5 วันผ่านไป
วุฒิชัยเริ่มรู้สึกแปลกๆกับท่าทีของอัยรินทร์และอัชวินทร์ สิ่งที่พวกเขาแสดงออกต่อกันแม้กระทั่งการมองตากัน มันไม่เหมือนกับพี่น้องทั่วไปที่เขามองกันธรรมดาแน่ๆ เพราะมันเหมือนแววตาของคนรักที่กำลังมองตากันมากกว่า
"คิดไปเองเปล่าวะ..คงไม่หรอกมั้ง"
เขาพูดกับตัวเองหลังจากที่กำลังขับรถกลับบ้าน
กริ๊งงง กริ๊งงง กริ๊งงง
เสียงโทรศัพท์ของเขาดึงขึ้นในรถ หันไปเห็นชื่อที่โชว์มาบนหน้าจอก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
"ว่าไงครับอาท..?"
(ผมคิดถึงคุณจัง เมื่อไหร่คุณจะบินมาหาผมละครับ..?)
"วุฒิบอกแล้วไงว่าวุฒิต้องจัดการธุระให้เสร็จก่อน เสร็จธุระแล้ววุฒิจะรีบบินกลับไปนะครับ.."
(เรื่องแต่งงานนะหรอครับ..?)
"ใช่..ถ้าวุฒิจัดการเรื่องแต่งงานจบแล้ว วุฒิจะบินไปรับอาทมางานแต่งของวุฒินะ"
(คุณจะให้ผมไปยืนดูคุณแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นนะหรอครับ...?)
"อาทก็รู้ว่าวุฒิไม่มีทางเลือก วุฒิทำทุกอย่างเพื่อเรานะ.."
