นางบำเรอไร้ราคี

บทที่3.ตามล่าแม่เนื้อนุ่ม

ทัดดาวกลับไปทำงานตามเดิม หลังจากออกมาจากห้องนอนของเจ้าของคฤหาสน์ราโคย เธอปวดแปลบไปทั้งตัว สะบัดร้อนสะบัดหนาวเหมือนจะจับไข้ หน้าหวานซีดเซียวริมฝีปากแห้งกลังแตกระแหง

“ไม่สบายหรือหนูเล็ก เหงื่อซึมเต็มหน้าผาก อุ้ย! ตัวร้อนจี๋เลยนี่นา ไปพักก่อนเถอะไปฉันไม่ว่าหรอก ใกล้เวลาเลิกงานแล้วนี่” อาเรียอนุญาตให้ทัดดาวไปพักก่อนเวลา เมื่อยางสังเกตเห็นสีหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด และผิวกายร้อนผ่าวจนเธอตกใจ

“ค่ะ แม่บ้าน” เธอก้มเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าที่ ค่อยๆ เดินอ่อนระโหยโรยแรงไปเก็บอุปกรณ์ให้เรียบร้อยและหมุนตัวกลับห้องพักในส่วนที่เจ้านายจัดไว้ให้ หมุนกายมามองตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยสายตาเจ็บช้ำ หนีผู้ชายที่จ้องข่มเหงมาไกลถึงสเปน แต่ก็ไม่วายถูกคนใจร้ายรังแกจนความสาวที่เก็บรักษามากว่า23ปีถูกกระชากจนขาดวิ่นไปจนได้ น้ำร้อนๆ อุ่นซ่านรินไหลเงียบๆ หน้าใสนองน้ำตาและหลับสนิทใต้หลังคาเรือนคนใช้ในอาณาเขตคฤหาสน์ราโคย

เงาตะคุ่มๆ ยามราตรีแสงจันทร์สีนวลทอดยาวส่องผ่านม่านหน้าต่างที่ปิดป้องกันแสงลอดเข้ามาภายใน อีเกร์อาศัยความมืดแฝงตัวเดินตามเงาไม้ จนมาหยุดอยู่ที่เรือนคนใช้เก่าๆ โทรมๆ หลังจากนอนพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่ในห้องนอนของตัวเองมาค่อนคืน เปลือกตาแข็งค้าง ไม่ว่าจะพยายามข่มให้ปิดสนิทอย่างไรก็ไม่อาจทำได้สำเร็จ เขาผุดลุกขึ้นนั่ง รีบคว้าเสื้อกางเกงมาสวมลวกๆ ก่อนจะค่อยๆ หลบเร้นสายตาผู้คนจนมาหยุดอยู่ตรงจุดนี้...

“ยัยเด็กบ้า ชอบทำให้เป็นห่วง อ้าปากร้องขอความเมตตาจากฉันมันจะตายเลยหรือไง!” อีเกร์สบถฉุนเฉียว โมโหความดื้อดึงของผู้หญิงร่างเล็กที่ได้ครอบครองร่างกายบริสุทธิ์ด้วยความบังเอิญ รสรักหวานฉ่ำติดตราตรึงใจจนต้องกระเสือกกระสนมายืนอยู่ตรงจุดนี้

มือผลักบานประตูห้องนอนสาวเจ้า “ฉิบ! จะล็อกทำไมวะ” เสียงคำรามด้วยความไม่พอใจ เมื่อประตูห้องถูกปิดอย่างแน่นหนา ไม่ให้การต้อนรับคนแปลกหน้ายามวิกาล

“เธอคิดว่าหนีฉันพ้นเหรอ อะไรที่ฉันต้องการไม่มีทางรอดมือหรอก” ชายหนุ่มถอยหลังกลับ กัดฟันกรอดๆ มองประตูเหมือนจะแผดเผาให้กลายเป็นจุณด้วยสายตาร้อนแรงปานเปลวเพลิง

อีเกร์เดินกระแทกเท้าด้วยความฉุนโกรธ กลับไปที่พักตัวเอง โดยที่ทัดดาวไม่ได้รู้ เธอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียและพิษไข้ที่รุมเร้า ร่างสูงใหญ่เดินกลับไปกลับมาในห้องนอน ทั้งโกรธและผิดหวัง มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะฉะนั้นเขาจึงยังตั้งรับไม่ทัน ไม่มีสิ่งใดในโลกที่อีเกร์ อยากได้แล้วไม่ได้ ผู้หญิงเกินกว่าครึ่งในสเปน ยินดีกระโจนขึ้นเตียงกับเขาด้วยความเต็มใจ แต่ผู้หญิงที่เป็นคนใช้! คนใช้ในคฤหาสน์ตัวเองด้วยซ้ำ ปฏิเสธเขาอย่างไม่คิด ยอมขัดล้างพื้นสกปรกโสโครกทั่วทั้งคฤหาสน์แต่ไม่ยอมเฉียดใกล้เตียงอุ่นๆ ของเขา

“โว้ย! ออกไปไกลๆ ฉันเลยยัยตัวยุ่ง ใช่ว่าฉันมีเธอคนเดียวเมื่อไร ออกไปหาเซโลน่าก็ได้” เขาสะบัดหน้าขับไล่ทัดดาวให้ออกไปจากจิตสำนึก เสียงสบถฉุนเฉียวดังขรม ก่อนจะกระแทกเท้าออกจากคฤหาสน์ราโคยตอนกลางดึกเพื่อไปหาคู่ควงคนปัจจุบัน เพื่อระบายความต้องการที่อัดแน่นอยู่ในอกออกไปกับเรือนกายอ่อนนุ่มของสตรี

อีเกร์ขับรถยนต์ฟอร์รารี่คู่ใจ เขาเหยียบคันเร่งจมมิดพาตัวรถยนต์ทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ความเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนดเพราะความร้อนรุ่ม ปลายคิ้วขมวดแน่น พ่นลมหายใจออกจมูกเหมือนกระทิงหนุ่มที่กำลังคลุ้มคลั่ง อยากจะขวิดชายผ้าสีแดงที่สะบัดโบกให้ขาดกระจุยกระจาย อารมณ์เดือดดาลพุ่งสูงปะทุถึงฝ้าเพดาน มือเกร็งแน่นสองมือจับพวงมาลัยรถยนต์จนเส้นเลือดปูดโปน ดวงตาเรืองรองเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกัดกรามกรอดๆ ระบายอารมณ์ที่เดือดระอุไปกับการกระแทกคันเร่งรถยนต์คันโปรด

“แม่สาวใช้จอมหยิ่ง คิดว่าฉันจะไม่มีที่ลงหรือไงนะ ให้มันรู้ไปว่าเธอจะทนได้อีกสักกี่น้ำ พรุ่งนี้ถ้ายังไม่คลานเข้ามาขอความเมตตาจากฉัน ก็อย่าหมายว่าฉันจะหยุดทรมานเธอ” อีเกร์กระแทกเสียงหนักๆ ออกมาจากก้นบึ้ง ให้มันรู้ไปว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีอะไรเทียบเคียงเขา ริอ่านกำแหงใส่ ถ้าไม่เข้ามากราบกรานร้องขอความเมตตาก็อย่าได้คิดว่าจะยอมยกโทษให้ ที่ทำให้เขาเสียหน้าและเสียอารมณ์

คอนโดหรูกลางกรุงมาดริดที่พักของเหล่าดารานางแบบ หนึ่งในนั้นคือเซโลน่า เซวินญ่าคู่ขาของอีเกร์ ราโคยมาทาดอร์หนุ่มชื่อก้องโลก เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งหลังจากจอดรถยนต์คู่กายใต้อาคารหลังใหญ่ ปลายนิ้วแข็งแรงกดกระแทกแป้นหมายเลขบนแผงควบคุมลิฟต์แรงๆ ระบายอารมณ์ปะทุเดือดภายในใจไปกับสิ่งไม่มีชีวิต แผ่นหลังตึงแน่นเอนพิงกำแพงลิฟต์สองมือยกขึ้นกอดอก สายตาเหม่อลอยครุ่นคิดถึงสิ่งที่กำลังเป็นด้วยความไม่เข้าใจ ติ้ง! เสียงลิฟต์ดังเตือน เมื่อมาถึงที่หมาย ชั้นที่ต้องการ หนุ่มหล่อปราดเปรียวเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย ตรงไปยังห้องชุดที่เคยมาเป็นประจำ เจ้าของร่างสูงใหญ่หยุดหน้าห้องชุดสุดหรูสุดทางเดิน เขาแนบคีการ์ดกับแผงควบคุม เมื่อห้องชุดนี้อีเกร์เป็นเจ้าของแต่มอบให้คู่ขาพักอาศัยและใช้เป็นที่ระบายอารมณ์

ไฟสีเขียวสว่างวาบ มือจึงเอื้อมจับคันโยกกดลงเบาๆ ประตูใหญ่หนาจึงเปิดอ้า ภายในห้องเงียบสนิทมีเพียงความเย็นในอากาศที่แสดงให้เห็นว่าเซโลน่าอยู่ในห้องนี้ เวลานี้ สาวสะคราญโฉมมีงานรัดตัว เป็นนางแบบมาแรงแห่งยุคนี้ไม่เกี่ยงงานไม่ว่ารูปแบบไหน เธอทำทุกอย่างได้ทั้งหมดเพื่อผลักดันตัวเองจนมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้อย่างสำเร็จงดงาม

ฝีเท้าแผ่วเบาบนพื้นพรมจึงไม่ทำให้สองร่างที่กอดกันกลมบนเตียงหนารับรู้ว่ามีคนอีกหนึ่งคนอยู่ร่วมด้วยในห้องนี้เหมือนกัน

“อ๊า...อู้ย! ...คุณยอดเยี่ยมที่สุดเลยค่ะ เปโต เซโลน่าชอบรสรักแซ่บๆ แบบนี้ที่สุด” เสียงครางกระเส่าของคนคุ้นเคยทำให้อีเกร์ชงักนิ่ง เขาเอียงหูฟังเพื่อจับใจความสำคัญของเสียงที่ดังอยู่ในเวลานี้

“เซโลคนสวย ผมกับมาทาดอร์ยอดมือเพชฌฆาตใครยอดเยี่ยมกระเทียมดองกว่ากันล่ะครับ” ชายหนุ่มเจ้าของเรือนกายสีทองแดง เขากระดกสะโพกสวนใส่พร้อมทั้งเอ่ยถามอย่างหยามหยันถึงคนที่เอ่ยถึง

“อู้ย! คุณไม่ได้ครึ่งของอีเกร์หรอกเปโต แต่ฉันแห้งเหี่ยวอดโซ เมื่อเขาไม่ค่อยแวะมาหา อย่าเอามาเปรียบเทียบกันเลย แต่ละคนลีลาไม่เหมือนกัน” เซโลน่าขยับเอวอ่อนรับการกระแทกใส่ ครางระงมเสียวซ่านและตอบกลับเสียงพร่า

“โอ้! นับว่าเป็นความเมตตาของคนสวยๆ แบบคุณที่ยอมลงมาเกลือกกลั้วกับคนต่ำชั้นแบบผม” เปโตกัดฟันแน่นกระแทกสัดส่วนฝังแน่นในแอ่งน้ำหวานใส ชายหนุ่มเป็นนายแบบเหมือนๆ กับเซโลน่า แต่ไม่ได้ร่ำรวยล้นเหลือเหมือนอีเกร์ ราโคย เขาต้องกระเสือกกระสนหาทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่การได้ร่วมสนิทเสน่หากับคู่ควงของอีเกร์มันจึงทำให้เขาหลงลำพองใจว่าสามารถก้าวมาเทียบชั้นชายหนุ่มยอดฝีมือคนนั้นได้สำเร็จ

อีเกร์หยุดนิ่ง เขามองภาพการโรมรันของคนทั้งคู่ด้วยดวงตาเฉยชา ชายหนุ่มถอยหลังกลับเงียบๆ ปล่อยให้สาวคู่ขาเริงสวาทต่อ ไม่เข้าไปขวาง เมื่อเขาไม่รู้สึกอะไรเลยกับภาพที่ได้เห็น ขากลับอีเกร์เดินช้าๆ นึกทบทวนตัวเอง ถ้าเปลี่ยนคนเมื่อสักครู่จากเซโลน่าเป็นผู้หญิงร่างเล็กนามทัดดาว เขาจะยังยืนเฉยๆ เช่นนี้ไหม? ไม่มีทาง! เสียงในซอกหัวใจตะโกนสวนกลับขึ้นมาทันควัน จนเขารู้สึกตกใจ ชายหนุ่มสะบัดหน้าไล่ความฟุ้งซ่าน รีบล้วงกุญแจรถยนต์ขึ้นมาเมื่อเดินมาถึงรถยนต์คันโปรด เขาทรุดตัวลงนั่งเงียบๆ ภายในรถยนต์หรู อารมณ์คุกรุ่นจางหายไปเกือบหมด จึงตัดสินใจกลับคฤหาสน์ราโคยอย่างสับสน เพราะในหัวสมองมีแต่ผู้หญิงตัวเล็ก สาวใช้แสนพยศในคฤหาสน์ราโคยคนนั้น นั่นเอง...

รถยนต์คันงามตีวงตามถนนโค้งๆ ไปจอดนิ่งสนิทหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่โต เวลา03:00นาฬิกาในวันใหม่แต่อีเกร์ยังตาแข็งค้างไม่หลับไม่นอน เขาก้าวเท้าลงไปยืนด้านข้างรถยนต์ อีเกร์สองจิตสองใจระหว่างเดินขึ้นไปนอนชั้นบนในห้องนอนหรูหราของตัวเองกับการเดินกลับไปที่เรือนคนใช้ ซึ่งที่นั่นมีร่างอวบอุ่นของทัดดาวหลับใหล หางตาเหลือบมองเห็นอาเรียแม่บ้านใหญ่เดินผ่านไปแวบๆ

“ตีสามครึ่งอาเรียตื่นแล้วเหรอ” แสงสว่างภายในดวงตาสว่างวาบๆ เมื่อเขานึกขึ้นมาได้ว่าพวงกุญแจบ้านหลังนี้พวงใหญ่ๆ ที่สาวใหญ่ห้อยไว้ที่บั้นเอว มันมีแทบทุกห้องในคฤหาสน์ราโคยไม่เว้นแม้แต่เรือนคนรับใช้!