เวลาต่อมา...
แดดยามบ่ายนั้นทำให้ผิวของม่านฟ้าแสบร้อน เธอเดินตามร่างหนาที่ยังคงเดินไม่หยุดเป็นระยะทางกว่าหนึ่งกิโลเมตรแล้ว หลังจากลงจากเรือเจ็ตสกีที่หมดน้ำมันนั้น พอขึ้นฝั่งท้ายเกาะก็พบกับข้าวของมากมาย ทั้งเต็นท์ กระเป๋าเป้ที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว น้ำดื่ม อาหารสำเร็จรูป เครื่องทำกินครบครัน ทำให้ม่านฟ้ารู้ในทันทีว่าที่น้ำมันหมดนั้นไม่ได้เกิดจากความบังเอิญแต่เกิดจากพาวินท์!
“พาคินณ์ รอด้วยสิ” ม่านฟ้าเอ่ยเรียก แต่เขาก็ไม่ได้หันหลังกลับมา แน่นอนว่าพาคินณ์โมโหน้องชายมาก และที่สำคัญเจ้าตัวไม่อยากอยู่กับเธอสองต่อสอง ทว่า
“โอ๊ย!...” ฝ่าเท้าหนาหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องโอดของเธอ เขารีบหันกลับมามองทันที ก่อนจะเห็นร่างบางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทราย ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งกลับมาหา
“เป็นอะไร” พาคินณ์ตกใจ เขารีบจับดูเท้าของเธอที่เธอกุมมือไว้ “บ้าฉิบ...บอกว่าให้รอที่นี่ ทำไมดื้อจังวะ”
