บทนำ
583 Words
ปึก! ปึก! ปึก!
"พะ พอแล้ว อ๊าาา~" เสียงร้องอ้อนวอนของหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยงดงามราวตุ๊กตาเครื่องปั้นแสนล้ำค่ากำลังดีดดิ้นเพื่อเอาตัวรอด
"ขอร้อง อ๊ะ...ปะปล่อยฉันสักทีกรี๊ดดดดด!!" ใบหน้าหวานแปดเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ร่างบางสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัวสุดขีด แต่เธอก็ไม่อาจหลุดพ้นจากคนใจร้ายคนนี้ได้
รังเกียจ! นั่นคือสิ่งที่ในหัวของเธอคิดได้ในตอนนี้ทุกสัมผัสของเขา มันน่ารังเกียจ
ตรับ! ตรับ! ตรับ!
"ให้..ฮื้อ~ ให้ฉันตายไปดีกว่า อื้อ" น้ำตาร่วงเผาะจากเบ้าตาคู่สวยหลายต่อหลายหยดแต่ไม่ได้ทำให้คนใจร้ายอย่างเขาหยุดการกระทำเลวร้ายต่อเธอได้เลย สิ่งที่คิดว่าเป็นหนทางรอดพ้นจากตราบาปนี้ได้คงมีแค่ความตายเท่านั้น
ร่างบางสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกที่หนักหน่วงจากคนบนร่างที่กำลังทำเรื่องระยำต่ำทรามที่สุดในชีวิตของเธอ ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ย่ำยีเธอด้วยแววตาเกลียดชั่งผ่านม่านน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามันจะหยุดไหลตอนไหน
ปัก! ปัก! ปัก!
ยิ่งร้องขอความเห็นใจเท่าไหร่คนใจร้ายก็ยิ่งกระแทกกระทั้นหนักขึ้นเสียจนเธอไม่อาจรับมือไหวได้อีกแล้ว
"ได้โปรด ฮื้อ~ ฆ่าฉันเถอะ อ๊ะกรี๊ดดด!!"
หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นจนห่อเลือด และในไม่ช้าเลือดสีแดงสดก็ไหลออกมาจากริมฝีปากอิ่มคู่สวย เธอจะไม่ร้องขอเขาอีกแล้วเธอจะช่วยตัวเองให้หลุดพ้นจากเขาให้ได้แม้ต้องเลือกความตายเป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็ตาม
"อ้าปาก ซันไชน์ฉันบอกให้อ้าปากเดี๋ยวนี้" ชายหนุ่มใบหน้าหล่อร้ายกำลังตะคอกหญิงสาวใต้ร่างที่กัดริมฝีปากตัวเองจนมีเลือดไหลซิบออกมา
ฝ่ามือหนาบีบปลายคางมนให้อ้าปากออก เมื่อเขาเพิ่มแรงบีบจนเธอทนความเจ็บไม่ไหวต้องเผยอปากออกด้วยความไม่เต็มใจ นิ้วมือหนาของเขาลูบไล้ไปตามกรีบปากเล็กเช็ดเลือดที่ไหลซึมออกมาจากริมฝีปากอิ่มก่อนที่เขาจะเอานิ้วที่เปื้อนเลือดเข้าปากตัวเองเพื่อฉกชิมมันอย่างเลือดเย็น
"อย่าคิดจะทำอะไรไม่เข้าท่า" หญิงสาวเบือนหน้าหนีเมื่อถูกชายหนุ่มเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวมันชั่งต่างจากเขาคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก เขาคนนั้นมันหายไปไหน คนเมื่อสามปีก่อนมันตายไปแล้วสินะ
'แผ่นดิน คิกๆ นายอย่าแกล้งฉันสิ' รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าสวยของเธอทำให้เขาต้องเผลอมองมันเสียทุกที เธอคือแสงสว่างสำหรับเขาจริงๆ
'ฉันเปล่าแกล้ง' เจ้าพิภพนั่งเท้าคางมองคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู รอยยิ้มของเธอเขาชอบมองมันเสียจนอยากจะเก็บเอาไว้มองแค่คนเดียว
'คนโกหก นี่ไงคิกๆฉันจั๊กจี้นะ' ร่างบางหัวเราะออกมาเมื่อมือหนาของเขาลูบไล้ไปบนต้นคอขาวระหง
'ซันไชน์' ดวงตาคมมองสบตาคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ยากจะคาดเดา เธอนิ่งรอฟังว่าคนตัวโตจะพูดอะไรแต่เขากลับเงียบและยังคงนั่งมองเธออยู่เช่นเดิม
'แผ่นดิน' เธอเอ่ยเรียกเขาด้วยรอยยิ้มกว้างและน้ำเสียงหวานสดใส ใช่แล้วชื่อนี้เธอเป็นคนเดียวที่เรียกมัน และเธอเป็นคนเดียวที่พรากชื่อนี้ไปเช่นกัน
- Writer
