บทที่15.ยอมรับ
ยามเช้าอากาศถิ่นชนบทเต็มไปด้วยไอเย็นยะเยือก กับกลุ่มละอองหมอกที่ลอยเรี่ยพื้นดิน เสียงหักไม้ ฝ่าฟืน กับเสียงโวยวายของสาวชาวบ้านที่ต้องคอยตะโกนปลุกลูกน้อยให้ตื่นขึ้นมาช่วยกันทำอาหารเช้า เพื่อทุกคนจะได้รับประทานกันในครอบครัว บ้านไม้หลังเล็กๆ ริมลำธารที่อยู่ปัจจุบันของทัดดาว เธอเปิดชายมุ้ง มุดตัวออกมาภายนอก เพราะสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเพื่อนบ้านที่ดังอยู่ไม่ไกล หลังจากระหกระเหินออกจากคฤหาสน์ราโคย เธอซ่อนตัวและหาที่อยู่ให้ตัวเอง ไม่ได้กลับไปยังบ้านเกิด หลังรู้อุบัติเหตุในร่างกาย เมื่อก้าวพ้นชายคาคฤหาสน์ราโคยมาไม่นาน อาการบางอย่างฟ้องถึงภาวะที่กำลังผจญ
ทัดดาวเหม็นกลิ่นอาหาร เธอพะอืดพะอมทุกครั้งที่ได้กลิ่นเอียนๆ พานให้กลืนอะไรลงท้องไปไม่ค่อยได้ จึงพยายามปกปิดเอาไว้ไม่ให้ใครๆ รู้เรื่อง ทัดดาวมองหาอาชีพใหม่ให้ตัวเอง ที่สำคัญต้องอยู่ไกลจากสายตาคน เพื่อไม่ให้เป็นพิรุธจนมีคนสงสัย ร่
