เจ้าสาว

บทที่ 1 บทเรียน

                                                                       เพียงอารมณ์สิเน่หาพาหวั่นไหว

                                                                       เกิดดวงใจสุดรักสลักสมร

                                                                       ความผิดพลาดเปรียบฝันร้ายในยามนอน

                                                                       มิอาจถอนดวงจิตคิดเผลอไผล

เพี๊ยะ!

"โอ๊ย ชอบใช้กำลังก็ไม่บอก จะได้จัดหนักๆ ให้ตั้งแต่เมื่อคืน"

"สารเลว"

ร่างสูงกว่าที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อนไม่ต่างกันลูบใบหน้าตัวเองป้อย ๆ ตัวเล็กแบบนี้แต่เรี่ยวแรงมหาศาล ตบหน้าเขาทีเดียวเล่นเอาหน้าชาไปข้างหนึ่ง แรงเยอะจริงๆ ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้

เมื่อลงมือตบและด่าเขาเสร็จร่างเล็กเปลือยเปล่าก็ก้มลงเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ทีละชิ้นทันที โชคยังดีที่มันไม่ขาดรุ่งริ่งเหมือนอย่างที่เธอคิดเอาไว้ในตอนแรก ชั้นในถูกสวมใส่ทีละชิ้นอย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่สนใจสายตาคนมองเลยสักนิดเดียว

"เหมือนไปฟัดกับหมามา"

'นั่นปากเหรอ'

"ปากหมา!"

คนที่ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยที่เกิดจากบทรักร้อนแรงเร่าร้อนเมื่อคืนหันมาตวาดแหวใส่คนที่ยืนทำหน้าตาท่าทางไม่ยี่หระอยู่ปลายเตียงฝั่งตรงข้าม

เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเจ้าสาวเองก็จำไม่ได้ รู้เพียงแต่ว่าเธอมาดื่มฉลองกับเพื่อนในคืนวันศุกร์ตามประสาสาวโสดเพียงเท่านั้น หลังจากรู้ตัวว่าดื่มจนจวนเจียนจะไม่ไหว สมองเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ กับไอ้คนร่างกายประหลาดแถมยังปากหมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร

แถมดูสภาพเธอสภาพเขา และสภาพของเตียงนอนที่ยับย่นไม่ต่างกันแล้วเจ้าสาวก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอถูกกระชากความบริสุทธิ์ไปเสียแล้ว

คนที่ถูกตราหน้าว่าร่างกายประหลาดเพ่งพิศดวงหน้าสวยหวานราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง สาวขี้เมาในชุดเดรสสีเข้มที่เจอเขาตรงหน้าห้องน้ำเมื่อคืนแล้วขอมากับเขากำลังด่าเขาอยู่งั้นหรือ

กล้าดียังไง ตัวเองเป็นคนอยากมากับเขาแท้ ๆ พอเขาถามว่าจะไปสวรรค์ด้วยกันไหมเจ้าตัวก็พยักหน้า แล้วจะให้ปราบเซียนปฏิเสธได้อย่างไร มีคนสวยราวกับนางฟ้าที่ตกลงมาจากสวรรค์ขอมาด้วยแบบนี้มีหรือจะปฏิเสธลง 

เขามาที่นี่ก็เพื่อมาดื่มและหาความสุขทางกาย ไม่ได้มาเดินตลาดโต้รุ่งสักหน่อย

พอเขาพามาถึงห้องก็ต้องพาไปสวรรค์นั่นแหละถูกแล้ว

"เมื่อคืนครางอย่างสุด ตอนนี้กลับมาด่า เธอนั่นแหละที่ประหลาด"

เจ้าสาวกำหมัดแน่น ไอ้บ้านี่กล้าดียังไงถึงมาพูดให้เธอแบบนี้ ยอมรับว่าเมื่อคืนเมาจริงแต่ไม่คิดว่าจะเจอคนใจร้ายแบบเขาที่พาเธอมาปู้ยี่ปู้ยำถึงห้อง ผู้ชายนี่มันไว้ใจไม่ได้จริง ๆ 

ผู้ชายเหรอ ไม่สิ...เขาเหมือนเธอทุกอย่างยกเว้น 'ไอ้นั่น' ที่กำลังโด่เด่ชี้หน้าเธออยู่ในตอนนี้ ไม่รู้ว่ามันเป็นธรรมชาติ หรือเพราะเขาไปแต่งเติมเสริมมาเธอก็ไม่แน่ใจ

"เอ้านี่! ถึงจะกรึ่ม ๆ เมื่อคืน แต่คุณก็ใช้ได้เลยนะ เสียดายปากจัดไปหน่อย ชอบดุ ๆ ก็ไม่บอกจะได้จัดให้หนัก ๆ "

แบงก์สีเทาปึกหนึ่งถูกโยนลงบนเตียง หากคลี่ออกดูก็คงจะเป็นเงินหลายหมื่น เขาตีค่าเธอแบบนี้เหรอ ย่ำยีเสร็จก็ฟาดด้วยเงิน เธอไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการทางเพศนะ เขาจะดูถูกเธอเกินไปแล้ว แต่ถึงเธอจะทำอาชีพนั้นจริงเขาก็ไม่มีสิทธิ์มาโยนเงินให้เธอแบบนี้ เพราะทุกอาชีพย่อมมีเกียรติมีศักดิ์ศรี

เจ้าสาวหยิบเงินปึกนั้นขึ้นมากำแน่นจนยับย่น เธอถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงขายบริการทางเพศและเขาผู้นี้ก็ดูถูกเหยียดหยามเธอขนาดนี้เชียวหรือ

ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย อย่างน้อยก็น่าจะมีความเป็นคนอยู่บ้าง

ผลั่ก!

เงินทั้งหมดถูกกำแน่นและฟาดเข้าหน้าชีเปลือยที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามทันทีด้วยแรงโทสะ รู้จักเจ้าสาวลูกเจ้าสัวน้อยไปเสียแล้ว

"ถือว่าทานให้หมามันแดก"

ปราบเซียนอ้าปากหวออีกครั้ง พร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่มองดูเงินหลายใบกำลังปลิวว่อนและร่วงหล่นลงสู่พื้น ยัยนี่สุดแสนจะปากเสีย 

"ดี ชอบแดกของฟรีเหมือนกัน"

ชุดเดรสเปิดไหล่น้ำเงินเข้มถูกสวมลงบนร่างเล็ก เจ้าสาวเดินไปหยิบเอากระเป๋าแบรนด์ดังราคาแพงขึ้นมา แล้วก้าวฉับ ๆ ออกไปทางประตูห้องถึงแม้แต่ละย่างก้าวจะเดินได้ลำบากนักเพราะความรู้สึกเจ็บแปลบตรงกลางกายกำลังเล่นงานอย่างหนัก แต่เธอไม่มีทางแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นหรอกนะ

ปัง! 

ประตูห้องถูกปิดลงด้วยแรงอารมณ์ของคนที่เพิ่งจะเดินออกไปเมื่อครู่ 

"ปากดีแบบนี้เราได้เจอกันอีกแน่ อย่าหวังว่าจะรอดเงื้อมมือของปราบเซียนไปได้"

ร่างเปลือยเปล่าอมยิ้มร้ายกาจ ถอนสายตากลับมามองดูกระดาษสีเทาที่ระเกะระกะบนพื้นห้อง ปราบเซียนมองดูเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งขว้างอย่างไม่แยแส สงสัยเมื่อคืนคงรีบร้อนไปหน่อย และเขาเองก็จำอะไรไม่ค่อยได้ เพราะมีอาการเมามายอยู่ไม่น้อย

และแปลก ที่เขามองไม่เห็นอะไรบางอย่าง บางอย่างที่จะการันตีได้ว่าทั้งเขาและเธอจะปลอดภัยจากโรค และผู้หญิงคนเมื่อกี้จะปลอดภัยจากอาการท้องป่องและมีเด็กอยู่ในนั้น

"บ้าฉิบ เมื่อคืนเราไม่ได้ป้องกันเหรอ"

ปราบเซียนปีนขึ้นไปบนเตียงอีกครา จัดการรื้อค้นผ้าห่มที่กองอยู่ปลายเตียง ลงจากเตียงและเดินไปเช็คดูที่ถังขยะ เมื่อคืนไม่ใช่แค่รอบเดียวแน่เขามั่นใจ

"ไม่มี!"

มือเรียวคว้าผ้าห่มผืนหนาออก แม้เตียงจะยับย่นแต่เขาก็ยังสังเกตเห็นรอยเลือดจาง ๆ เปรอะเปื้อนบนผ้าสีขาวสะอาด มันตัดกันได้เป็นอย่างดีจึงทำให้ปราบเซียนมองเห็นได้โดยง่าย

"บ้าเอ๊ย"

ปราบเซียนชกกำปั้นลงกับเตียงนุ่มหนึ่งทีด้วยอารมณ์โมโหโกรธา ให้ตายเถอะเธอยังบริสุทธิ์หรือนี่ อดจะแปลกใจไม่ได้ที่สาวเจ้าคนเมื่อครู่ไม่มีอาการฟูมฟายให้เห็น ไม่แปลกที่เธอจะฟาดเงินใส่หน้าเขาคืน

ถึงจะรักสนุกและเธอคนเมื่อครู่ก็ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่ปราบเซียนก็ไม่อยากมีบ่วงคล้องคอที่ชื่อว่าลูกหรอกนะ ชีวิตเขายังอีกยาวไกล ยังรักสนุกและไม่อยากมีพันธะในเร็ว ๆ นี้และอีกหลายปี

ทางด้านอีกคนที่กว่าจะทุลักทุเลมาถึงรถคันหรูของตัวเองได้ก็เล่นเอาแทบหมดแรง ทั้งที่ลานจอดรถและห้องที่เธอเดินจากมาไม่ได้ไกลกันเลยสักนิดเดียว

เจ้าสาวเพิ่งรู้ว่าสถานที่แบบนี้มีห้องไว้สำหรับพักผ่อนด้วย เพราะเธอเพิ่งเดินจากมาเมื่อครู่และได้รู้ว่ายังอยู่ที่ร้านเดิม ชั้นสองของร้านเป็นห้องสำหรับพักผ่อน หรือเป็นห้องที่เอาไว้ทำกิจกรรมอย่างอื่นเธอก็ไม่แน่ใจ

สมาร์ตโฟนเครื่องหรูยังสั่นอยู่ แม้จะรับรู้ได้ตั้งแต่เดินออกมาจากร้านแล้ว แต่เจ้าสาวก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะในตอนนั้นรู้แค่ว่าอยากออกจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุดก็พอแล้ว

"อยู่ไหน"

"เจ้าเป็นไงบ้าง"

"เจ้าอยู่ไหน"

"เจ้ากลับแล้วเหรอ"

"เจ้าตอบหน่อยเพื่อนเป็นห่วง"

เจ้าสาวอ่านข้อความทั้งน้ำตา เธอไม่ได้โทษเพื่อนเลยสักนิด แค่เสียใจที่ตัวเองต้องมาเจออะไรแบบนี้เท่านั้น 

"เจ้าสบายดี"

ตอบกลับเพียงแค่ข้อความเดียวเท่านั้น เธอตอบลงไปในกลุ่มที่มีเพื่อนทุกคนเป็นสมาชิกแค่ให้พวกเขารับรู้ว่าเธอสบายดีก็พอแล้ว เจ้าสาวโยนสมาร์ตโฟนทิ้งไปตรงเบาะข้างคนขับอย่างไม่ใส่ใจไยดี

เจ้าสาวฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยแล้วปล่อยโฮออกมาจนสุดพลัง เธอขอร้องไห้แค่วันนี้ ร้องไห้ให้กับโชคชะตา ร้องไห้ให้กับคนเฮงซวยอย่างเขา เธอก็ไม่เคยเห็นคนแบบนั้นมาก่อน เขาแปลก ไม่รู้ว่าแปลงเพศมาหรือเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่ได้รังเกียจและไม่ได้หวังให้เขามารับผิดชอบ ก็แค่เสียใจและเสียดายความสาวที่คนปากร้ายแบบนั้นเป็นคนได้มันไปก็แค่นั้นเอง อุตส่าห์คิดว่าจะมอบมันให้กับคนที่เธอรักและรักเธอจริง แต่สุดท้ายก็เป็นแบบนี้จนได้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

เจ้าสาวเงยหน้าขึ้นมาจากพวงมาลัยทั้งน้ำตาที่นองอยู่เต็มใบหน้า

"บ้าจริง"

เธอสบถคนเดียวเบา ๆ เพราะมองผ่านกระจกออกไปก็เจอเข้ากับคนที่เธอเพิ่งหนีมาเมื่อครู่และไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีกไปตลอดชีวิต

"ลง มา คุย กัน หน่อย"

คนด้านนอกกระจกตะโกนช้า ๆ ชัด ๆ ให้เธอได้ยินและจับใจความของประโยค

เจ้าสาวเช็ดน้ำตาออกลวก ๆ ไม่มีอะไรต้องคุยกันอยู่แล้ว เธอสตาร์ทรถและเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว ไม่สนว่ารถยนต์คันหรูของเธอจะเบียดร่างเขาหรือไม่ 

"บ้าเอ๊ย ยัยคนอวดเก่ง"

ปราบเซียนตะโกนตามหลังอีกคนไป อุตส่าห์รีบแต่งตัวแล้วลงมาจากห้องเพราะหวังว่าเขาจะได้เจอเธอ และก็เจอจริง ๆ เพราะทั้งลานจอดรถมีแค่รถเขาที่จอดอยู่และรถคันนี้ ผู้หญิงคนนั้นยังไปไหนไม่ได้ไกล และถ้าเดาไม่ผิดเมื่อครู่ที่เขามองลอดผ่านกระจกเข้าไป เธอร้องไห้งั้นหรือ ก็คงจะเสียดายครั้งแรก แต่เธอจะรู้บ้างไหมว่าเขาไม่ได้ป้องกันและไม่รู้ว่าเมื่อคืนมันเกิดขึ้นกี่ครั้ง

"มี๊"

"..."

"มี๊"

"..."

"มี๊ขา"

"..."

"คุณมี๊จ๋า"

เด็กหญิงตัวเล็ก ผิวขาวอมชมพูระเรื่อริมฝีปากจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต และแก้มย้วยที่ฟูฟ่องมองแล้วช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริงสะกิดแขนเรียกเบา ๆ เมื่อผู้เป็นแม่กำลังนั่งเขี่ยอาหารในจานไปมา ไม่ยอมกินมันสักทีเหมือนในตอนที่เธอทำกับคุณผักเพราะไม่อยากกินไม่มีผิด

"คะ"

"มี๊ไม่ตะบายหยอ"

เด็กหญิงตัวน้อยยืดตัวขึ้นยืนบนเก้าอี้ที่ตนเองนั่งอยู่เมื่อครู่เพราะถ้าทำแบบนี้มือป้อม ๆ จะสามารถวางลงบนหน้าผากของคนเป็นแม่ได้

"มี๊สบายดีค่ะน้องข้าว"

เจ้าสาวส่งยิ้มให้ลูกน้อย เธอเผลอไผลคิดเรื่องในอดีตอยู่หรือนี่ แม้จะเจ็บปวดแต่มันคือความเจ็บปวดที่งดงาม จากที่เคยเรียกว่าความผิดพลาดเจ้าสาวขอกลับคำและคิดใหม่

มันไม่ใช่ความผิดพลาดเลยสักนิด แม้หากว่าถ้าเธอไม่พร้อมเธอจะสามารถทำแท้งเด็กได้ แต่เจ้าสาวไม่เลือกทำแบบนั้น แม้พ่อกับแม่จะสนับสนุนก็ตามที เธออยากเก็บเด็กไว้ เพราะเธอเองก็ไม่ได้มีภาระหน้าที่อะไรที่ต้องรับผิดชอบมากมาย เธอตัวคนเดียวและมีกำลังพอที่จะเลี้ยงเด็กหนึ่งคนได้สบายมาก

ดังนั้นเจ้าสาวจึงเลือกเก็บเด็กคนนี้ไว้ แล้วขอพ่อกับแม่มาใช้ชีวิตอยู่ที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษตั้งแต่รับรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ได้เพียงสองเดือน จนถึงตอนนี้ก็ย่างเข้าปีที่ห้าแล้วที่เธอและลูกสาวอาศัยอยู่ที่นี่

"มี๊ไม่ตัวย้อน"

"ร้อนค่ะ ไม่ใช่ย้อน"

เจ้าสาวลูบหัวลูกสาวสุดที่รักอย่างนึกเอ็นดู นี่คือของขวัญสุดล้ำค่าในชีวิตเธอ ไม่ใช่เขาคนนั้นที่มอบให้ แต่เป็นเธอเองที่เลือกของขวัญชิ้นนี้ เลือกที่จะให้เด็กน้อยมีชีวิตอยู่ เลือกที่จะเลี้ยงเด็กน้อยสุดแสนจะน่ารักคนนี้เอาไว้ แม้ทั้งชีวิตของเขาจะปราศจากคำว่าพ่อก็ตาม

"ย้อน"

"ลูกสาวคุณมี๊โตแล้วนะคะ แต่ยังพูดไม่ชัดเลย แบบนี้ตอนกลับไทยมี๊จะให้เข้าโรงเรียนดีมั้ยคะ"

"ร้อนค่ะมี๊ น้องข้าวพูดได้แย้ว"

คุณแม่ยังสาวอมยิ้มอ่อนโยนให้ลูกน้อยวัยสี่ขวบ ดูเอาเถิดลูกสาวเธอน่ารักขนาดนี้จะไม่ให้เรียกว่าของขวัญสุดล้ำค่าได้อย่างไร

"มี๊สบายดีค่ะ"

"มี๊ไม่กีงผัก"

"มี๊กินค่ะ"

"แต่มี๊เขี่ย"

ลูกสาวตัวน้อยทำท่าทางสงสัยด้วยดวงตาใสแจ๋ว เอียงคอถามผู้เป็นมารดาพร้อมกับทำท่าทางเขี่ยอาหารตามที่เจ้าสาวทำเมื่อสักครู่เป๊ะ

"มี๊คลุกข้าวให้เข้ากันค่ะ"

โกหก เธอเลือกที่จะโกหกลูกสาวเพียงเพราะเธอเกิดอาการคิดถึงความหลังที่เป็นบทเรียนราคาแพงของเธอเพียงเท่านั้น

"น้องข้าวอยากกีงไอตีม"

เด็กก็เป็นแบบนี้ สนใจเรื่องบางอย่างได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น ซึ่งเจ้าสาวถือว่าเป็นเรื่องดีอย่างมากที่ลูกสาวของเธอไม่เซ้าซี้ถามต่อ

"ถ้วยเดียวพอนะคะ"

"มี๊น่าย้าก"

ข้าวจ้าวปรบมือและคว้าคอผู้เป็นแม่ไปจุ๊บลงตรงตำแหน่งแก้มเบา ๆ แทนคำขอบคุณ

"แต่ต้องกินข้าวให้หมดก่อน"

เด็กน้อยมีสีหน้าสลดลงทันทีที่มารดาพูดจบ ก้มหน้าลงตักอาหารในจานกินอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าอยากลิ้มรสไอติมรสโปรดข้าวจ้าวรู้ดีว่าตัวเองต้องกินอาหารในจานให้หมดก่อน ซึ่งก็ไม่เป็นปัญหาของหนูน้อยเลยสักนิดเดียว

"เจ้าสาวกลับมาไทยเถอะนะ"

เจ้าสัวธงชัยเอ่ยกับลูกสาวเมื่อมีโอกาสได้คุยกันทางโทรศัพท์ อยากบอกเหลือเกินว่าตอนนี้ธุรกิจของครอบครัวกำลังเผชิญปัญหาหลายด้าน เขาอยากให้เจ้าสาวขายร้านอาหารเล็ก ๆ ที่เขาเปิดให้เมื่อห้าปีก่อนทิ้งไปและกลับมาช่วยสะสางงานที่ไทยได้แล้ว

ธุรกิจครอบครัวของเจ้าสาวคือการเป็นเพียงบริษัทเดียวที่ผูกขาดในการขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในประเทศ แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าสัวบริหารล้มเหลว มีบริษัทไม่ทราบชื่อรายหนึ่งกำลังกว้านซื้อหุ้นจากภายใน และกำลังจะวางแผนเทคโอเวอร์บริษัทเขาในไม่ช้านี้แล้ว

"ทำไมคะ"

"แม่กับพ่อคิดถึงหลาน"

"สิ้นปีเจ้าจะพาน้องข้าวกลับค่ะ"

"ป๊าหมายถึงกลับมาอยู่ไทยถาวร"

เจ้าสาวชะงักไปชั่วครู่ เธอพอจะรับรู้สภาพคล่องทางการเงินของบริษัทอยู่บ้าง แต่คิดว่าผู้เป็นพ่อคงจัดการได้ ในวันนี้ท่านเอ่ยขอให้กลับไปอยู่ที่ไทยอย่างถาวรนั่นก็แสดงว่าครอบครัวเธอกำลังถึงขั้นวิกฤต

"แล้วร้านอาหารเจ้าล่ะคะ"

"ขายทิ้งได้มั้ย"

"ป๊า..."

คุณแม่หันมองกลับเข้าไปในบ้านด้วยแววตาเป็นกังวล น้องข้าวจ้าวกำลังเล่นตุ๊กตาเจ้าหญิงอยู่ในนั้นอย่างมีความสุข และไม่รู้อีโหน่อีเหน่ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นบ้างต่อจากนี้ ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านเกิดจริงๆ แล้วหรือ

เจ้าสาวจบบริหารมาแต่ยังไม่ทันได้เริ่มทำงานเป็นจริงเป็นจังก็ดันมาเกิดเรื่องเสียก่อน จะว่าไปเธอยังไม่ทันได้ช่วยเหลือธุรกิจครอบครัวอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยเลยสักนิดเดียว

เมื่อครอบครัวกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่หลวง หากเธอยังฝืนดันทุรังอยู่ที่นี่ต่อก็ดูจะเห็นแก่ตัวจนเกินไป

"ได้มั้ยเจ้าสาว"

"ค่ะ เจ้าจะกลับไปอยู่ที่ไทย"

"เจ้าของหุ้นที่นายให้ติดต่อตกลงขายเรียบร้อยแล้วครับ"

ลูกน้องหนุ่มสูงยาวเข่าดีหุ่นบอดี้การ์ดค้อมตัวลงเล็กน้อยแล้วรายงานผู้เป็นนาย

"ให้เพิ่มตั้งสิบเท่าไม่เอาก็โง่แล้ว นายว่ามั้ยเต๋า"

ปราบเซียนกระตุกยิ้ม เขาแค่ต้องการอยากลองเป็นเจ้าของธุรกิจค้าแอลกอฮอล์เพียงรายเดียวในประเทศดูบ้าง อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าสัวมีคอนเนคชั่นแบบไหนถึงกลายเป็นผู้ค้าเพียงรายเดียวได้ ผูกขาดขนาดนี้ก็คงจะเส้นใหญ่ไม่ธรรมดาแน่นอน

และถ้าเขาได้ถือหุ้นรายใหญ่เมื่อไหร่ ไอ้ระบบแบบนี้เขาจะพังมันเองกับมือ แล้วสร้างอาณาจักรแอลกอฮอล์ที่เสรีขึ้นมาคืนกำไรให้ลูกค้าสักหน่อย เจ้าสัวไม่รู้เลยหรืออย่างไรว่าแบรนด์ตัวเองรสชาติแย่ขนาดไหน เหมือนมุดลงไปเลียตอใต้น้ำไม่มีผิด

"เหลืออีก 5% คุณเซียนก็จะได้เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่แล้ว ให้จัดการเลยมั้ยครับ"

"จัดการเลย เสนอราคาไปเต็มที่ ชั้นยินดีจ่าย"

ปราบเซียนควงแก้วไวน์รสชาติเยี่ยมในมือแล้วยิ้มร้าย ถ้าเขาได้เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่เจ้าสัวต้องกลัวจนตัวสั่นแน่ คิดว่าบอร์ดบริหารจะเชื่อใครมากกว่ากัน ระหว่างเจ้าสัวที่ใกล้หมดไฟกับนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงแบบเขา

การบริหารงานที่เริ่มแย่เพราะแก่ตัวลง อยากรู้จริง ๆ ว่าไม่มีคนสืบทอดเลยหรือไรถึงไม่วางมือแล้วให้ลูกมาดูแลแทน

"เจ้าสัวมีลูกมั้ย"

คนที่นั่งอยู่บนโซฟาหรูหันหน้ามาถามลูกน้องคนสนิทที่ทำงานทุกอย่างได้อย่างดีไม่ขาดตกบกพร่อง

"มีครับ"

"แล้วไปไหนล่ะ"

"เจ้าสัวมีลูกสาวคนเดียว ตอนนี้อยู่ที่อังกฤษครับ"

ลูกสาวคนเดียว มีพ่อรวยเลยเสวยสุขอยู่ที่อังกฤษงั้นเหรอ น่าสงสารเจ้าสัวเสียจริงที่มีลูกสาวไม่เอาไหนแบบนั้น

"คงไม่ชอบธุรกิจของพ่อครับ"

"ไม่เอาไหนมากกว่า"

ปราบเซียนยกไวน์ดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว เขายังมีงานที่ต้องทำอีกหลายอย่าง การเกิดเป็นลูกนักธุรกิจไม่ใช่เรื่องง่าย เขาเกิดบนกองเงินกองทองก็จริงแต่ก็ต้องทำงานและรับผิดชอบภาระที่ยิ่งใหญ่ นั่นคือการพาธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของครอบครัวไปให้ตลอดรอดฝั่ง

"ทำไมพ่อไม่มีลูกสักยี่สิบคนนะ จะได้มาดูแลช่วยกัน"

ลูกน้องอมยิ้มให้กับความคิดของเจ้านาย ไม่แปลกที่ปราบเซียนจะคิดแบบนั้น เพราะภาระที่เขาต้องดูแลมากมายเสียเหลือเกิน นี่ยังมีแก่ใจไปเล่นเกมช่วงชิงบริษัทของคนอื่นมา อาจฟังดูว่าปราบเซียนร้ายกาจ แต่นั่นคืออุดมการณ์ที่จะกำจัดอาณาจักรแอลกอฮอล์แบบผูกขาดของเจ้าสัวให้หมดไป แล้วสร้างอาณาจักรที่เสรีขึ้นมาใหม่ ให้ผู้บริโภคได้มีสิทธิ์เลือกบ้างถือเป็นการคืนกำไรให้

ซึ่งปราบเซียนไม่สามารถหยั่งรู้ได้เลยว่า การยื่นมือเข้ามาแตะอาณาจักรแอลกอฮอล์ของเขาในครั้งนี้ จะทำให้ชีวิตในอนาคตของเขาเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล