สุดที่รักของเสี่ยแฝด

บทเพลงของมดคันไฟ

“อยากได้อะไรเพิ่มเรียกได้เลยนะคะ” เพราะรู้แบบนั้นมาตั้งแต่อาทิตย์แรกๆ เธอจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ทำเพียงมองข้ามแล้วตั้งใจทำงานของตัวเองตามปกติจนเสร็จสิ้น

แต่พอหมดช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ลูกค้ากลับไปทำงานกันหมดแล้วเดินกลับมาหลังร้านก็เหมือนว่าสงครามจะยังไม่จบ เพราะคนปากเปราะคนเดิมยังคงยืนกอดอกมองอยู่กับเพื่อนอีกคนที่ดูจะไม่ได้ใส่ใจเธอนัก

เหมือนเห็นว่าเด็กกว่าและไม่เถียงเลยยิ่งได้ใจ

“อีจอย กูได้ยินเจ๊เขียวเขาบอกว่าจะเปลี่ยนชุดพนักงานใหม่ เขาว่าเสื้อเด็กเสิร์ฟเล็กเกิน เดี๋ยวลูกค้าเข้าใจผิดว่าร้านนี้ไม่ได้ขายอาหารแต่ขายอย่างอื่นแทน”

เรื่องแซะก็เรื่องหนึ่ง แต่เรื่องที่เธอไม่เข้าใจเลยว่าเวลาจะด่าผู้หญิงด้วยกันทำไมต้องพยายามด้อยค่าด้วยการด่าว่าเป็นกะหรี่ ขายตัว หรือไม่ก็อะไรเทือกๆ นี้ด้วย

ทั้งที่คนจะทำงานแบบนั้นได้มันต้องสวยทั้งหน้าทั้งผิว ไหนจะองค์ประกอบอย่างอื่น สกิลก็ต้องมี เรื่องเซ็กซ์ก็ต้องพิเศษให้ลูกค้าประทับใจ ไม่ใช่ว่าคว้าๆ แล้วเอามาขายได้เลยเสียเมื่อไหร่

“จริงเหรออีบิวตี้ งี้แกทำเสื้อแจกไหมวะ หรือให้ซื้อเอง ”

“เห็นแกบอกกูว่าจะทำแจกอยู่ ให้ซื้อเองเดี๋ยวก็ซื้อเล็กๆ มาใส่รัดนมโชว์อีก ทั้งลูกค้าทั้งคนครัวไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดี” ฝ่ายนั้นยังคงไม่ลดละ ยิ่งเห็นว่าเธอยืนฟังเงียบๆ ก็ยิ่งพูดไม่จบ

สุดที่รักเดาว่าคงเพราะพี่บิวตี้คิดว่าตัวเองมีคนถือหาง ซึ่งถามว่าถือจริงไหมก็คงต้องบอกว่าจริง เพราะตั้งแต่เธอเข้ามาก็มักเป็นคนที่โดนด่าในทุกสถานการณ์เสมอ

อย่างว่า เจ้เขียวเมียเจ้าของร้านเขาไม่ชอบขี้หน้า ผิดไม่ผิดเขาก็อยากให้ผิดอยู่วันยังค่ำ ต่อให้วันนี้เธอจะเป็นคนผิดอีกรอบก็คงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจอยู่ดี

เพราะงั้น…วันนี้ก็ผิดจริงๆ ไปเสียเลยดีกว่า เขาจะได้ไม่ต้อเสียเวลาใส่ร้าย

“แหม่พี่ ไม่น่าต้องลำบากเจ้แกเลยนะหนูว่า ร้านนี้มันจะไปขายอย่างอื่นนอกจากอาหารได้ยังไง๊ จะขายอย่างอื่นน่ะเด็กมันต้องสวยด้วยนะ”

“...”

“อย่างพี่จอยน่ะพอได้อยู่ แกหน้าคมมีดั้งมีนม แต่หน้าอย่างเราๆ เนี่ย หนูว่าขายห้าบาทลูกค้ายังไม่น่าอยากซื้อ แถมปากไม่ดีแบบนี้หนูว่าน่าจะโดนตบแทนนะพี่”

เด็กสาวเอ่ยเสียงหวานพร้อมกับรอยยิ้มที่หวานยิ่งกว่า แต่เน้นคำว่าตบประโยคท้ายมาก จนแม้กระทั่งหมาหน้าร้านก็ยังฟังออกว่าเธอกำลังด่าอยู่

แซะใครไม่แซะมาแซะคนอย่างอีรัก เห็นไม่ใส่ใจหน่อยไม่ได้เชียว เดี๋ยวได้รู้เลยว่าเด็กเปรตเป็นยังไง

“อีรัก!มึงว่าใคร” ฝ่ายนั้นพอฟังจบใบหน้าที่ตึงอยู่แล้วก็ยิ่งตึงมากขึ้น เหมือนจะกลายร่างเป็นพญานาคตามพี่กะเทยเชียร์นางงามในโซเชียลไปเสียแล้ว

ได้ยินอีกฝ่ายเริ่มเกรี้ยวกราดแบบนั้นรอยยิ้มที่หวานอยู่แล้วก็ยิ่งหวานขึ้นอีก หันไปมองพี่คนครัวที่ยืนฟังอยู่แต่ละคนก็กำลังยืนอมยิ้ม มีคนหนึ่งแอบหันไปขำด้วย

“เอ้า หนูก็พูดอยู่ว่าหน้าอย่างเราๆ ว่าตัวเองน่ะจ้ะพี่บิวตี้ ไม่สวยก็เหนื่อยหน่อยแหละเนอะ” มีใครฟังไม่ออกบ้างเล่า ว่าไอ้คำว่าเราๆ น่ะมันไม่ได้รวมตัวเธออยู่ด้วยด้วย ฟังออกกันทั้งนั้นแหละ คนโดนด่าก็ฟังออก

“อีนี่!”

“อย่างเอ็งไม่สวยแล้วใครสวยล่ะไอ้รัก ไอ้บิวตี้เรอะ” หากจะมีคนไม่รู้ก็คงเป็นพี่ดี๋พ่อครัว เพราะแกไปเข้าห้องน้ำเพิ่งกลับมาได้ยินปลายเรื่อง แถมตั้งคำถามได้ตรงมากจนเด็กเสิร์ฟคนเก่าหน้าม้าน

“พี่ดี๋!!”

“เอ็งจะเสียงดังทำไมวะไอ้บิวตี้ คนแก่ตกใจหมด เอ้อ”

ชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อครัวหันมาเอ็ดเบาๆ ก่อนจะเดินไปอีกฝั่งของครัว ไม่ได้รู้หรือใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ฝั่งนี้ จึงไม่เห็นว่าแต่ละคนกำลังกลั้นขำกันจนหน้าแดงขนาดไหน

จะมีก็แค่สุดที่รักที่ขำไม่ออกแม้ว่าตัวเองจะเป็นคนด่า เอาจริงๆ เธอไม่ได้เอ็นจอยกับการบูลลี่หน้าตาคนอื่นเลยแม้แต่น้อย บิวตี้สแตนดาร์ดเป็นอะไรที่เธอเกลียดมากเพราะมันเป็นพิษกับทุกคน

คนที่ไม่เป็นไปตามนั้นก็เจ็บเพราะมัน คนที่ตรงตามสแตนดาร์ดเองก็เจ็บไม่ต่าง เพราะบางทีความสวยก็เป็นภัยจนโดนเกลียดโดนกระแนะกระแหนทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร

ถามว่ารู้สึกผิดไหมที่ไปว่าจี้ปมอีกฝ่ายอย่างนั้นก็คงต้องบอกว่ารู้สึกมาก แต่ในเมื่ออีกฝ่ายมาทำเธอก่อนหากไม่สู้กลับบ้างก็คงโดนแบบนี้อยู่ร่ำไป

มันไม่ถูกต้องหรอกแต่ถูกใจ เพราะเธอก็มนุษย์ขี้เหม็นคนหนึ่ง คนอย่างสุดที่รักเคารพผู้ใหญ่เสมอแต่ถ้าผู้ใหญ่ทำตัวแบบนี้ก็พร้อมปกป้องตัวเองเหมือนกัน

“หนูไปรับตังค์ก่อนนะจ้ะพี่ๆ วันนี้มีเรียนบ่าย” พอพี่ดี๋เดินไปแล้วเด็กสาวจึงเอ่ยขึ้นพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ทุกคนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กเสิร์ฟรุ่นพี่ที่กำลังมองเธอด้วยสายตาอาฆาต และมีพี่จอยคอยรั้งไม่ให้พุ่งใส่เธออยู่ใกล้ๆ บอกเสร็จแล้วก็ยกมือไหว้รอบวงก่อนจะเผ่นแผล็วเข้ามาในออฟฟิศ ไม่ทันให้มีคนได้กลายร่างเป็นพญานาคเข้าจริงๆ

ท่ามกลางสายตาขบขันปนชื่นชมของพี่ๆ คนครัว พอเด็กสาววิ่งหายไปแล้ว คนโดนด่าก็สะบัดมือเพื่อนที่จับอยู่ทิ้ง คนครัวที่ยืนมองอยู่เองก็หันกลับไปทำงานเหมือนเดิม

ทว่าความเอ็นดูในใจนั้นไม่ได้จางหายไป ไม่ใช่แค่เรื่องรูปร่างหน้าตาที่น่ามอง แต่ยังรวมไปถึงนิสัยไม่ยอมคนแต่ก็ไม่ทำใครก่อน รวมถึงสกิลการเอาตัวรอดเป็นยอดดีนั้นด้วย

“มันแสบได้ใจจริงๆ ไอ้เด็กคนนี้”