เวลาผ่านไปมิรู้เนิ่นนานเพียงใด เปลือกตาที่ปิดสนิทก็เปิดขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมหันกลับไปมองใบหน้ามี่ฟูเหรินที่กำลังหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียอย่างยิ่งยวด
เสิ่นอี้เสพความสุขจากกายงามของมี่ฟูเหรินนับครั้งไม่ถ้วนตลอดเกือบสิบวันที่ผ่านมา นางหลับสนิทเพราะความอ่อนเพลียอย่างไม่รู้ตัวทุกครั้งที่เสร็จสมอารมณ์หมาย
เสิ่นอี้หยัดร่างเปลือยเปล่าลุกขึ้นจากฟูกนอนก่อนจะมายืนอยู่ตรงหน้าเตียง ดวงตาเฝ้าจับจ้องมี่ฟูเหรินอยู่ตลอดเวลาพร้อมเอื้อมมือดึงสิ่งที่ใช้สำหรับปิดเตียงในยามหลับใหล
พรืดดดด!!! ผ้าม่านสีขาวผืนบางเบาที่ปิดเตียงนอนถูกดึงออกมาอย่างรวดเร็ว
ผึง!!! ชายผ้าทั้งสองข้างถูกพันเข้ามาที่ฝ่ามือก่อนจะจับขึงจนผ้าทั้งผืนแน่นตึง
“ชีวิตของเจ้าจะไม่มีทางอยู่ถึงวันรุ่งขึ้นอย่างแน่นอนหวังเยี่ยนเจิน สตรีแพศยาและเต็มไปด้วยความโฉดชั่วเช่นเจ้าสมควรที่จะต้องจบชีวิตในสภาพเช่นนี้จะเป็นการดีที่สุด คราแรกข้าคิดจะให้เจ้าพร้อ
