ตกบันไดหัวใจพลอยรัก

เริ่มตามแผน

เช้าวันหนึ่งระหว่างที่พลอยรักกำลังช่วยป้าศรีพรรณเตรียมของทำขนมอยู่ พลอยรักก็เปรยขึ้นมาว่า

“ ป้าจ๋า พลอยได้งานใหม่แล้วนะ” พลอยพูดพร้อมกอดเอวและหอมแก้มป้าศรีพรรณ

“จริงหรอพลอยดีใจด้วยลูก หนูจะได้ไม่ต้องลำบาก” ศรีพรรณลูบหัวพลอยรักด้วยความเอ็นดู

“แต่ว่า…..พลอยต้องไปอยู่บ้านเจ้านายนะคะ คงได้กลับบ้านเฉพาะวันหยุด”

“งานอะไรจ้ะพี่พลอย ทำไมต้องไปอยู่บ้านเจ้านายด้วย” แพรดาว แทรกเสียงขึ้นมาทันที

“นั่นน่ะสิ” ป้าศรีพรรณเสริมด้วยความสงสัย

“เลขาส่วนตัวน่ะจ้ะแต่ว่าเขาขอให้พลอยช่วยดูแลลูกให้เค้าด้วย เด็กประถมน่ะจ้ะป้า ช่วยพาไปรับส่งโรงเรียน สอนการบ้าน เพราะเขาไม่มีเวลาดูจ้ะ” พลอยรักจำใจโกหก

“อ๋อ พี่พลอยเองก็รักเด็ก อยู่แล้วเนอะ ทำได้สบายมาก” แพรดาวเชียร์พี่สาว

“ชะใช่ๆๆ สบายมาก” พลอยรักรีบรับมุกทันที

“ถ้าหนูสบายใจที่จะทำป้าก็ไม่ติด ว่าแต่ไปเริ่มงานเมื่อไรล่ะ”

ยังไม่ทันได้ตอบคำถามป้าศรีพรรณเสียงโทรศัพท์มือถือของพลอยรักก็ดังขึ้นทันที ดูหน้าจอชื่อที่บันทึกไว้ “คุณเวคินทร์”

“สวัสดีค่ะ” พลอยรักกดรับสายไม่ปล่อยให้ต้นสายรอนาน

“พลอยรักใช่ไหม ผมเวคินทร์ ยังจำผมได้ใช่ไหม” เวคินทร์เริ่มบทสนทนาด้วยเสียงทุ้มเรียบ

“จำได้ค่ะ” พลอยตอบกลับโดยเอามือป้องปากและหลบฉากไปคุยที่มุมอื่น เพราะกลัวทั้งป้าและน้องสาวได้ยิน

“ที่เราคุยกันไว้ ผมอยากให้คุณมาอยู่ที่บ้านผมพรุ่งนี้เย็น ต้องมีพบคุณแม่ของผมและทานข้าวเย็นด้วยกัน ผมจะให้ภิลพไปรับคุณตอนเช้าไปเจอกันข้างนอกเพื่อมาเตรียมการกันก่อนแต่ระหว่างที่คุณมาที่บ้านผมคุณจะต้องพูดตามที่ผมบอกเท่านั้น ผ่านวันนี้ไปได้ผมจ่ายคุณล่วงหน้า 1เดือนตามที่เคยบอกไว้” เวคินทร์ออกคำสั่ง เริ่มดีลตามแผน

“พรุ่งนี้เลยหรอคะ” พลอยรักตกใจ

“ใช่ ทำไมหรือ คุณมีปัญหาอะไร” เวคินทร์ถามแบบราบเรียบแต่ก็คิ้วขมวดเล็กน้อย

“มะมะไม่มีอะไรค่ะ โอเคค่ะ” พลอยรักรีบตอบในใจคิดถึงแต่เรื่องเงิน

“ไม่มีอะไรงั้นก็ดี ตามนี้นะ”

“เพื่อเงินๆท่องไว้พลอย” พลอยรักใจเต้นตึ๊กตั๊กไม่คิดว่าจะรวดเร็วอะไรขนาดนี้

“หมอนี่ท่าทางจะเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ” พลอยรักพึมพำ

“พูดอะไรคนเดียวพี่พลอย” แพรดาวเห็นพลอยรักยืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงหลังครัวแกล้งเดินอ้อมมาข้างหลังทักเสียงดังยิ่งทำให้พลอยรักตกใจ

“ปะเปล่า เจ้านายโทรมาตามให้ไปเริ่มงานน่ะ พรุ่งนี้พี่ต้องไปเลย” พลอยหันกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ แล้วทำไมต้องตกใจด้วยล่ะ” แพรดาวแหย่

“ก็มาไม่ให้สุ่มเสียงใครบ้างไม่ตกใจ เออ แพรพี่ฝากดูแลป้าพรรณด้วยนะมีอะไรก็รีบโทรไป พี่คงนานๆจะได้กลับมาที”

“ไม่ต้องห่วงน่า ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” แพรดาวกอดพี่อ้อนเป็นเด็ก

“พี่จะหาเงินมารักษาป้าพรรณนะ ป้าต้องหาย” พลอยรักกอดตอบน้องน้ำตารื่นในดวงตา

“ขอบคุณนะพี่พลอยที่ทำเพื่อเรา” แพรดาวบอกพี่สาว

“ขอบคุณทำไม พี่รักป้าพรรณเหมือนแม่แท้ๆถ้าไม่มีป้าก็ไม่รู้จะไปอยู่สถานสงเคราะห์ที่ไหน” พลอยรักจดจำบุญคุณของป้าศรีพรรณที่ชุบเลี้ยงเธอมาอย่างดีหลังจากที่เธอกำพร้าทั้งพ่อและแม่ตั้งแต่เด็กและส่งเสียให้เธอได้เรียนไม่ต่างจากแพรดาว

“งั้นเดี๋ยวแพรช่วยพี่พลอยเก็บของแล้วแพรไปส่งที่บ้านเจ้านายนะ” แพรดาวเสนอตัวเพราะอยากช่วยอะไรพี่สาวบ้าง

“เอ่อ ไม่เป็นไรจ้ะ แพร แค่ช่วยพี่จัดของลงกระเป๋าก็พอไม่ต้องไปส่งพี่หรอกจะได้รีบกลับมาช่วยป้าพรรณทำขนม” พลอยรักอึกอักเพราะยังไม่อยากให้แพรดาวรู้อะไร

“งั้นก็ได้จ้ะ”แพรดาวรับคำโดยไม่มีข้อสงสัย

ทั้งสองสาวเดินคุยกันมาเรื่อยจนเข้ามาที่ห้องนอน

“พรุ่งนี้พี่พลอยจะไปกี่โมงจ๊ะ” แพรดาวถามไปพลางระหว่างช่วยพับเสื้อผ้าลงกระเป๋า

“ก็ช่วงเช้าน่ะ เพราะเจ้านายให้พี่ไปเตรียมบทก่อน” พลอยรักหลุดปาก

“เตรียมอะไรนะพี่พลอย”แพรดาวคิดว่าได้ยินอะไรผิด

“อ่ออ๋อ เตรียมบรีฟงานๆ คือเจ้านายพี่ค่อนข้างเนี้ยบกลัวว่าพี่เข้าไปที่บ้านแล้วจะเก้ๆกังทำอะไรไม่ถูกน่ะ” พลอยรักถอนหายใจ

“อ๋อ สงสัยเจ้านายพี่ต้องเป็นเก้งแน่ๆถ้าเนี้ยบและเจ้าระเบียบขนาดต้องบรีฟกันก่อนเข้าบ้านขนาดนี้”แพรดาวออกความเห็นแบบขำๆ

“ใช่เลยพี่ว่าต้องใช่เพราะเหมือนเขาจะมีแฟนเป็นผู้ชาย เพราะฉะนั้นทั้งแพรและป้าพรรณหมดห่วงได้ว่าพี่ไปอยู่บ้านเขาพี่ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์”พลอยรักพูดยิ้มๆติดตลกกลบเกลื่อนความลับแต่อันที่จริงเธอก็เชื่อแบบที่น้องสาวพูดเช่นเดียวกัน

“แต่พี่พลอยก็ต้องรองรับอารมณ์เขาหน่อยนะถ้าเผื่อเขาเป็นสาวขี้เหวี่ยงวีน คงโมโหแรงน่าดู”แพรดาวเตือนอีกมุม

“นั่นสิแต่พี่ว่าไม่น่าโวยวายนะเพราะ

เขาดูขรึมๆเก็บอาการแต่จะน่ากลัวตรงขรึมเข้มจนเงียบเดาความคิดไม่ถูกนี่สิ น่ากลัวชะมัด” พลอยรักแอบกังวลหน่อยๆ

“สู้ๆนะพี่พลอย แพรกับป้าเป็นกำลังใจเสมอ มีอะไรโทรมานะแพรพร้อมลุย”ท่าทางเด็กห้าวของแพรดาวทำให้พลอยรักเอ็นดูจนต้องขยี้หัวน้องเบาๆ

ส่วนในฝั่งของทางเวคินทร์นั้น ขณะที่เวคินทร์และภิลพคุยโทรศัพท์กันอยู่

“ฮะฮัดชิ้วว” เวคินทร์จาม

“เป็นหวัดหรอวะไอ้คิน อ้อรึมีใครนินทาแกอยู่”ภิลพแซวเวคินทร์ที่จามเสียงดังจนเสียงลอดเข้ามาในสาย

“น่าจะเป็นอย่างหลัง ตากระตุกๆ ช่างเถอะมาต่อแผนของเราดีกว่า ฉันอยากให้เราไปเจอกันกับพลอยรักที่ร้านอาหารข้างนอกก่อนเข้าบ้านจะได้เตรียมการให้ตรงกันนายแม่จะได้ไม่สงสัย

“แกจะทำยังไง”ภิลพเองยังสงสัยเพราะไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

“ฉันคงต้องสร้างเรื่องราวประวัติและตัวตนของพลอยรักขึ้นมาใหม่ นายแม่ถามแน่ๆว่าเธอเป็นใครมาจากไหน”เวคินทร์ตอบเสียงเรียบ

“ก่อนจะเริ่มแผนฉันขอถามอะไรหน่อย ที่แกไม่ยอมแต่งงานกับคนที่แม่พยายามหาให้เพราะแกยังไม่ลืมสิใช่ไหม”ภิลพจี้ใจดำเวคินทร์

“แกก็รู้ดี ฉันไม่พร้อมจะเปิดใจให้ใครทั้งนั้น” เวคินทร์เดินคุยโทรศัพท์ไปพร้อมเดินไปหยุดที่หน้าต่างริมห้องนอนและมองทอดสายตาออกไป

“แต่เขาทิ้งแกไปนานแล้วนะเว้ย พอได้แล้วฉันไม่อยากเห็นแกเป็นแบบนี้” ภิลพห่วงเพื่อนที่หลังจากถูกสาวคนรักเก่าทิ้งไปมีคนใหม่แบบไม่ใยดีเพราะความทะเยอทะยาน

“นานแค่ไหนฉันก็ไม่ลืมฉันกับสิคบกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เจอกัน10โมงเช้าที่ร้านอาหารประจำของฉัน ยังไงฝากโทรหาพลอยรักและไปรับเขามาให้ด้วยนะ ขอบใจมากเพื่อน” เวคินทร์ตัดบทวางสายแต่ยังคงยืนล้วงกระเป๋าทั้งสองข้างและมองเหม่อไปนอกหน้าต่าง