ตอนที่ 6
1166 Words
“อะไรนะ!!! แกพูดใหม่สิ”
ตอนนี้ผมรู้สึกโมโหมาก ที่ได้ยินลูกน้องคนสนิทของผมมันบอกว่ามีคนแอบเอาความลับของบริษัทผมไปบอกให้คนนอกรู้ ซึ่งผมเกลียดพวกหนอนบ่อนไส้มาก
“คือผมบอกว่า คนของเราแอบเอาข้อมูลลับของทางบริษัทไปบอกบริษัทคู่แข่งของเราครับ” กวินมือขวาของผมพูดขึ้น ผมนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะถามมันออกไปว่า
“รู้ไหมว่ามันเป็นใคร ที่กล้าเหยียบหัวคนอย่างฉัน” ผมพูดนิ่ง ๆ แต่สำหรับคนที่อยู่กับผมมานานอย่างมันจะดูออกว่า เมื่อไหร่ที่ผมเป็นแบบนี้แสดงว่าผมเริ่มที่จะโกรธแล้ว
“เอ่อ คือ ผมกำลังสืบอยู่ครับ แต่เหมือนมันจะรู้ตัวเพราะว่ามันปิดทุกอย่างที่จะสาวไปถึงตัวมันหมดครับ ผมขอเวลาสักพักแล้วผมจะหาคนทรยศมาให้บอสให้ได้ครับ ส่วนบริษัทคู่แข่งที่มันเอาไปบอกคือ บริษัทของคุณโทมัสครับ เพราะว่างานของเราขัดผลประโยชน์ของทางนั้นอย่างหนัก บริษัทของคุณโทมัสจึงลดราคาของให้มีราคาต่ำกว่าของเรา ทำให้ลูกค้าบางส่วนหันไปใช่บริการสั่งของ ของบริษัทคุณโทมัสแทนครับ แต่ลูกค้าประจำของเรายังติดต่อซื้อขายกับเราอยู่ครับ”
“หึ ไอ้โทมัสศัตรูคู่อาฆาตฉันนี่เอง ปล่อยมันได้ใจไปก่อน ส่วนคนที่ทรยศหักหลังเราฉันให้นายตามสืบหาตัวมันให้เร็วที่สุด เมื่อรู้ว่าใครให้รายงานฉันทันที ฉันจะจัดการคนทรยศด้วยตัวฉันเอง” ผมพูดกับกวินด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก
“เอ่อ เจ้านายครับ นี่ก็สามทุ่มจะสี่ทุ่มแล้ว เจ้านายไม่โทรหาคุณลินหน่อยเหรอครับ ยิ่งสวย ๆ อยู่ด้วยถ้าเจ้านายไม่ทำคะแนนระวังจะโดนหมาคาบไปนะครับ” กวินมันพูดยิ้ม ๆ แต่ผมนี่สิ
“ไอ้ ไปทำงานของแกเลยไป แล้วใครบอกให้แกเรียกชื่อลินอย่างสนิทสนมแบบนั้น ยังไม่ออกไปอีก ไปสิ ฉันก็จะกลับบ้านเหมือนกัน”
เมื่อไม่เห็นกวินออกไปแถมยังทำหน้ากวนส้นใส่เขาอีก เขาก็ยิ่งเก้อเพราะมันอยู่กับเขามานานจึงทำให้กวินรู้ว่าเจ้านายอย่างผมรู้สึกอย่างไร ผมจึงเลี่ยงที่จะออกไปเอง
ตืดดดด ตืดดดด ตืดดดดดด รอไม่นานปลายสายก็กดรับ
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่านี่ใครคะ” เสียงหวานของลลินกรอกเข้ามาตามสาย
“ว่าไงจ๊ะฮันนี่ นอนหรือยังที่รัก พี่กวนหรือเปล่า” ผมจึงเลือกที่จะกวนประสาทเธอกลับไป
“นี่ ไอ้บ้านี่ โทรมามีไร” เธอถามเสียงไม่สบอารมณ์
“เปล่าไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากโทรนะ” ผมตอบเธอแบบกวน ๆ ถ้าให้เดานะ ผมว่าป่านนี้เธอคงจะเต้นเร่า ๆ แล้วล่ะที่โดนผมกวน
“นี่ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอวางสายนะคะ พอดีดิฉันอยากพักผ่อน”
เธอก็ตอบผมอย่างไม่ยอมเหมือนกัน และดูท่าเธอจะวางสายจริง ๆ
“เฮ้ เดี๋ยวสิ พี่แค่จะโทรมาบอกว่า คิดถึงน่ะ ฝันดีนะครับที่รัก”
ผมจึงรีบเรียกเธอไว้ก่อน ก่อนที่จะพูดประโยคน่าอายนั่นออกไป นี่ผมพูดบ้าอะไรออกไปวะเนี่ย แล้วทำไมใจผมมันเต้นเร็วแบบนี้ล่ะ
เฮ้อ ไปอาบน้ำนอนดีกว่า
ตึก ตึก ตึก
“คิดถึงนะ ฝันดีนะครับที่รัก”
ประโยคที่เขาพูดออกมาเมื่อกี้ ทำให้ใจฉันเต้นรุนแรงมากเลยละ ทำไมถึงมาพูดตอนนี้นะ อีตาพี่บ้านี่ ให้ตายสิพี่จะชนะฉันไม่ได้นะ ฉันจะไม่ใจอ่อนเพราะไอ้ประโยคหวาน ๆ ที่พี่บอกฉันเมื่อกี้นี้หรอก ชิ
“นี่ ยัยลินเป็นอะไรของแก ฉันเห็นแกยืนคุยโทรศัพท์แล้วจับหัวใจนานแล้วนะ เป็นอะไร บอกมาซะดี ๆ” นั่นไงยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เสียงยัยปรางค์ก็เข้ามาในหูซะแล้ว
“อะไรนะ คุยโทรศัพท์แล้วจับหัวใจเหรอ หรือว่ายัยลินจะมีความรัก”
นี่ก็ด้วยอีกคนยัยมีนจอมมโนไงละ
“บ้าและพวกแก ความรงความรักอะไรล่ะ ไม่มีหรอก” ฉันตอบพวกมันเลี่ยง ๆ แต่พวกมันสิกลับมองหน้าฉันราวกับจับผิดแหนะ
“แน่นะ/แน่นะ” เสียงพวกมันสองคนดังขึ้นพร้อมกัน
“เออ แล้วนี่งานที่ให้ไปจัดการเป็นยังไงบ้าง”
ฉันตอบพวกมัน ก่อนจะถามเรื่องงานเพื่อไม่ให้พวกมันซักฉันต่อ ก็แค่ไม่อยากเล่าให้มันสองตัวฟังเท่านั้นเอง หึหึ
“เอาของฉันก่อน ของล็อตนี้ฉันรู้สึกว่าลูกค้าของเราทำตัวแปลก ๆ เหมือนไม่อยากค้าขายกับเรางั้นแหละ หาทางโก่งราคาเป็นว่าเล่นเลย แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ สุดท้ายมันก็ยอมซื้อของเรา หึ” ยัยมีนพูดเกี่ยวกับสินค้าที่มันไปเช็กและส่งให้ลูกค้านั่นเอง
“คราวนี้ตาฉันบ้าง ของฉันยังคืบหน้าไม่มากว่ะ ฉันลองเจาะระบบเพื่อที่จะเข้าถึงตัวหนอนแล้วนะ แต่มันลบทุกอย่างเลยนะสิ ทำให้ไม่รู้เลยว่าใครเป็นหนอน อ้อ แต่ฉันมีข้อมูลที่น่าสนใจอยู่นะ ฉันสงสัยว่าหนอนของเราจะคาบข่าวไปบอกนายโทมัสเจ้าของบริษัทอะไรสักอย่าง ตอนแรกก็ไม่แน่ใจแต่พอฟังยัยมีนบอกว่า ลูกค้าไม่อยากซื้อของกับเราเพราะเราโก่งราคาเกินไป ทำให้ฉันคิดว่าลูกค้าน่าจะให้ความสนใจกับบริษัทของนายโทมัสนะ เพราะมันให้ราคาสินค้าถูกกว่าของเรานิดนึง มันน่าจะมีความเป็นไปได้สูงเลยล่ะ”
เสียงยัยปรางค์บอกกับงานที่มันไปทำกับสิ่งที่มันสงสัยซะยาวเลย ฉันก็คิดตามนะ ก็จะตัดสินใจบอกพวกมันไปว่า
“งั้นเอางี้ ใครเต็มใจซื้อกับเราก็ซื้อ ใครไม่เต็มใจก็ปล่อยไป ส่วนเรื่องหนอนอะไรนั่นเราลองอยู่เฉยสักพัก เพราะฉันคิดว่ามันคงมุดอยู่ไม่นานหรอก ยังไงมันก็ต้องออกมาหาเราอยู่แล้ว จากนี้ก็ทำตัวเฉย ๆ เหมือนไม่รู้เรื่องอะไรนะดีแล้ว”
“อืม” มันตอบพร้อมกัน ก่อนจะแยกไปนอน
อ้อ วันนี้พวกมันมานอนกับฉันนะ แต่ฉันนี่สิยังรู้สึกไม่หายง่วงเลย เพราะมัวแต่คิดถึงคำพูดที่อีตาพี่บ้ามันฝากเอาไว้น่ะสิ เฮ้อ แล้วจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย
ช่างเถอะ นอนดีกว่า
- Writer
