บทที่ 8 เปล่า

1772 Words

บทที่ 8 สองชั่วโมงที่แล้ว วิดีโอคอลได้ถูกจังหวะเพราะกะให้พี่สาวได้ยิน.... “พ่อคะ แม่คะ พี่นางมันแดกเด็ก อายุเท่าจอมเลย” รองเท้าส้นสูงของผู้มาใหม่ถูกหยุดยั้งด้วยคำพูดหยาบๆ ของเจ้าจอม ดวงตาคมกริบฟันฉับปะทะหน้าน้องสาวตัวดี แต่คนตั้งใจกวนโอ๊ยยังทำทีไม่รู้ไม่ชี้ ยึกยักๆ ล้อเลียนผู้เป็นพี่ที่กำลังปิดประตูดังกรึบ! เหมือนฆาตกรโรคจิตในตำนาน นี่มันห้องปิดตายชัดๆ ‘ไม่เคยเห็นหน้าเจ้าจอมครั้งใดแล้วส้นเท้าสั่นขนาดนี้มากก่อน’ ทั้งที่กวนบาทาขนาดนี้คนพี่ยังทำนิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าแก่นแท้ของเรื่องราวเป็นมายังไง ถ้าขืนมีอาการให้เจ้าจอมเห็น ตัวแสบประจำบ้านต้องทำมากกว่าล้อเลียนเป็นแน่ ‘อยู่ๆคนป่วยก็อยากตกเตียงแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย อิน้องมหาประลัย เฮ่งซวยจังเลย.....มึง!’ “จริงๆ นะคะ ผู้หญิงคนนั้นโนตมสุดๆ ชื่อแพรพิณ” เจ้าจอมทำตัวช่างฟ้อง แค่ได้กวนอารมณ์เจ้านางให้ขุ่นได้นั่นคือนิพาน “นั่นทำเป็นนิ่ง ทำเป็นนิ่ง เรื่องจริงละเซ๊!!” ‘น้องสาว…รอยยิ้มมึงตอนนี้คงต้องการส้นตีนระงับความปากมากเนอะว่าไหม?’ “จริงเหรอนาง” พ่อเอ่ยเสียงดัง ส่วนเจ้าจอมหันหน้าพ่อไปให้เจ้านางที่นั่งอยู่บนโซฟาดู คนถูกพาดพิงยังอยู่ในท่าทีสงบนิ่งไร้กังวล “จอมมันมั่วพ่อ” เจ้านางยังสงวนท่าทีราวคุณหมอใจดีมีเมตตา “พ่อเชื่อมันเหรอ แต่ถ้ามีจริงๆ เดี่ยวแนะนำนะคะ ถ้านางจะเอานางไม่แคร์สื่ออยู่แล้วพ่อกับแม่ก็รู้” ไร้ความยี่หระในจิตใจ “จะทำอะไรก็ระวังเป็นข่าวนะลูก แม่ไม่อยากให้เราตกเป็นข่าว ข่มขืนนักศึกษาเหมือนในทีวี” มารดาเอ่ยด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ‘สนุกจังเลยน้องรัก’ เจ้านางคาดโทษน้องสาวในใจ พร้อมรอยยิ้มแอบแฝง ‘ตอนไปเที่ยวฝรั่งเศสน่าจะผลักมันตกจากหอไอเฟลซะก็ดี อิน้องเปรต หึๆ น่ารักซะไม่มี’ “แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ว่า...พี่นางมันจะเสียชื่อเสียง เพราะตอนนั้นแพรถามจอมว่า จอมเป็นอะไรกับพี่นาง ด้วยความที่เป็นน้องสาวที่สวย รวยมาก และน่ารักที่สุดในบรรดาลูกๆ ของพ่อกับแม่ จอมเลยหวังดีบอกแพรพิณคนนั้นไปว่า...” ทุกคนลุ้น ไม่ต่างจากเจ้านาง “ว่า../ว่า...” พ่อกับแม่ลากเสียงตาม “ว่าพี่นางกับจอมรักกันมาก แพรเค้าเลยบอกว่าจะไม่ยุ่งกับคุณพี่สาวของเราอีกเล๊ว...” คนพูดทำหน้าภูมิใจราวกับเรียนได้เกียตินิยม “หึๆ หึๆ เฮ่อ...” เจ้านางหัวเราะตาม ตระหนักรู้แล้วว่าโดนแกล้ง นิสัย! คนเป็นพี่ทำเพียงยักไหล่ไม่ใส่ใจ เหมือนมันเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว “แต่นักศึกษาแพทย์ที่ชื่อแพรพิณ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลยนะคะ แบบเสียใจเวรี่มัช” เมื่อได้แกล้งก็จัดหนักจัดเต็ม เพราะสังเกตดีๆ เจ้านางหน้าถอดสีเมื่อเอ่ยชื่อแพรพิณ ใส่ไฟเข้าไป สุมๆ ฟืนเยอะๆ สบายใจละทีนี้ ‘ทำไมเป็นน้องดีๆ ไม่ชอบ ชอบเป็นเหี้ย!’ นี่ไม่ได้ด่าเลยนะ มันเป็นคำพูดเบาๆ ของเราพี่น้องแต่ไม่พูดมีเสียงหรอก คนอื่นจับไต๋ได้หมด กัดฟัดหนักๆ แล้วพูดว่า รัก!!! กัน!! ม๊ากก!! “เห็นไหมพ่อกับแม่ต้องชื่นชมจอม” เจ้าจอมทำหน้าถูกหวย โฆษณาตัวเองเต็มที่ “บ๊ายบายค่ะ พ่อแม่ คิดถึงน๊าค๊า อย่าลืมโอนเงินเข้าบัญชีจอมด้วยค่ารายงานความเคลื่อนไหวพี่นาง” ต่อหน้าต่อตา ชัดเจนแจ่มแจ้ง สบายใจละทีนี้ มันขายฉันกิน....ขอบใจ ฉันมองเจ้าจอมขณะที่โบกมือลาพ่อแม่แล้วปิดโทรศัพท์ไปในที่สุด “เอาเงินมาแบ่งกันเลย ค่าเสียหาย” เจ้านางแบมือ ไร้ความใยดีเรื่องขี้ฟ้องของเจ้าจอม “ขายเรื่องกูได้กี่บาท เอาหกสิบสี่สิบ” มันเป็นการต่อรองเปอร์เซ็นเงินได้ เหมือนชี้เบาะแสให้พ่อแม่ที่อยู่ทางไกล มันเป็นเหมือนรางวัลนำจับ เพราะบิดามารดามักอยากรู้เรื่องของลูกทั้งสี่คน เนื่องจากทุกคนไม่อยากเล่าเรื่องของตนเองให้ท่านทั้งสองฟังเพราะมีความชั่วแบบทั่วถึง ท่านจึงมีมาตรการรองรับเช่นนี้ ใครเล่าให้ฟังจ่ายตังค์เป็นแสน! “ยี่สิบ ให้แค่นั้น” เจ้าจอมต่อรอง “กูจะเอาไปเสริมขนหน้าแข้ง เสริมใบหู และก็เปลี่ยนสีขนจมูก โฮ๊ะๆ ๆ” ที่พูดกะโดนเหยียบเลยนะเนี๊ย ...ไม่โดนด่าไม่สบายจาย... “สี่สิบ!” ความจริงคำว่าครอบครัวน่าจะทำให้รู้สึกดี แต่คำนี้มันหยาบคายเพราะมีพี่น้องอย่างเจ้าจอมและพี่ชายอย่างเจ้าเมือง อ้อ...ส่วนน้องเล็กอย่างเจ้าพระยาแลดูเฮ่งซ่วยน้อยหน่อยกว่าพี่ๆ “จอมจะไห้พี่หรือจะแดกเล็บขบพี่แทนห๊า..” “อย่ามาขู่...กูไม่กลัว! จะเอาไปเปลี่ยนสีขนตา อย่ามาขอแบ่งเยอะแยะ” เจ้าจอมมองหน้าพี่สาว “แล้วกับแพรจริงจังป๊ะ แบบนมเธอโตกว่าหัวเด็กสองขวบอีกนั่นนะ มองดูยังกะภูเขา...เลยมึง...” “หุบปากทีเถอะจอม สาระแน...แส่นักหรอกเรื่องคนอื่น” “แอ๊ะ!! หมออะไรนิสัยไม่ดี จะฟ้องพ่อ” หลับตาปิ้งๆ ส่งวิ๊งค์ให้พี่...อั๊ยๆ เค้าชอบเวลาเจ้านางมันโกรธ “เป็นน้องประสาอะไร ขี้ฟ้อง อัปปรีย์! สถุลรุนช่อง!” เจ้านางกำลังจะเดินออกจากห้องผู้ป่วย ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น สองคนนี้เธฮเห็นประจำเพราะเพื่อนน้องสาวชื่อว่าเทพีกับทัพฟ้า “สวัสดีค่ะพี่นาง/สวัสดีค่ะพี่นาง” ทั้งเทพีและทัพฟ้ายกมือไหว้เจ้านางในเวลาไล่เลี่ยกัน “สวัสดีจ๊ะ มาเยี่ยมคนป่วยเหรอ” เจ้านางวางท่าเป็นพี่กับทุกคน ยกเว้นคนที่นอนอยู่เตียงผู้ป่วย รอยยิ้มอบอุ่นแบบฉบับคุณหมอพราวเสน่ห์ผิดจากเมื่อครู่ผุดขึ้น การเข้าสังคมควรสวมหน้ากากให้ถูกด้าน นี่สิคนอยู่เป็น!!! ยิ่งอยู่นาน ยิ่งเผชิญหน้า มันชินและเป็นไปเองอัตโนมัติ “ค่ะ/ค่ะ” ทัพฟ้าและเทพีตอบพร้อมกัน “พี...ได้ยินว่ามึงชอบแดกหมอ กูมีคนหนึ่งจะแนะนำให้รู้จักชื่อแพรพิณ นมโตกว่าหัวเด็กอีก...” เจ้าจอมกรีดร้องพร้อมหัวเราะชอบใจ รอสัญญาณอันตราย ฟิว...คลิปบอร์ดปลิว ไปที่เตียงผู้ป่วย แต่น้องสาวดันหลบทัน อยากให้โดนหัวมันซะหน่อย แม่ง! จัญไร! “เราสองคนทนคบคนป่วง ประสาทแดกแบบมันได้ยังไง พี่ถามหน่อย!!” เจ้านางมองน้องสาวเอือมๆ แกล้งกูดีนักนะมึง “ก็ไม่อยากคบหรอกค่ะพี่ แต่ทั้งห้องมีผู้หญิงแค่สามคน ไม่มีใครคบแล้วค่ะ” เทพีตอบตามความสัตย์จริง “ใช่ค่ะพี่” ทัพฟ้าสำทับ ตกใจนิดๆ ไม่เคยเจอเจ้านางเหวี่ยงสักครั้ง “เสียดายเนอะ อยากให้เย็บหัวสักหน่อย ...อย่ายุ่ง!!” พูดแค่นั้นอาจารย์หมอสุดโหดก็ปิดประตูปังใหญ่จนเพื่อนเจ้าจอมมองกันด้วยสายตาเหลือเชื่อ คนใจเย็นเป็นน้ำแข็งเกือบจะฟาดงวงฟาดงาให้เห็นเป็นบุญตา “อู๊ว...พี่กูจะแดกเด็กจริงๆ ด้วย...” เจ้าจอมยังหัวเราะคิกคักอย่างสบายใจ “อ๊ะแน่! มึงสองคนสงสัยละเซ่! กูไม่บอกหรอก แต่อย่ายุ่งกับนักศึกษาแพทย์ที่ชื่อแพรพิณนะมึง สบายใจละ...กู ยั่วโมโหพี่ตัวเองได้ นิพานๆ” “มึงเป็นบ้าเหรอจอม” ทัพฟ้าถามขณะที่นั่งลงโซฟา “อร๊าย...กูบ้า กูเป็นบ้า... กูไม่รู้เรื่อง....” เจ้าจอมยังเล่นต่อ เพราะนานทีปีหนจะเห็นพี่สาวของขึ้น ควงใครต่อใครเป็นว่าเล่น แต่จะหน้าถอดสีตอนเรียกชื่อไม่มี๊ไม่มี ได้เวลาสนุกแล้วซี รักนะคะพี่สาว... “กูว่าหนักแล้วเนี๊ย ยิ้มให้ถุงน้ำเกลือด้วย” เทพีเอ่ยขำๆ ปัจจุบัน แพรพิณยังสั่นเทาราวเผชิญหิมะเหน็บหนาว ใบหน้าหวานเครียดจัดเพราะคำถามของอาจารย์ที่แอบรัก เธอคงเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตเขามากเกินไป “หนูขอโทษที่เข้าไปยุ่งกับแฟนอาจารย์ค่ะ” พูดด้วยน้ำเสียเครือสั่น มันเจ็บไปทั้งใจ ดวงตาเห่อร้อนแปลกๆ มันทั้งแสบและน้ำในตาเริ่มอยากหยด “อย่าไปยุ่งกับเจ้าจอม!!” เป็นข้อห้ามอย่างแรง เพราะถ้าเข้าใกล้น้องสาวเธออีกแพรพิณอาจโดนแกล้ง เจ้าจอมเป็นคนยังไงเธอรู้ดี ไม่อยากให้แพรพิณถูกปั่นหัว ยิ่งอ่อนหัดอยู่ด้วยแบบนี้ละแกล้งมันส์...ไม่อยากให้ใครได้สนุกกับแพรพิณเช่นตน ภาพนี้จะเก็บไว้ดูคนเดียว ใครคนอื่นไม่มีสิทธิ์ “นี่เหรอคะ ที่อาจารย์จะบอกหนู” น้ำเสียงคุณหมอฝึกหัดเบาหวิว เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก เขารักคนชื่อเจ้าจอมจริงๆ ด้วย เธอไม่ได้ไปคุกคามสักหน่อยเพียงแต่เข้าไปศึกษาอาการ และเลียบๆเคียงๆถาม พอรู้ว่าอาจารย์และเขาคนนั้นรักกันเธอก็แค่จะไม่ยุ่งกับเขาทั้งคู่ ไม่เห็นต้องก้าวล่วงร่างกายกันเลย “เปล่า!” ต้องเกลาคำพูดอีกหรือเธอถึงจะเข้าใจ ร่างสูงใช้สองมือจัดองค์ประกอบของกระโปรงอีกฝ่ายให้เข้าที่ “แต่ที่ฉันจะบอกคือ....” อาจารย์สาวโน้มใบหน้าคมคายเข้าหาใบหูเล็กทั้งที่เธอกำลังขัดขืน ก็แค่อยากพูดชัดๆ ขัดขืนอะไรนักหนา “ฉันจะบอกว่า...เธอเป็นของฉันแล้วต่างหาก อย่า! ให้ใครซ้ำรอย อย่า! ให้ใครจูบเธอ อย่า! ใกล้ชิดใครมาก...ไป!! ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เข้าใจ๊!” เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าเบาๆรับ “อย่าขัดขืน...ถ้าไม่อยากเจอดี!!" ขณะที่พูดก็เลื่อนสายตามาสำรวจร่องอกของแพรพิณ ยังไม่อยากจับตอนนี้เดี๋ยวเด็กมันจะตื่น ริจะกินของดีต้องรอเวลาสักหน่อยสินา “ที่ทำหน้าเศร้า ไม่ได้อ่านนามสกุลมันรึไง เจ้าจอมน่ะ” “...” จ้องอยู่แต่ไม่เห็นป้ายชื่อ ก็ป้ายชื่อมันอยู่ในมือเจ้าของห้องนี่นา แพรพิณตัดพ้อในใจ สั่งเอาๆยังกะเป็นเจ้าชีวิตคนอื่น... “มันเป็นน้องสาวฉัน น้องแท้ๆ” ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเคลียร์ให้คนตรงหน้าคลายทุกข์ จะไม่พูดก็ไม่มีใครง้างปากคนอย่างเจ้านางได้อยู่แล้ว “เรียนหมอประสาอะไร ไม่ช่างสังเกตเอาซะเลย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more