ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า

มันคือพรหมลิขิต(รีไรท์)

ชมจันทร์....

ห้องทำแผลโรงพยาบาล

"ซี๊ดดดด อ่าาาาา โอ๊ยยยย ซี๊ดดดด อื้มมมมมม ชม อ่าาาา ชม ชมเจ็บ" อาร์ตร้องลั่นห้องขณะที่กำลังถูกคุณหมอเย็บแผลแต่เสียงของเขามันฟังดู..เอ่อฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่เสียงของเขามันทำให้คุณหมอพีและพยาบาลผู้ช่วยหันมามองหลายครั้งโดยเฉพาะยัยพินที่ยิ้มขำแบบมีเลศนัย

"นายเลิกทำเสียงแบบนี้จะได้ไหมฉันอายคนอื่นเขา" ฉันดุอาร์ตเบาๆ ที่ตอนนี้เอามือข้างที่ไม่เจ็บมา กอดเอวฉันแน่นแน่นแบบไม่ยอมปล่อยซ้ำยังเอาหน้ามาซบที่อกฉันอีกฉันอยากจะผลักเขาออกแต่ก็ทำไม่ได้เพราะทำแผลอยู่

"ก็คนมันเจ็บให้ทำไงเธอไม่สงสารฉันหรือไงฉันเจ็บขนาดนี้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจขั้นสุดจนยัยพินหลุดขำออกมาแล้วมองหน้าฉันแบบล้อๆ

"เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกน่าแผลไกลหัวใจตั้งเยอะ"

"ถึงจะไกลหัวใจแต่ฉันก็เจ็บนะ ไม่รู้มือจะใช้การได้อยู่อีกหรือเปล่า"

"คนไข้ไม่ต้องกังวลไปนะครับแผลของคนไข้ถึงจะลึกแต่ก็ไม่ได้โดนเส้นประสาทเพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวไปนะครับไม่นานก็หายกลับมาใช้งานได้เป็นปกติ" คุณหมอพีบอกกับอาร์ตเพื่อให้เขาคลายความกังวลใจแต่ดูเหมือนอาร์ตจะไม่ได้สนใจฟังเพราะมัวแต่เอาหน้าซุกอกฉันอยู่

"ได้ยินที่คุณหมอพูดไหม"

"เออได้ยินหูไม่ได้หนวก" ดูเขาย้อนฉันสิขนาดเจ็บนะ

"นายนั่งนิ่งๆ ได้ไหมอาร์ต คุณหมอใกล้จะทำแผลให้นายเสร็จแล้วดูสิ"

"ไม่เอาไม่ดูฉันไม่กล้ามองแผลฉันกลัว" เขาเหมือนเด็กน้อยเลยค่ะต่างจากก่อนหน้านี้ที่เข้าไปห้ามลูกน้องของเขาที่ทะเลาะกัน จากภาพเหตุการณ์มันก็ทำให้ฉันมองเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเล็กน้อยค่ะ ย้ำว่าเล็กน้อย

"หมอเย็บแผลเสร็จเรียบร้อยแล้วครับคนไข้" คุณหมอพีบอกกับเขาเมื่อทำการเย็บแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ขอบใจ" เขาตอบคุณหมอด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เห้อฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีเลย

"คนไข้ต้องงดใช้มือข้างนี้ก่อนชั่วคราวนะครับห้ามโดนน้ำโดยเด็ดขาดแล้วก็รอให้แผลหายสนิทก่อนค่อยเริ่มขยับเพราะไม่อย่างงั้นแผลอาจจะฉีกและเกิดการอักเสบได้"

"อือ"

"นายตอบหมอดีๆ ไม่ได้หรือไง" ฉันดุอาร์ตที่ตอบคุณหมอไปแบบนั้นตอบเหมือนขอไปทีทั้งที่คุณหมอเป็นคนเย็บแผลให้เขาแต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจเหมือนเดิม ฉันอ่อนใจกับนิสัยของเขาจริงๆ

"พยาบาลชมจันทร์เย็นนี้เราต้องไปเข้าร่วมสัมมนากันที่โรงแรมยังไงคุณแต่งตัวรอผมนะผมจะไปรับคุณที่ห้อง" คุณหมอพีหันมาบอกกับฉันก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

"ได้ค่ะคุณหมอ^^"

"เธอจะไปไหนกับไอ้หมอนั่น" อาร์ตถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"เรียกคุณหมอพีให้ดีๆ หน่อย" ฉันดุอาร์ตที่เรียกคุณหมอพีว่าหมอนั่น

"ฉันพอใจจะเรียกแบบนี้"

"ฉันเหนื่อยที่จะพูดกับนายแล้วนะอาร์ตนายลุกขึ้นไหวใช่ไหมถ้าไหวก็ออกไปนั่งรอด้านนอกฉันกับเพื่อนจะเคลียร์ห้อง"

"ไม่อ่ะฉันจะรอเธอในห้องนี้เธอจะทำงานก็ทำไป" เขาทำมึนเดินไปยืนอยู่ตรงมุมห้องแทนที่จะออกไปรอด้านนอกแต่มันไม่ได้ไงเพราะนี่มันห้องทำแผลเขาจะมารอข้างในนี้ไม่ได้

"ไม่ได้ในเมื่อนายทำแผลเสร็จแล้วนายก็ควรออกไปนั่งรอข้างนอกเพราะเดี๋ยวจะมีเจ้าหน้าที่เรียกชื่อนาย"

"ไม่ไปถ้าจะออกไปเธอก็ต้องออกไปพร้อมกัน"

"เห้อ ตามใจนายก็แล้วกัน" ฉันเลิกสนใจเขาแล้วช่วยยัยพินเก็บอุปกรณ์ทำแผล

หลังจากจัดการทำความสะอาดอุปกรณ์ทำแผลลเสร็จฉันก็พาคนดื้อด้านแบบเขาออกมานั่งรอด้านนอกเพื่อรอรับยา

"นายนั่งรอเจ้าหน้าที่เรียกชื่อนะฉันจะไปเช็นต์ชื่อออกเวร"

"เสร็จแล้วก็รีบมาล่ะ"

"รีบมา?? มาไหน"

"ก็มาหาฉันไง"

"มาหานายมาทำไมฉันออกเวรเสร็จก็จะกลับเลยเพราะเย็นนี้ฉันต้องไปสัมมนาต่อ"

"แล้วฉันจะขับรถกลับยังไงวะมือเจ็บแบบนี้" เออนั่นสิฉันก็ลืมไปเลยเพราะตอนมาโรงพยาบาลฉันเป็นคนขับมาส่งเขาเอง

"เห้อออ นายนี่นะฉันไม่น่ากลับมาเจอนายเลยมีแต่เรื่อง"

"มันคือพรหมลิขิต^^"

"เหอะเป็นเวรเป็นกรรมของฉันมากกว่ามั้ยที่ต้องมาเจอคนแบบนาย"

"เอาน่าไหนๆ เราก็ได้กลับมาเจอกันแล้ว ว่าแต่เธอจะรีบไปออกเวรไม่ใช่เหรอรีบไปสิฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้"

อาร์ต....

ผมนั่งยิ้มมองชมจันทร์ที่เดินหน้าตึงออกไปก่อนที่รอยยิ้มของผมจะหายไปเมื่อเจอไอ้หมอพีเดินเข้าไปทักแล้วชมจันทร์ก็ยิ้มให้ไอ้หมอนั่น หึทีกับผมไม่มีหรอกรอยยิ้มอ่ะมีแต่จะแยกเขี้ยวใส่

สิบห้านาทีผ่านไป...

"อ้าวคุณอาร์ตยังไม่ได้ยาอีกเหรอคะ" ขณะที่ผมกำลังนั่งรอชมจันทร์พินเพื่อนสนิทของชมจันทร์ก็เดินมาทักผม

"ได้แล้วครับแต่ผมนั่งรอเพื่อนคุณอยู่"

"อ่อยัยชมคุยกับหมอพีอยู่ค่ะเพราะเย็นนี้ต้องไปประชุมสัมมนาด้วยกัน^^"

"เอ่อคุณพินผมขอถามอะไรหน่อยสิ"

"ถามเรื่องอะไรเหรอคะ"

"เพื่อนคุณกับหมอพีนั่นเขา..."

"อ่อนึกว่าเรื่องอะไร คือพินไม่รู้จะพูดยังไงเพื่อไม่ให้คุณอาร์ตเสียใจ"

"หมายความว่าไงครับ"

"คือว่าคุณหมอพีเค้าชอบยัยชมค่ะ"

"แล้วชมเค้าชอบหมอนั่นหรือเปล่า"

"ชอบค่ะแต่ยัยชมไม่เคยบอกใครหรอกนะคะแต่พินรู้เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน"

"แล้วทำไมคุณพินไม่เชียร์หมอนั่นล่ะ"

"เห้อจะให้เชียร์ยังไงล่ะคะถ้ายัยชมเป็นแฟนหมอพียัยชมคงหาความสุขไม่เจอแน่ๆ"

"ทำไมเหรอครับ"

"เรื่องมันยาวค่ะ อันที่จริงพินก็ไม่อยากเล่าหรอกนะคะเพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องของพินแต่พินอยากให้ยัยชมมีความสุขมากกว่ามีความทุกข์ถ้าต้องเจอแม่แฟนที่เจ้ายศเจ้าอย่างอย่างคุณหญิงแม่ของหมอพี"

"คุณพินพูดซะผมอยากรู้เลยเล่าหน่อยสิ"

"เรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นของครอบครัวหมอพีค่ะซึ่งใครๆ ก็ทราบดีว่าคุณหญิงแม่ของหมอพีหวงลูกชายคนนี้มากถ้ารู้ว่ามีเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลคนไหนมาชอบหมอพีก็จะโดนหมายหัวแล้วก็จะถูกย้ายไปอยู่โรงพยาบาลในเครือแทนหรือถ้ารู้ว่าคุณหมอพีชอบหมอหรือพยาบาลคนไหนคุณหญิงแม่ของหมอพีก็จะให้คนไปสืบประวัติทันทีถ้ารู้ว่ามีประวัติไม่ดีหรือมีฐานะต่ำต้อยกว่าตัวเองก็จะถูกหมายหัวเหมือนกัน"

"แปลว่าชมจันทร์ก็โดนสืบประวัติเหรอครับ"

"ยังค่ะเพราะเรื่องที่คุณหมอพีชอบยัยชมหรือยัยชมชอบหมอพีไม่มีใครรู้แต่พินรู้ค่ะพินมองออก หมอพีคงกลัวยัยชมถูกย้ายมั้งคะเพราะแบบนี้พินเลยอยากให้คุณอาร์ตเอาชนะใจยัยชมให้ได้พินไม่อยากให้ยัยชมเจอแม่ผัวแบบคุณหญิงแม่หมอพี"

"อ่อครับ"

"พินสงสารยัยชมค่ะอยู่ตัวคนเดียวแม่ก็ตายส่วนพ่อก็มีเมียใหม่มีน้าน้าก็อยู่เกาหลีเห็นยัยชมเป็นผู้หญิงเก่งทำงานเก่งแบบนี้แต่ลึกแล้วยัยชมก็อยากมีคนดูแลนะคะ พินหวังว่าคุณอาร์ตจะเป็นคนๆ นั้นนะคะ"

สปอยล์...

"เธอใช่ไหมที่เป็นพยาบาลชื่อชมจันทร์"

"ใช่ค่ะคุณหญิงมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เธอเลิกอ่อยลูกชายของฉันได้แล้ว"

"อ่อย?? เอ่อคุณหญิงหมายความว่ายังไงคะดิฉันไม่เข้าใจ"

"เธออย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลยฉันรู้ว่าเธอหวังที่จะจับหมอพีลูกชายฉัน"

"ดิฉันไม่เคยคิดแบบนั้นนะคะ"

"อย่ามาโกหกแค่เธออ้าปากฉันก็เห็นลิ้นไก่ ฉันจะบอกให้นะว่าคนที่จะมาเป็นแฟนหรือจะเป็นลูกสะใภ้ของฉันได้นั้นประวัติต้องดีการศึกษาฐานะครอบครัวก็ต้องดีด้วยไม่ใช่ผู้หญฺิงแบบเธอที่ไม่มีอะไรดีเลยซ้ำยังเคยไปทำศัลยกรรมมาอีกฉันบอกตามตรงฉันรับไม่ได้"