สาริศาหวีดร้องอย่างตกใจเมื่อผ้าห่มที่คลุมโปงอยู่ถูกตวัดออกอย่างรวดเร็ว ชายในชุดดำปรากฏตรงหน้า ร่างบางกระถดตัวถอยหนีแต่มือใหญ่คว้าร่างเธอมากอดแนบแน่น
“ชู่ว์ นี่ผมเอง” ชายหนุ่มเอ่ยแล้วปลดผ้าคลุมหน้าออกใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาทำให้หัวใจเขาอ่อนยวบลงทันที “ไม่เป็นไรแล้ว ผมอยู่นี่แล้ว มันก็แค่พายุทะเลทรายเท่านั้น”
สาริศามองใบหน้าที่คุ้นเคยผ่านม่านน้ำตา ทั้งน้อยใจทั้งโมโห เพราะเขาอย่างไรเล่าที่ทำให้เธอต้องเป็นอย่างนี้ มือเรียวกำแน่นแล้วรัวทุบอีกฝ่ายอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“คนบ้า! คนเลว! เพราะคุณที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้!”
ชีควาคิมยอมให้เธอทุบที่แผ่นอกของเขาจนหญิงสาวหมดแรงเสียงเอง ร่างบางแทบไร้เรี่ยวแรงเขาช้อนตัวเธอขึ้นแล้วพาไปนอนบนที่นอน ฉวยผ้าห่มอีกผืนมาคลี่คลุมร่างทั้งสองที่กำลังโอบกอดแนบแน่น เอาเข้าจริงเขาก็ไม่อาจทนเห็นเธอทรมานได้เลย แม้ว่าก่อนหน้านี้จะยอมรับว่าต
