ทะลุมิติมาเป็นภรรยากำมะลอของประธานมาเฟีย

ตอนที่ 2 ข้อตกลง

จางม่านอวี้ในชุดกี่เพ้าสีชมพูเข้มปักด้วยลวดลายที่ประณีต เดินลงมาด้วยท่วงท่าที่สง่างาม แต่แววตาเต็มไปด้วยความสับสนและไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองกำลังเผชิญในตอนนี้

หญิงสาวเดินไปที่ห้องโถงของบ้าน บุคคลที่ตรงหน้าคือ ‘ถังเจิ้น’ ผู้มีอิทธิพลในวงการธุรกิจที่เกี่ยวกับการค้าขายวัตถุโบราณ และเจ้าของห้างสรรพสินค้าที่กำลังก่อสร้าง

“เราไปเถอะ รถพร้อมแล้ว” เขาพูดแล้วงอแขนให้เธอจับเดินไปด้วยกัน หญิงสาวก็ทำตามอย่างว่าง่าย

ระบบเจ้าพ่อถูกกวาดล้างไปแล้วก็จริง แต่เขาเป็นผู้มีอิทธิพลในวงการธุรกิจ หรือถ้าเป็นภาษาปัจจุบันก็เรียกได้ว่าเป็นมาเฟียนั่นเอง และที่เขาและคนรับใช้ในบ้านแต่งตัวย้อนยุคแบบนี้ ก็เพราะว่าครอบครัวสกุลถังเป็นครอบครัวอนุรักษนิยม

และสาเหตุที่แต่งงานกับเธอ ก็เพราะว่าเขาจะใช้เธอบังหน้าในการที่จะรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม ซึ่งกฎหมายในยุคนี้หากจะรับเลี้ยงเด็กสักคนจะต้องมีพร้อมทั้งพ่อและแม่ เขาจึงต้องหาผู้หญิงสักคนมาแต่งงานด้วย และผู้ที่ได้รับเลือกก็คือเธอ

เด็กชายที่จะรับเลี้ยงเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของสหายรักที่เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุพร้อมกับภรรยา เหลือเพียงทายาทคนเดียวที่รอดชีวิต จึงต้องการจะรับเลี้ยงเพื่อตอบแทนบุญคุณที่ครั้งหนึ่งอีกฝ่ายเคยช่วยเหลือตนเอาไว้

จางม่านอวี้ในปี 1980 เกิดในครอบครัวยากจนและถูกขายให้ซ่องโสเภณี แต่ระหว่างที่หลบหนีออกมา ได้เจอกับถังเจิ้นเข้า เขาจึงซื้อตัวเธอต่อแล้วพาเธอกลับมาพร้อมกับยื่นข้อเสนอให้

จริง ๆ คนรวยระดับนี้ต้องมีผู้หญิงไม่น้อยวิ่งเข้าหาและต้องการทำหน้าที่ภรรยาของเขา แต่เมื่อคนเหล่านั้นรู้ว่าถังเจิ้นจะแต่งงานด้วยสาเหตุใด ก็ไม่มีใครอยากจะกลายเป็นแม่เลี้ยงของเด็กชายที่ไม่ใช่สายเลือดของทั้งตนเองและของเขา

ถังเจิ้นก็ชัดเจนว่าการแต่งงานใช้เป็นข้ออ้างทางกฎหมายเพื่อให้ได้รับเด็กเข้ามาอุปการะเท่านั้น ส่วนผู้เป็นภรรยานั้นจะทำหน้าที่ได้เพียงหนึ่งปีก็จะต้องหย่าขาดจากกัน ให้ลงนามในเอกสารคำขอหย่าเอาไว้ล่วงหน้า และต้องทำข้อตกลงว่าไม่มีการแบ่งสินสมรสใด ๆ แล้วใครล่ะอยากเป็นหม้ายตั้งแต่ยังสาว

ถึงเขาจะรวยมากแค่ไหน และแม้ว่าค่าจ้างในการจ้างมาเป็นภรรยากำมะลอจะมีราคาที่ค่อนข้างสูงก็ตามทีเถอะ แต่ในเมื่อแต่งงานไปแล้วไม่มีอนาคต ไม่ได้รับทรัพย์สมบัติในส่วนสินสมรส และไม่ได้รับความรักจากสามี ก็ไม่มีใครอยากจะเสียเวลา

ชาติที่แล้วเกิดมาในสถานะที่ร่ำรวย แล้วถูกผู้ชายเข้ามาหลอก เพื่อนสนิทกับสามีร่วมกันหักหลังอย่างเลือดเย็น พอเกิดมาชาตินี้ก็เป็นคนจนที่พ่อแม่ขายกิน ต้องหนีจากซ่องมาแต่งงานเป็นภรรยากำมะลอ เพียงเพื่อที่จะให้เข้ากับกฎเกณฑ์การรับบุตรบุญธรรมที่เขาต้องการ กลายเป็นผู้หญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อแลกกับการอยู่รอด

แต่ถ้าให้แลกกับการมีชีวิตอยู่อีกครั้ง ก็ยังดีกว่าตายไปโดยยังไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่เลย

หรือบางที คำถามที่ว่า “คนที่ตายแล้วไปไหน” คำตอบที่ว่าก็คือทุกคนจะต้องย้อนมิติมาอยู่ในร่างใครสักคนแบบเธอหรือเปล่า หญิงสาวก็อดคิดไม่ได้

“เมื่อไปถึงที่บริษัทแล้วก็วางตัวตามปกติ คนอาจจะเยอะหน่อยไม่ต้องตื่นเต้น ผมจะแนะนำตัวคุณแล้วให้พูดทักทายไม่กี่คำเท่านั้น สำคัญที่สุดคือคุณย่าของผม คนอื่นไม่ต้องสนใจ” ขณะนั่งรถไปด้วยกัน น้ำเสียงนั้นราบเรียบเป็นปกติ ไม่ได้เย็นชาแต่ก็ไม่ได้อ่อนหวานนุ่มนวลอะไร

“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับ

ถังเจิ้นก็ไม่ได้แย่อะไร สถานะภรรยากำมะลอก็เป็นการตกลงเอาไว้ตั้งแต่แรก หากทำการรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมได้สำเร็จ เขาจะหย่าให้เธอภายในหนึ่งปีให้หลัง พร้อมกับเงินสักก้อนเพื่อออกไปตั้งตัว

ถึงตอนนั้นหญิงสาวจึงจะหาลู่ทางในการทำธุรกิจ แต่ต้องศึกษาก่อนว่าในยุคนี้ทำอะไรถึงจะอยู่รอด ในระหว่างนี้ก็ทำหน้าที่เมียกำมะลอไปก่อน

จางม่านอวี้มองดูสองข้างทางขณะที่รถขับผ่านไป ที่นี่ก็ไม่ได้เป็นบ้านเรือนโบราณเสียทีเดียว สถาปัตยกรรมบางอย่างเหมือนอย่างยุคปัจจุบัน และกำลังอยู่ในช่วงการพัฒนาเมือง

ขณะที่ขับรถผ่านจัตุรัสเทียนอันเหมินมุ่งหน้าไปสู่ย่านซีตัน ซึ่งเป็นย่านการค้าดั้งเดิมที่สำคัญในกรุงปักกิ่งที่ตั้งอยู่ในเขตซีเฉิง หญิงสาวก็มองบรรยากาศนอกรถด้วยความสนใจ

นอกจากถังเจิ้นจะทำธุรกิจเกี่ยวกับค้าขายวัตถุโบราณแล้ว เขาก็ยังเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่กำลังก่อสร้างอยู่ในย่านซีตัน ซึ่งเป็นอาคารสูง สิบชั้น

แน่นอนเราว่าห้างสรรพสินค้านี้เธอรู้จักดีเลยล่ะ ‘เดอะฟิวเจอร์’ ห้างสรรพสินค้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในย่านซีตัน และเป็นห้างฯ ที่เธอพลัดตกจากลานจอดรถชั้นหกลงมาพร้อมกับสามีใจเหี้ยม ที่เธอตั้งใจดึงให้เขาตายตกไปตามกัน

คิดถึงความรู้สึกตอนที่ร่างลอยลงมาก็รู้สึกใจหายวูบอย่างน่าประหลาด มือเรียวยกมือวางที่หน้าอกของตนเองเอาไว้ พร้อมหายใจติดขัดเล็กน้อย

“ยังไม่หายอีกเหรอ” น้ำเสียงนั้นถามขึ้นมาด้วยความห่วงใย ทำให้จางม่านอวี้นึกได้ว่า เมื่อคืนนี้เจ้าของร่างเดิมมีอาการปวดแน่นหน้าอก

ตอนแรกถังเจิ้นคิดว่าเธอแกล้งทำ เพราะกังวลว่าจะถูกเขาล่วงเกินในวันเข้าหอหลังแต่งงานคืนแรก จึงได้บอกให้ไว้วางใจว่าตนจะไม่ล่วงเกินใด ๆ เพียงแต่ที่ต้องใช้ห้องนอนเดียวกันนั้น เนื่องจากอยากให้ทุกอย่างดูสมจริง เพราะมีเพียงคนสนิทไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าเขาแต่งงานด้วยสาเหตุอะไร ส่วนคนรับใช้ที่บ้านหลังเล็กนี้เป็นคนที่เพิ่งรับเข้ามาจึงไม่มีใครรู้เรื่องนี้

แต่ว่าจางม่านอวี้ไม่ได้แกล้งทำ เมื่อคืนนี้หล่อนหัวใจวายตาย และผู้ที่เข้ามาอยู่ในร่างแทนที่ก็คือเธอในตอนนี้นั่นเอง

“ฉันยังรู้สึกแน่นหน้าอกเล็กน้อยค่ะ” หญิงสาวตอบไปอย่างนั้น แล้วมองสบตาฝ่ายที่มองด้วยสายตาที่แสดงความห่วงใย แม้เขาจะเป็นผู้มีอิทธิพล แต่ก็ไม่ได้จะแสดงความแข็งกร้าวกับเธอมากนัก ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะสถานะคู่สมรสกำมะลออยู่ในตอนนี้

“ตอนเจอคุณย่า เราจะต้องยกน้ำชาให้ท่าน ไหวไหม”

“ไหวค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

เขากล่าวถึง ‘ลู่เหว่ย’ ผู้เป็นย่า ญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ซึ่งเป็นกุมบังเ**ยนบริษัทต้าถัง

ตอนนี้ผู้ที่ดูแลบริษัทต้าถัง แม้จะเป็นถังเจิ้นที่มีอำนาจเด็ดขาดเพียงคนเดียว แต่เรื่องสำคัญบางอย่างก็ต้องปรึกษาลู่เหว่ยก่อนที่จะตัดสินใจดำเนินงานในเรื่องสำคัญ

โชคดีที่ก่อนแต่งงาน เขาแยกตัวออกมาอยู่ที่บ้านหลังเล็ก เพราะไม่อยากให้วุ่นวายที่บ้านใหญ่ ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะรู้สึกอึดอัดไม่น้อย เมื่อต้องอยู่ร่วมบ้านหลังเดียวกันกับย่าของเขา

แต่งานนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณย่าไม่ชอบหลานสะใภ้กำมะลออย่างเธอ และไม่ชอบใจความคิดที่ถังเจิ้นจะรับลูกชายของสหายรักมาเป็นบุตรบุญธรรมของเขา ไม่มีใครอยากเลี้ยงลูกหลานที่ไม่ใช่สายเลือดของตนแน่

นี่เป็นเรื่องเดียวที่ถังเจิ้นไม่ได้ปรึกษาผู้เป็นย่าและจัดการด้วยตนเองทั้งหมด เนื่องจากว่าเห็นเป็นเรื่องส่วนตัวไม่ใช่เรื่องทางธุรกิจ ทำให้หญิงชรารู้สึกไม่พอใจกับเรื่องนี้พอสมควร แม้กระทั่งงานแต่งก็ไม่ได้ย่างกรายเข้าไปในงาน

พิธีแต่งงานแม้จะจัดขึ้นเพื่อกราบไหว้ฟ้าดินตามพิธีการขั้นตอน แต่ไม่มีญาติผู้ใหญ่ฝั่งเจ้าบ่าวเจ้าสาวให้ทำการกราบไหว้ จนต้องให้ผู้อื่นมาทำหน้าที่แทนก็ตาม ทว่าทั้งสองก็ไม่ได้รู้สึกติดใจอะไร เพราะทุกอย่างก็ทำเพื่อบังหน้าเท่านั้น ขอแค่แต่งงานและจดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้อง นั่นคือจุดประสงค์ที่ถังเจิ้นต้องการ

แต่เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน ที่เธอต้องจัดการตอนนี้ คือการวางตัวเป็นหลานสะใภ้ที่ดี อย่างอื่นค่อยว่ากันในภายหลัง

************************