บทที่ 1
1004 Words
“คุณครูขา...มีคนมาขอพบคุณครูค่ะ”
เสียงแจ๋ว ๆ ที่ดังขึ้นทำให้อิงธาร คุณครูสาวร่างเล็กบอบบางซึ่งกำลังก้มหน้าตรวจการบ้านให้ลูกศิษย์ตัวเล็ก ๆ ชั้นประถมของหล่อนต้องเงยหน้าขึ้นและเห็นเด็กหญิงในชุดนักเรียนชั้นป.1 ยืนบิดตัวไปมาอยู่ที่ประตูด้วยความเก้อเขินและประหม่าเมื่อต้องเข้ามาในห้องพักครู
อิงธารเลิกคิ้วพลางก้มลงดูนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าเป็นเวลาพักเที่ยงแต่หล่อนเป็นคนเดียวในห้องที่ไม่ได้ออกไปทานข้างข้างนอกเหมือนคนอื่นๆ
“ใครเหรอจ๊ะ เขาบอกหรือเปล่าว่าชื่ออะไร?”
“ม่ายค่ะ...แต่เขาตัวใหญ่มากเลยนะคะ ท่าทางเขาจะเป็นฝรั่งค่ะ”
“หืมม์?...ฝรั่งมาขอพบครูเหรอคะ...”
เสียงนั้นขาดหายไปในลำคอเมื่อหญิงสาวลุกขึ้นและต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งในชุดลำลองก้าวเข้ามาหยุดข้าง ๆ เด็กหญิงตัวเล็กก่อนจะกล่าวด้วยเสียงห้าวกังวานว่า
“ขอบคุณมากนะหนู...นี่ขนม เป็นช็อคโกแล็ตขาว อร่อยมากด้วย”
“ขอบคุณคะ”
เด็กหญิงรับกล่องขนมด้วยรอยยิ้มตื่นเต้นก่อนจะรีบวิ่งออกไปทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มร่างใหญ่ซึ่งคำนวณอายุน่าจะราวสามสิบปลาย ๆ ในขณะนั้นอิงธารก็ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากโต๊ะทำงานและมองใบหน้าคมคร้ามของบุรุษซึ่งหล่อนไม่เคยเห็นหน้าหรือคุ้นตามาก่อน เขาตัวใหญ่มากและเป็นชาวต่างชาติอย่างที่นักเรียนบอกหล่อนไว้จริง ๆ แม้จะแปลกประหลาดใจหากแต่หล่อนก็ยิ้มให้ตามมารยาท
“สวัสดีค่ะ...ไม่ทราบว่าคุณต้องการพบฉันอย่างนั้นเหรอคะ?”
“ใช่...ผมต้องการพบคุณ...ผมคือวิคเตอร์ คิงส์...คุณอิงธาร”
“คุณรู้จักฉันได้ยังไง ฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อนเลยนะคะ”
เขาเลิกยิ้ม “ผมเป็นเจ้าของคิงส์แอสเซ็ทคอร์ป บริษัทอสังหาริมทรัพย์ใหญ่ติดอันดับของอเมริกา คุณอาจไม่คุ้นกับชื่อของผมมาก่อนแต่ผมแน่ใจว่าในแวดวงธุรกิจถ้าอ้างชื่อนี้ขึ้นมาทุกคนต้องรู้จักดี เอาเถอะ...จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้สำคัญหรอกนะครับว่าคุณจะรู้จักผมหรือเปล่า แต่เอาเป็นว่าผมรู้จักคุณก็แล้วกันและที่มาที่นี่เพราะผมมีธุระสำคัญเกี่ยวกับเรื่องพี่สาวของคุณ”
“พี่อรนะเหรอคะ?”
หล่อนเลิกคิ้วบ้างเมื่อเอ่ยถึง อิงอร พี่สาวอายุห่างกับหล่อนเพียงหนึ่งปีแต่หน้าตาคล้ายกันมากอย่างกับฝาแฝด เพียงแต่หล่อนเป็นผู้หญิงทีมีความมั่นใจในตัวเองสูงและเป็นนักธุรกิจสาวนายหน้าค้าที่ดินแตกต่างจากหล่อนซึ่งเป็นแค่ครูจ้างสอนในโรงเรียนเล็ก ๆ ใกล้บ้าน อิงธารทำท่านึกอยู่สักพักก่อนชายหนุ่มจะเอ่ยขึ้น
“ครับ...เป็นธุระที่สำคัญมาก มันเกี่ยวกับเอ็มม่า...พี่สาวของคุณโดยตรง”
“แล้วทำไมคุณถึงไม่คุยกับพี่สาวของฉันล่ะคะ ฉันเป็นแค่ครูสอนเด็กเล็กๆ ไม่รู้เรื่องธุรกิจที่คุณทำอยู่หรอกค่ะ”
“ผมแค่มีคำถามไม่กี่คำถามที่อยากถามคุณเท่านั้น แต่เราอาจต้องพูดกันยาวซึ่งที่นี่ดูจะไม่เหมาะนักสำหรับเรื่องที่ผมจะพูดกับคุณ”
“ไม่เหมาะเหรอคะ...คุณคงหมายถึงร้านอาหารที่ไหนสักแห่งตอนพักเที่ยงอย่างนั้นสินะคะ”
“ประมาณนั้น”
วิคเตอร์ตอบสั้น ๆ บุรุษร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนเข้มและใบหน้าหล่อเหลาจนเกือบจะเป็นนายแบบระดับท๊อปใต้กรอบเรือนผมหยักศกสีน้ำตาลบรูเน็ต นัยน์ตาสีสนิมเหล็กลุ่มลึกจ้องมองหญิงสาวเรือนร่างบอบบางและตัวเล็กกว่าเขามากแต่ใบหน้าของหล่อนหวานจัดเรียกได้ว่าดึงดูดสายตาจนเขาเผลอจ้องนานเกินกว่าที่ตั้งใจไว้ ว่าอิงธารซึ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายอิงอรอาจไม่มีอะไรน่าใส่ใจ
ตอนแรกเขายังคิดว่าหล่อนเป็นครูสาวแต่งตัวเชยและสวมแว่นหนาเพราะต้องตรวจการบ้านเด็กด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างตรงข้าม หล่อนเป็นหญิงสาวสวยหมดจด ใบหน้าเกลี้ยงเกลาราวกับไม่ได้ฉาบด้วยเครื่องสำอางทั้งที่แก้มนวลเป็นสีระเรื่อนุ่มนวลชวนฝัน ชายหนุ่มระงับความรู้สึกพลุ่งพล่านลงเมื่อเตือนตัวเองว่าเขาไม่ได้มาที่นี่ในรูปแบบสันติวิธี เพราะหลังจากนี้มันอาจไม่มีอะไรอย่างที่หล่อนนึกไว้แม้แต่น้อย ขณะนั้นอิงธารก็จ้องหน้าเขาอย่างลังเล หล่อนหันหลังกลับไปมองกองหนังสือการบ้านเด็กพลางชั่งใจ
“ผมคิดว่าคุณคงไม่อยากให้ผมต้องมาเสียเที่ยวถ้ามันจะเป็นเรื่องที่สำคัญสำหรับพี่สาวของคุณมากกว่าที่คุณคิดไว้”
“โอเคค่ะ...ฉันมีเวลาอย่างน้อยก็สองชั่วโมงที่จะคุยกับคุณถ้าเรื่องนั้นมันจะยาวสักหน่อยเกี่ยวกับพี่สาวของฉัน”
“ขอบคุณ...ที่ไม่ปฏิเสธผม เราไปกันเถอะ”
เขาเชิญเสียงห้วน ๆ โดยอิงธารก็ไม่ได้นึกเอะใจ หล่อนพะว้าพะวงแต่ก็เดินตามเขาออกไปจากห้องพัก ด้านนอกมีเด็กนักเรียนหลายคนวิ่งเข้ามาสวัสดีเมื่อเดินสวนกัน มันเป็นเวลาพักเที่ยงและอาหารกลางวันของเด็ก ๆ ในโรงเรียนเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวโหวกเหวกเหมือนกำลังมีเรื่องโกลาหล
อิงธารเดินตามร่างสูงไปถึงรถเก๋งคันใหญ่ คนขับรถซึ่งรออยู่แล้วเปิดประตูให้หล่อนก้าวขึ้นไปนั่งชิดติดกันกับวิคเตอร์ซึ่งหล่อนเห็นเขาอยู่ในท่าทีสบายๆ และพอรถเริ่มแล่นออกจากรั้วโรงเรียนชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นเสียงเครียดไปจากเดิม
“ตอนนี้พี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน?”
“คะ?...เอ้อ...ฉันไม่ทราบค่ะ”
“ผมถามว่าพี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน!”
- Writer
