Husband for Hire: Lorenzo “Renzo” James Madrigal “The Secret Lover”

HUSBAND FOR HIRE SERIES: LORENZO JAMES "RENZO" MADRIGAL "The Secret Lover" US Copyright © 2021 by SUMMERJHEAN All rights reserved. ISBN: 978-1-956209-01-3 This story is a work of fiction. All names, characters, locations, and incidents are products of the author's imagination or have been used fictitiously. Any resemblance to actual persons living or dead, locales, or events is entirely coincidental. No part of this story may be reproduced. The uploading, scanning, converting to textfile, dowloading and distribution of this E-book in any form or by any means — electronic, mechanical, screenshots, photocopying, video recording, or otherwise—without the copyright holder's permission or Stary Ltd. is illegal and punishable by law. Therefore, any unauthorized reproduction, distribution, public display, and illegal selling of this story without the author's (SUMMERJHEAN) permission is subject to copyright infringement under US Copyright Law. Please purchase only authorized electronic editions of this literary work and do not participate in or encourage electronic book piracy of copyrighted materials. Your support of the author's (summerjhean) copyright is appreciated. * * * CHAPTER 1 Starts here . . . [Charlie’s POV] “What kind of perfume are you using Phoenix?’ Nyeta! It stinks!” komento ko sa napakasangsang na amoy ng kaniyang pabango. “Ano’ng mabaho? Eh, ikaw kaya ang bumili nito,” sagot ni Phoenix saakin. “You gave this to me as a birthday gift, remember? Sabi mo pa nga, tipirin ko dahil three hours kang pumila sa Chanel sa Paris mabili lang ’to?” “You mean I bought that for you when I was in Paris? Gosh! I don’t remember. Pero Nix, please lang. Maligo ka nga ulit. Ansangsang talaga ng amoy mo!” sagot ko rito. Nahilo ako at nasusuka sa amoy ng pinsan ko. Bumaliktad ang sikmura ko at nangasim ang aking bibig. Matapos ay bigla na lamang akong naduduwal. “Charlie, I know you’re extremely sensitive. Hindi mo bibilhin ang perfume na ’to if it doesn’t suit your sense of smell. Besides, I’m running late at hindi na ako maliligo. I smell so good kaya. Umiral na naman ’yang kaartehan mo!” singhal ni Phoenix na tinalikuran ako at pumunta na sa kusina. I started to feel nauseous. Tumakbo ako sa bathroom at nagsimulang magduduwal. Hindi ko namalayang sinundan ako ni Phoenix sa banyo na pinagigitnaan ng salas at kusina “Charlie, okay ka lang ba?” Phoenix asked me, worriedly. “No, I’m not okay, I feel horrible right now. Your scent turned my stomach upside down!” I don’t know why iritado ako kay Phoenix. Dahil ba sa pabango niya o dahil masama ang timpla ko mula pa nang gumising ako? I woke up at the wrong side of the bed. At isa pa, normal sa akin ang magising na lightheaded at masakit ang ulo dahil anemic ako—vitamin deficiency anemia to be specific. Mas malala nga lang ang reaksyon ng katawan ko kapag sinabayan ng allergies. Dahil kapag nakaamoy ako ng hindi kaaya-aya. I would instantly feel weak at magsusuka. “Tigilan mo na nga ’yang kaartehan mo. Kumain na tayo. We’re running late. Masamang paghintayin ’yong ka-meeting mong coffee supplier. I don’t want to be late, too. I have 8 AM meeting with my last client before I go on vacation,” paliwanag nito sa akin sa tonong iritado na rin. I fixed myself and grabbed my purse from my room and sprinted towards the shoe rack to put my shoes on. “Okay ka na? Come eat now, Charlie,” aya ni Phoenix sa akin na mag-breakfast. I loved baking, while Phoenix loved cooking. We are very much different. But there is one thing we have in common— pareho kaming adik sa kape. “Puwedeng paki-pack mo na lang ’yong pagkain ko? Please,” pakiusap ko kay Phoenix.” I’ll eat in the car na lang.” Dahil sa malaanghel na mukha ko, kahit sino ay mapapa-oo sa simpleng pakiusap ko lamang. Sabayan pa nang malambing kong tono. Hindi makaka-ayaw si Phoenix kahit inis na inis na ito sa akin. “Your car or my car?” tanong nito sa akin. “Mine. Paglinisin mo pa ’ko ng car mo!” singhal ko rito. “Okay,” pagsang-ayon ni Phoenix sa akin. She grabbed a lunch box and packed my food in it. Mahal na mahal ako ng pinsan ko na parang kapatid ko na. Ang sabi nito parati sa akin 'I am like a sister she never had.' "Are you driving?” “No, Nix! You drive! Paano ako kakain kung ako ang magmamaneho?” I hissed, looking at her with my pouted lips. “Ang demanding mo! Namumuro ka na Charlie, huh? Makautos ka sa akin, feeling mo yaya mo ’ko. Let me remind you, Charlie Margouex, pinsan mo ako at hindi katulong.” May tampo at padabog nitong dinampot ang lunch box sa mesa. Nagpatiuna na ito sa akin sa elevator at tinungo ang sasakyan ko. Humabol naman ako sa kaniya sa parking lot matapos isara ang pintuan ng condo. I slid myself in the passenger sit. Hinahabol ko aking hininga ng makaupo ako sa sa loob ng sasakyan. Para akong maapusan ng hangin at dumadagondong sa lakas ng t***k ang puso ko. "Napagod ako. Hinabol lang naman kita," humihingal na saad ko. “Mag-diet ka na kasi. Tumataba ka na,” pang-aasar ni Phoenix sa akin. “Mataba? Saan?” Sinuri ko pa ang aking sarili at sinipat ang aking flat na tiyan at maliit na balakang,” ang sexy ko kaya.” “Oo na. Ikaw na ang sexy at ikaw na ang maganda. Hour glass figure nakakahalina pero sasaksakan naman ng tanga,” mahinang turan ni Phoenix pero narinig ko iyon. “Anong sabi mo? Tanga ako?” “Wala. Sabi ko maganda ka. Sobrang ganda. Diwatang diyosa sa kagandahan pero tanga,” pabulong nitong wika sa hangin. Pinagsawalang kibo ko na lamang ang huli nitong sinabi. Ganito talaga magbiro si Phoenix. Matalas ang dila. Pero mahal na mahal ako niyan. She’s not only my cousin. Kapatid at best friend ko rin siya. “I’m sorry, Nix. Uy, hindi na ’yan galit.” Kiniliti ko ito sa tagiliran. Nix flashed a timid smile. “Sorry na nga.’Wag ka nang magdrama, hindi bagay sa ’yo ang nakasimangot. Ang chaka mo kapag galit.” I said, chuckling. Natawa na rin si Nix. Hindi niya rin naman ako matiis. Isa pa kapag hindi niya ako kinibo. Kukulitin ko siya nang walang katapusan. Baka maaksidente pa kami kapag pinahaba ko ang drama. “Charlie! Naku! Naku kung hindi lang kita mahal. Sige na, matitiis ba kita? I forgive you na. Daanan kita ng lunch time? That is, if I get finished with my meeting on time. Sabay tayo mag-lunch pero libre mo, huh?” “Oo na. ’Wag ka ngang makulit, nakakairita ka na!” singhal ko rito. “Uy, kaka-forgive ko pa lang sa ’yo.Tinatarayan mo na naman ako, Charlie? Uma-attitude ka, huh?” turan nito sa akin na hindi ko naman pinansin. Magdadalawang linggo ko ng napapansin ang pagbabago ng aking ugali. I’m becoming grumpy at moody. Kadalasan,I’m irritated for no reason. Lalo na kay Phoenix I am extremely irritated. Kahit wala naman itong ginagawa sa akin. Binabagtas na namin ang daan papunta sa cafe ng iiabot ni Phoenix sa akin ang lunch bag na pinaglagyan niya ng breakfasr ko. E drop off niya ako bago ito pumunta sa office niya. “Ah, Nix, what did you cook for breakfast?” I asked. “Buksan mo na lang. Favorite mo ’yan,” sagot ni Phoenix na naka-focus ang mga mata sa daan habang nagmamaneho. Binuksan ko ang lunch box. "My favorite! Yums!" Nakangiting tugon ko," thank you for my breakfast." "You're welcome," anito. Fried rice loaded with roasted garlic, mixed with longanisa, scrambled eggs and tomato made me starve more. Then, I got giddy excited to munch the food infront of me. Ngunit wala pang ilang segundo biglang sumama ang sikmura ko. Nangasim na naman ang aking tiyan at namuo ang maasim na laway sa aking bibig. “Ambaho nito! Nakakasuka! Nix, ano ba? Nananadya ka ba? Ginagalit mo ba talaga ako?” akusa ko sa aking sa pinsan. 'Maybe she's getting back at me dahil naartehan na ito sa akin.' Lalo pa akong nairita at nainis kay Phoenix. “Charlie! You darn pissing me off to the highest level!" pabulyaw nitong tugon,"ako na nga ang nagluto ng breakfast natin, ’tapos iinsultuhin mo pa ang iniluto ko! Kung ayaw mo, eh, ’di ’wag mong kainin!” She added in extreme annoyance. “Stop the car!” Nanghihinang pakiusap ko habang hawak ng kanang kamay ko ang aking tiyan at ang kaliwa ay nakatakip sa aking bibig."Please, stop the car." “Are you stupid? We are running late!” singhal nito sa akin “Nix, please. Pull on the side. I need to —“ Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil sumuka na ako sa loob ng sasakyan. “Holy crap! Ano ba’ng nangyayari sa ’yo, Charlie? Kanina ka pa nagsusuka. Buntis ka ba?” “’Nyeta, Nix! Wala ako sa mood makipagbiruan sa ’yo. Ansama ng pakiramdam ko. How could you joke around with me being pregnant? Paano ako mabubuntis? Ni wala ngang boyfriend, bwisit na ’to!” I was nauseous and dizzy, then everything turned blurry.