หน้าพ่อเลี้ยงจึงให้กวินช่วยหาสิ่งที่ต้องการให้ ทว่าเธอกลับได้ความว่างเปล่าและความกังวลใจแทน
“พี่ริต้าครับ ผมหาหลายรอบแล้วยังไม่เจอเลย”
“ถามแม่แน่แล้วเหรอ แม่ลืมหรือเปล่าว่าไปวางไว้ที่ไหน”
“ถามแน่แล้วครับ แต่ผมไม่กล้าถามซ้ำหลายรอบกลัวท่านจะสงสัยเอา”
“อย่างนั้น เดี๋ยวพี่เข้าไปหาเอง”สาริศาปิดโทรศัพท์มือถือแล้วเดินลงจากรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน โชคดีที่แม่หลับเพราะฤทธิ์ยาจึงไม่ตื่นขึ้นมาเห็นเธอเข้า
สาริศากับกวินช่วยกันค้นหาสร้อยคอเส้นสำคัญ แต่ไม่ว่าจะเปิดลิ้นชักกี่ครั้ง ค้นตู้ทุกใบ ก็พบเพียงความว่างเปล่า หญิงสาวหัวเสียจนเผลอยกนิ้วขึ้นมากัดปลายเล็บ
“อย่าบอกนะว่าไอ้พ่อเลี้ยงงี่เง่านั้นมันเอาไปแล้ว”
ยังไม่ทันที่สาริศาจะพูดอะไร เสียงรถเก๋งก็เข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ถึงสาริศาจะไม่อยากพบหน้าพ่อเลี้ยงของตนแต่เวลาไม่อา
