เช้าวันต่อมา...
ม่านฟ้ามาทำงานแต่เช้าอย่างเช่นทุกครั้ง เธอมองดูข้อความจากสิงหาที่ยังไม่ได้ตอบกลับ ก่อนจะกดล็อกหน้าจอโดยไม่ได้สนใจเขา ฝ่ามือบางเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าพร้อมกับก้าวขาเดินเข้าไปในตัวบริษัท ทว่าสายตาของเธอกลับปะทะเข้ากับร่างหนาคุ้นตานั้น
“คินณ์...” ม่านฟ้าอยากจะเดินเข้าไปหาถ้าไม่ติดว่าข้างกายของเขานั้นมีอิงฟ้าควงแขนอยู่ หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอเมื่อยังเห็นเขาอยู่กับเธอคนนั้น อดคิดไม่ได้ว่าที่เขาไม่เข้าบริษัทหลายวันที่ผ่านมานั้นเป็นเพราะขลุกตัวอยู่กับอิงฟ้า ซึ่งการมองของเธอทำให้เจ้าของร่างหนารู้สึกตัว พาคินณ์หันหลังกลับมามอง
ทั้งคู่สบตากันโดยไร้เสียงเอ่ยพูด ต่างจากอิงฟ้าที่หันมาเห็นพอดี ใบหน้าจิ้มลิ้มรีบยิ้มเย้ยหยันทันที
“อ้าว!...”
“หุบปาก ฉันไม่อยากได้ยินเสียงน่ารำคาญของเธอ” ทว่าม่านฟ้ากลับเอ่ยแทรกขึ้นโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้หยาม
“หึ เธออาจจะพลาดข่าวดีอะไรบางอย่างนะ”
“
