวคินทร์แล้วยิ้มหวานให้เขาแต่ก็แอบปลายหางตาแอบมองวันศรีเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่เธอทำนั้นอยู่ในสายตาของวันศรี

"ครับ" เวคินทร์ตอบสั้นๆและมองพลอยรักแปลกๆเพราะกำลังงงในพฤติกรรมของเธอ

"ไปค่ะ ทานข้าวกัน" พลอยรักพูดพร้อมเกี่ยวแขนของเวคินทร์พากันไปนั่งที่โต๊ะ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะนายแม่ อาหารน่าทานอีกแล้วนะคะป้าผิน" พลอยรักกล่าวทักทายวันศรีและหันไปเอ่ยปากชมป้าผินแบบอารมณ์ดี

"จ้ะ" วันศรีตอบรับพร้อมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พร้อมหยิบพัดคู่ใจมาพัดไปมองพลอยรักไปสลับกับมองลูกชาย ใช่เธอรู้สึกว่ามีความเอะใจในท่าทีสนิทสนมของสองหนุ่มสาวในแบบคนรักทั่วไป

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วพลอยรักก็รีบลุกขึ้นไปควงแขนเวคินทร์และเดินไปขึ้นรถด้วยกัน

"แม่ผิน ยังไงฉันก็ยังฝากให้เธอสังเกตุความผิดปกติของสองคนนี้เหมือนเดิมนะถ้ามีอะไรแปลกๆรีบบอกฉันทันที" วันศรีหันไปสั่งแม่บ้านผู้รู้ใจที่อยู่รับใช้เธอมาตั้งแต่ยังสาว

"ผินก็ยังไม่เจออะไรนะคะคุณท่าน" ผินรายงานตามความจริงเท่าที่เธอสังเกตุได้หรืออาจเป็นเพราะยังไม่มีโอกาสใกล้ชิดเท่าไรนัก

"เอาน่า ฉันสังก็ทำตาม ฉันเชื่อเซ้นต์ของตัวเองว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ฉันรู้นิสัยลูกชายฉันดี" วันศรีสั่งหนักแน่น

"ค่ะ คุณท่าน" ป้าผินรับคำสั่งแต่โดยดี

.........................................................................

เมื่ออยู่บนรถเวคินทร์ก็อดสงสัยไม่ได้จึงเอ่ยปากถาม

"วันนี้พลอยดูแปลกๆ" เวคินทร์ถามและขมวดคิ้วหนา

"คริๆๆ" พลอยรักหัวเราะแทนคำตอบ

"มีอะไรหรือ" เวคินทร์ยังคงอยากรู้สาเหตุ

"ก็เพื่อความสมจริงไงคะ แม่คุณน่ะแอบสงสัยว่าทำไมเราสองคนถึงดูห่างเหินกัน พลอยก็เลยต้องเพิ่มบทบาทให้น่าเชื่อถือหน่อยค่ะ" พลอยรักยิ้มในแผนการของตัวเอง

"อืม เข้าใจแล้ว" เวคินทร์ตอบพร้อมยกมุมปากและเลิกคิ้วขึ้น พยักหน้าเล็กน้อยแสดงท่าทีว่าเข้าใจ

"จ้างพลอยรับรองไม่ผิดหวังค่ะ" พลอยรักเริ่มอวดตัวเองหน่อยๆ

"ว่าแต่เราจะไปฮันนีมูนตามแผนกันตอนไหนคะ เดี๋ยวนายแม่จะสงสัยเอา" พลอยรักทวงถามสิ่งที่เวคินทร์เคยพูดเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียแผน

"อาทิตย์หน้าเลยนั่นแหล่ะ ยังไงผมรบกวนคุณช่วยหาโรงแรมด้วยแล้วกัน"

"โอเคค่ะ พลอยชวนคุณลพไปด้วยนะคะไปหลายคนสนุกดี" พลอยรักหวังดีเพราะคิดว่าจะช่วยให้เวคินทร์กับภิลพได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันบ้าง

"อืม เอาสิ" เวคินทร์เองก็คิดว่าพลอยรักอาจจะมีความสนใจในตัวภิลพ

เมื่อเวคินทร์อนุญาตเธอก็รีบโทรบอกภิลพทันที

"แล้วคุยกันต่อนะคะลพ" พลอยรักวางสายแล้วยิ้มเหมือนเด็กที่กำลังจะได้ไปเที่ยวสนุก

"จะรีบโทรหาไอ้ลพมันทำไมเดี๋ยวก็ไปเจอกันที่ออฟฟิตอยู่ดี มันทำงานที่บริษัทผมนะ" เวคินทร์พูดบอกเชิงเบรคพลอยรักนิดๆ

"พลอยลืมไปน่ะค่ะ" พลอยรักยิ้มแหยๆเก้อเขิน

"ทำอย่างกับเด็กดีใจจะได้เที่ยว" เวเคินทร์เหน็บ

"ก็พลอยแทบไม่ได้ไปไหนเลยนี่ค่ะเป็นสิบปีแล้วมั้งคะ ตั้งแต่ป้าพรรณป่วย" พลอยรักเสียงอ่อยลง

"ป้าพรรณ" เวคินทร์ทวนชื่อที่พลอยรักพูดออกมา

"ป้าพรรณ เป็นป้าของพลอยเองค่ะ ท่านเลี้ยงพลอยมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่พลอยเสียไปหมดแล้วค่ะ" พลอยรักเล่าเสียงติดเศร้า

"ผมเสียใจด้วยนะ" เวคินทร์รู้สึกผิดที่ไปสะกิดความรู้สึกเธอ

"ขอบคุณค่ะ" พูดเท่านั้นพลอยรักก็เงียบไปจนถึงออฟฟิศ ในใจก็คิดถึงป้าพรรณว่าจะเป็นอย่างไรบ้างไม่มีคนช่วยทำขนมและต้องอยู่คนเดียวช่วงที่แพรดาวต้องออกไปทำงานพาร์ทไทม์

............................................................................................