แอ๊บแมนมาปิ๊งรัก

Ep.3 โกหกไม่เนียน

“อะไรของแกเนี่ย ชงกาแฟได้ข่มปี๋มาก ไปทำมาใหม่” ฉันโดนตั้งแต่เช้าเลยโว้ยยย ก็กาแฟสอง น้ำตาลสองไงงงง ฮื่อออ ถ้ายังทำอะไรไม่ถูกใจแบบนี้ โดนไล่ออกแน่เลย ทำไมเขาดุจัง ฉันทำเต็มที่แล้วนะ

“ผมทำตามที่นายน้อยบอก กาแฟสอง น้ำตาลสอง ยังหวานน้อยไปหรือครับ ให้เพิ่มน้ำตาลไหม”

“เอ็ม มาใกล้ ๆ นี้หน่อย” คนที่กำลังหงุดหงิดเรียกฉันเข้าไปใกล้

“ครับ” ผมเดินเข้าไปข้าง ๆ บอสที่มองไอแพดของตัวเองอยู่ที่โซฟา ก่อนจะดึงฉันนั่งลงข้าง ๆ อารมณ์ไหนเนี่ย อยู่ใกล้ก็ใจสั่นแล้วกลิ่นจากผมหอมจังเลย

“แกคิดว่าพระเอกนิยายเรื่องนี้ ควรมีคาแรคเตอร์ยังไง” คำถามของบอสทำให้ฉันต้องหยุดสนใจเส้นผมของเขา มาสนใจที่เส้นเสียงแทน

“ดุ ๆ ดีไหมครับ ผู้หญิงชอบ”

“ทำไมแกถึงคิดว่าผู้หญิงชอบคนดุ ทั้งที่ดุมากก็น้ำตาแตก ไม่ได้จะกวนแค่ไม่เข้าใจ” ดวงตาเฉี่ยวที่มองมาที่ฉันมันทำเอาฉันต้องรีบหลบตา ทำงานกับคนที่ปลื้มมันยากจัง

“เพราะผู้หญิงชอบคนที่ ทุกอย่างเพื่อเรา ดุทุกคน แต่ดีกับเราแค่คนเดียว”

“วันนี้แกฉีดน้ำหอมเหรอ” คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก้มลงมาดมที่หัวไหล่ของฉัน หัวใจเต้น ไม่ได้ ไม่ได้ หัวใจจะเต้นดังจนให้เขาได้ยินไม่ได้ พวกผู้ชายอาจจะไม่ถืออะไรแบบนี้ก็ได้ ถ้าเรากระโตกกระตากไป เขาอาจจะรู้ว่าเราไม่ใช่ผู้ชาย

“ทำไมต้องสั่น ฉันแค่ดมกลิ่นน้ำหอมแกเฉย ๆ” ใบหน้านิ่งมองฉัน มันทำให้ฉันต้องรีบฮึบ

“ไม่ได้สั่นเลย ผมแค่ตื่นเต้นที่ได้ช่วยงานคุณ ผมตื่นเต้นทุกครั้งที่จะเห็นคุณเขียนนิยาย” เอ้ยย ดูคลั่งรักมากไปไหม ฉันคลั่งผลงานเขา แล้วไม่นึกว่าตัวจริงเขาจะหล่อแบบนี้ เอ้ยยยย กลับมาก่อน โฟกัสงานก่อน

“ชอบเหรอ เคยคิดวางตัวละครไหม นี่แกกำลังสนใจอะไร”

“ผมกำลังจะมองว่า แบบนายน้อยก็เป็นพระเอกได้ ก็เท่านั้นเองครับ” แถเก่งจังเลยฉัน มองเขาจริง ๆ นั่นแหละ

“งั้นการบ้านแก ไปวางตัวละครตัวร้ายมา 1 ตัว พร็อตเรื่องคือนางเอกต้องมาเจอพระเอกด้วยความจำเป็น ในบ้านหลังหนึ่ง ตัวร้ายจะต้องเป็นยังไง” เสียงทุ้มต่ำทำให้ฉันต้องรีบพยักหน้าด้วยความดีใจ ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งผลงานของเพชรน้ำหนึ่ง

แต่แล้ว!!! เขาก็ก้มลงมาดมที่หัวไหล่ของฉันอีกครั้ง อะไร…น้ำหอมฉันแปลกเหรอ เดี๋ยวนี่กำลังขยับเข้ามาที่ซอกคอรึเปล่าฟ ฉันพยายามจะหดคอหนี หัวใจมันก็ไม่วายเต้นรัวแบบฉับพลัน

“น้ำหอมกลิ่นนี้คุ้นมาก แต่นึกไม่ออกว่าใครเคยฉีด แต่ไม่ใช่ผู้ชายฉีดแน่” คิ้วที่ขมวดเข้าหากันของนายน้อย ทำให้ฉันต้องรีบกระโดดออกห่าง เพราะกลัวว่าเขาจะจับได้ว่าฉันเป็นผู้หญิง แต่กลิ่นนี้พี่เอ็มก็ฉีดบ่อย ๆนะ ไม่ได้เหรอ สงสัยต้องเลิกฉีด

“ปกติผู้ชายก็ฉีดแบบนี้”

“ไม่ใช่ฉันแล้วคนหนึ่ง กลิ่นมันบอกถึงบุคลิกด้วย กลิ่นที่อบอวลบางเบา มันบอกถึงความไร้เดียงสา ไม่ต้องแต่งเติมอะไรมาก มานี่!!!!” มือใหญ่ลากแขนฉันกลับไปนั่งที่เดิม แต่กลิ่นน้ำหอมบอกบุคลิกอย่างงั้นเหรอ แค่น้ำหอมบอกได้จริงเหรอ

“นายน้อยจะทำอะไร”

“อยากเป็นนักเขียนจริงไหมเนี่ย บอกฉันหน่อย ว่าน้ำหอมฉันบอกอะไรแก” คนที่ถามหันตัวมาให้ฉันดมกลิ่นน้ำหอมของเขา มันเลยทำให้ฉันต้องโน้มตัวเข้าไปใกล้ เพื่อดมเสื้อของเขา ดมแล้วไม่รู้เลย เป็นแนวพืช ๆ ธรรมชาติ ๆ ไม่ได้หอมฉุน

“ดมแล้วรู้สึกถึงธรรมชาติ เป็นความหอมแบบเย็นยะเยือก ดูลึกลับ ซับซ้อน ไม่รู้สิ ผมรู้สึกแบบนี้” ฉันช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าคนเป็นเจ้านาย ที่รอฟังคำตอบ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าคนที่เขียนนิยายได้ดี จะเป็นคนที่น่าค้นหาแบบนี้

“ท่าแบบนี้คืออ่อย แกชอบผู้ชายเหรอ”

“เปล่าครับ ผมเปล่า”

“ที่จริงฉันก็ไม่เคยลองกับผู้ชาย ถ้าลองสักครั้ง ก็อาจจะเข้าใจไปเขียนนิยายวายก็ได้ ยังไงแกก็ออกจะน่ารักแบบเด็กผู้หญิงอยู่แล้ว” คนที่ตัวใหญ่กว่าคร่อมร่างของฉันเอาไว้ บ้าเหรอ!!!!! บ้าไม่ได้ จะใช้ร่างกายฉันทดสอบไม่ได้ ฉันไม่ใช่ผู้ชาย!!!

“ผมชอบผู้หญิงนะคร้าบ แล้วผมก็มีแฟนแล้ว แฟนผมสวยมาก”

“เหรอ ไหนเอารูปมาดูหน่อย ฉันแค่แกล้งแกเล่นเฉย ๆ ดูปฏิกิริยา ขอดูรูปแฟนหน่อยสิ” นายน้อยไม่ขอดูเปล่า ยังใช้สายตาเร่งอีก

ตายละเอวา จะเอารูปแฟนที่ไหนมาโชว์ได้วะ ฉันเลยต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อเลื่อนหารูปของคนที่พอจะเป็นแฟนฉันได้ เอานี่ละกัน ไม่งั้นจะกลายเป็นคนขี้โม้ทันที คนอย่างเอวาเสียเงินไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้

“ชื่อ มิ้นท์ แฟนผมชื่อมิ้นท์ เรียนมาด้วยกันครับ” ฉันโชว์รูปอีมิ้นท์ เพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันให้นายน้อยดู แต่เขากลับ……

“หึ หึ ฮ่า ๆ แกนี่แม่งโคตรจี้เลยอะ รอบตัวฉันไม่เคยมีคนแบบแก ฉันชอบนะ โคตรสีสันเลย อะวันไหนว่าง ก็ชวนน้องมิ้นท์มากินข้าวที่นี่บ้างนะ แล้วก็ไปหาเจ้าของกางเกงในมาให้ฉันได้แล้ว ไม่งั้นเย็นนี้ฉันจะเอาไปถามคนในบ้านเอง ออกไปได้แล้ว วันนี้คุยกับแกแล้วอยากแต่งนิยาย”

หัวเราะอะไร มีแฟนสวยก็ผิดเหรอ ฉันเดินออกมาจากห้องแบบงง ๆ ทำอะไรผิดไปอย่างงั้นเหรอ ไม่เห็นจะเข้าใจ ฮิ ๆ คุยกับฉันแล้วอยากทำงานอย่างงั้นเหรอ ฉันเป็นผู้ช่วยที่ดี ใช่ไหมนะ ฉันเดินออกมาที่หน้าบ้าน ก็เห็นพี่ไทม์กำลังหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ออกจากบ้าน อะอ้าวววว ไปวันนี้เลยเหรอ

“พี่ไทม์จะไปเลยเหรอครับ”

“เออ กูฝากมึงด้วยนะ ดูแลนายน้อยให้ดี นายน้อยชอบทำงานจนลืมเวลากินข้าว ดูแลให้กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย ฉันไปล่ะ” คำสั่งลา ของพี่ไทม์ทำให้ฉันพยักหน้ารับเป็นอย่างดี แล้วยืนรอส่งพี่ไทม์นั่งรถออกไปจนสุดสายตา

การจากไปของพี่ไทม์ ทำให้หน้าที่การดูแลนายน้อยเป็นของฉันแค่คนเดียว แม้เขาจะเป็นคนนิสัยแปลก ๆ แต่ถ้าฉันเป็นผู้ชายแบบนี้ ไม่เป็นไรหรอก อยากรู้จัง ว่านิยายครั้งนี้จะเป็นเรื่องแบบไหนนะ ตื่นเต้นจัง แต่จะมัวมาตื่นเต้นไม่ได้ จะต้องไปเอากางเกงในคืนมาก่อน ไม่งั้นเย็นนี้โดนเอากางเกงในไปประจานแน่ ๆ

ฉันรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน แล้วตรงไปที่โซนทางเดินด้านขวาที่ในกฎห้ามไป ห้องสุดทางเดินคือเป้าหมาย ฉันแอบย่องไม่ต่างจาก เจมส์บอนด์ แล้วแอบเข้าไปในห้องสุดท้ายด้านซ้าย ห้องนอนขนาดใหญ่ที่แทบไม่มีอะไรเลย นอกจากเตียงตู้เสื้อผ้า และโต๊ะทำงาน ทุกอย่างถูกจัดเอาไว้อย่างเป็นระเบียบมาก

“กางเกงในของฉันอยู่ไหน” ฉันพยายามเปิดทุกลิ้นชักของโต๊ะทำงาน แต่หายังไง ก็หาไม่เจอ นายน้อยเอากางเกงในของฉันไปซ่อนไว้ไหน โธ่ โธ่ ฉันพยายามจะเก็บทุกอย่างให้เข้าที่เดิมทันทีที่รื้อเสร็จ เพื่อที่จะไม่โดนจับได้

หรืออยู่ในตู้เสื้อผ้า!!! เสื้อผ้ายังไม่ซักเอาไปรวมทำไม ไม่ใช่แน่ บนเตียงล่ะ ฉันปีนขึ้นไปหาบนเตียง แต่ใครจะบ้าเอากางเกงใช้แล้ว ไปไว้ใต้หมอน หรือนายน้อยจะเอากางเกงในของฉันไปทำมิดีมิร้าย

“หาอะไร??” เสียงทุ้มที่ดังจากด้านหลังทำให้ฉันตกใจจนตัวสั่น โดนจับได้แล้ว เจ้าของห้องต้องโกรธแน่ ๆ ตอนนี้ฉันอยู่บนเตียงของเขา แถมรื้อเตียงของเขาด้วย ฉันค่อย ๆ หันไปมองเจ้าของห้องอย่างช้า ๆ

“ผมมาจัดเตียง” แถได้เลวมาก

“ก็เห็นอยู่ว่าแกกำลังจะนอนบนเตียงฉัน พวกแฟนคลับโรคจิต เมื่อก่อนฉันรับผู้ช่วยผู้หญิงมาก็พยายามจะปล้ำฉัน นี่รับผู้ชาย ก็ดันโรคจิตอีก”

“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้โรคจิต”

“ไหน ๆ ก็อยู่บนเตียงแล้ว จะให้ฉันลองดูไหมล่ะ ฉันทำเบา ๆ ไม่เป็นไรหรอกนะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงเข้ามาหาฉันมันทำให้ฉันต้องรีบตะกายหนี แต่กลับถูกเขาคว้าข้อเท้าเอาไว้ แล้วลากทีเดียวหน้าของฉันก็ถลาไปกับที่นอนนุ่ม ๆ นุ่มจังเลย ผิดกับของฉันที่แข็งจนนอนปวดหลัง แต่นี่มันใช่เวลาชื่นชมที่นอนไหม

“นายน้อยจะทำอะไร ผมเป็นผู้ชายนะ”

“ฉันก็ชอบผู้หญิง รู้อะไรไหม ทำไมผู้ช่วยของฉันต้องเป็นผู้ชาย เพราะถ้าเป็นผู้หญิงฉันฟันไม่เหลือไง” เสียงที่กระซิบข้างหูของฉัน มันทำให้ฉันตกใจมาก

“ไม่ครับ ผมเป็นผู้ชายแล้วก็ชอบผู้หญิง ผมชอบมีอะไรกับผู้หญิงมากกว่า” ฉันกลัวแล้วนะ จะทำอะไร ไม่เอานะ ฉันพยายามจะผลักเขาออก

“ไม่ลองดูอาจจะติดใจฉันก็ได้นะ อี๋ บทนี้ขนลุก ฉันคิดว่าถ้าจะปล้ำนางเอกก็คงจะอารมณ์ประมาณนี้ บทสนทนาก็ใช้ได้ ทำไมตัวสั่น คิดว่าอะไร คิดว่าจะปล้ำแกเหรอ ฉันแค่ลองบท” คนที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนอารมณ์ มองฉันตาขวาง อะไร แค่นี้เหรอ เอ้ยยยย มันหยุดแล้วใช่ไหม

“โหยยย ตกใจหมด ผมก็นึกว่านายน้อยชอบผู้ชาย ปกตินายน้อยก็เล่นแบบนี้กับพี่ไทม์ใช่ไหม ผมจะได้เข้าใจ ไม่ต้องกลัว ผมพร้อมสนับสนุนงานของนายน้อย” ถ้าแค่อยากซ้อมบทพูดก็ไม่บอก ฉันตกใจเก้อเลย

“อย่าพูดอะไรชวนอ้วกได้ไหม มาทำอะไรบนเตียงของฉัน ในห้องมีกล้องอย่าได้คิดโกหก” คนที่ยังคร่อมร่างของฉันถามขึ้นมา แต่เราจะคุยกันท่านี้เหรอ จะให้ตอบยังไง หัวใจมันเต้นไม่หยุดแบบนี้ ไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายใกล้ ๆ แบบนี้

“เอ่อออ คืออออ ในบ้านนี้ ไม่ได้มีผู้หญิงมากนัก ละ…เลยคิดว่าจะมาหาของกลางไปสอบถามพวกพี่ ๆ”

“ทำไมสั่นอีกแล้ว ฉันถามเฉย ๆ เอง”

“ขอโทษครับผมไม่ชิน ไม่ชินกับการอยู่ใกล้ ๆ ผู้ชายด้วยกัน” ต่อให้ผู้ชายคนไหน ฉันก็ไม่ชินทั้งนั้น

“ฮ่า ๆ เออ เอาให้เต็มที่ ส่วนกางเกงใน ไปเอาที่ห้องหนังสือ ใครจะบ้าเก็บกางเกงในของใครก็ไม่รู้ไว้ในห้องนอน” นายน้อยพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากตัวของฉัน แล้วเดินนำไปที่ประตู ฉันเลยหันไปจัดที่นอนของเขาให้เป็นแบบเดิม ก่อนจะวิ่งตามคนเป็นเจ้านายออกจากห้องนอน

“เอ็มมมม”

“ครับ”

“เข้าห้องนอนฉัน ต้องโดนทำโทษรู้รึเปล่า ไปตัดต้นไม้จนถึงเย็น ไม่บอกให้หยุด ห้ามหยุด”

“ห๊ะ!!!! ตัดต้นไม้อีกแล้วเหรอคร้าบ เฮ้อออ ครับ รับทราบแล้ว” ฮื่อออออออ สงสารตัวเอง ตัดต้นไม้จนกล้ามจะขึ้นอยู่แล้ววววววววว นี่ฉันมาเป็นผู้ช่วยนักเขียน หรือคนสวนกันแน่เนี่ยยยยยย

เพทาย Say ::

ซู่ซ่าดีจัง เมื่อกี้ไม่ใช่บท ผมพูดจริง ๆ ผมฟันผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาผมนั่นแหละ แต่เพราะตัวสั่น ๆ ของเธอ มันทำให้ผมอยากเห็นมากกว่านี้ แกล้งนิดเดียวตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย มาหากางเกงในของตัวเองสินะ โกหกก็ไม่เก่ง มีอะไรดีบ้างเธอเนี่ย นอกจากตลกดี

พร็อตนิยายใหม่ที่ผมได้จากเธอ นางเอกที่เข้าสืบหาคนที่ฆ่าแม่ของเธอ ในบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ โดยปลอมเป็นผู้ชาย ที่…ไม่เนียน ฮ่ะ ๆ ทำทำไม ทำแล้วไม่เนียนเนี่ย

“นายน้อยหัวเราะทำไม ขอกางเกงในด้วยครับ ผมสัญญาจะหาเจ้าของมาให้ได้”

“เจ้าของจะต้องโดนลงโทษ เพราะกฎบอกแล้วห้ามไปทางเดินฝั่งขวาที่เป็นที่อยู่ของฉัน” ประโยคของผม ทำให้คนตรงหน้ามีสีหน้าเศร้าลงทันที เก็บอาการไม่อยู่เลยแฮะ ขอดูหน่อยจะแก้ปัญหานี้ยังไง ทุกวันนี้เธอก็ยังอาบน้ำห้องผมอยู่เลย ก็พอเข้าใจว่าห้องน้ำข้างล่างน่ากลัว ผมอยากรู้ว่าเธอจะโกหกได้อีกนานแค่ไหน

“จะตามหามาลงโทษให้เร็วที่สุดเลยครับ” คนที่เดินคอตกออกจากห้องทำงานของผมไป ทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงที่ประหลาดที่สุด เท่าที่ผมเคยเจอมา โตมายังไงวะ แล้วแต่งหน้าซะ เหมือนลิงเลย จะทำตัวเองให้แมนพยายามเนอะ ไม่แมนสักนิด เดินยังเดินบิดเลย ประสาท

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาหญิงสาวที่เคยเป็นแฟนเก่า แต่เราต้องเลิกกันเพราะเป้าหมายของชีวิตเราไม่เหมือนกัน มันทำให้เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ แล้วผมก็ยังรักเธออยู่ มันเลยทำให้ผมยังอยู่ที่นี่ เพื่อง้อเธอ

โมนา : Chat 💬

Pe-tay : กินข้าวไหม วันนี้อารมณ์ดี

โมนา : พายยยย หายไปนึกว่าตายไปแล้ว

Pe-tay : ไปไหม จะไปรับ

โมนา : ไม่ได้หรอก วันนี้ฉันมีถ่ายละคร อยากไปน้า ไว้ถ่ายเสร็จไปหาที่บ้านไหมล่ะ

Pe-tay : เป็นเพื่อนกัน จูบได้ปะ

โมนา : ตลกร้ายนะ เดี๋ยวไปหา ผู้จัดเขาอยากจะซื้อลิขสิทธิ์นิยายพายนะ ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์เขาเลยอ่า

Pe-tay : มาคุยกันที่บ้าน

จบการสนทนา

เพราะผมรู้ไง ว่าไอ้ผู้จัดนั่นมันจีบโมนาอยู่ แล้วผมก็ไม่ปลื้มอย่างแรงที่จะให้มันเอานิยายผม ไปทำคะแนนกับโมนา ก็ผมขอเธอคืนดีอยู่นี่ จะมาหาอย่างงั้นเหรอ หึ สงสัยต้องจัดดินเนอร์ซะแล้วสิ