Episode 03
1103 Words
Episode 03
“กลับมาแล้วค่ะ” ร่างบางตะโกนลั่นคฤหาสน์ทันทีที่มาถึงบ้าน มือเรียวบางปล่อยกระเป๋าหรูราคาแพงหล่นใส่มือของแม่บ้าน ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โซฟา “ป่าป๊าไปไหน?” เมื่อนั่งลงแล้วก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยถามถึงผู้เป็นพ่อ ที่เราเรียกท่านว่า ‘ป่าป๊า’
“คุณท่านอยู่กับ...เอ่อ” ไม่ทันที่แม่บ้านคนนั้นจะพูดจบ เสียงของบุคคลที่สามก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“อยู่กับแม่เองจ้ะหนูองศา” ผู้หญิงวัยกลางคนกล่าวพลางเดินลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์ และตามหลังมาด้วยลูกสาวและลูกชายของเธอ “คุณพี่เพิ่งหลับไปน่ะจ้ะ ไม่ทราบว่าหนูองศาถามหาถึงคุณพี่ทำไมเหรอคะ?”
“เสือก!” ร่างบางขบกรามแน่นพร้อมกับเหลือบสายตาไปทางอื่น ไม่อยากจะมองหน้าสามแม่ลูกนี่!
ผู้หญิงคนนี้ชื่อหยาดฟ้า ทุกคนในบ้านรวมถึงคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างนอกมักจะเรียกเธอว่าคุณหยาด เธอเป็นแม่เลี้ยงของเราเอง
เธอมีลูกติดหนึ่งคนเป็นผู้ชายชื่อว่าไตรภพ ส่วนผู้หญิงเป็นลูกที่เกิดจากเธอและป่าป๊าของเราชื่อว่าน้ำฟ้า น้ำฟ้าก็ค่อนข้างจะนิสัยดีอยู่หรอกนะคะ
แต่ถ้าเป็นอีไตรภพพี่ชายของนางน่ะ! ตัวผลานเงินทองของป่าป๊าโดยแท้! เราเกลียดมัน!
ทั้งป่าป๊าและคุณหยาดหรือนังแม่เลี้ยงนั่น! ก็ต่างมีลูกติดด้วยกันทั้งคู่ ป่าป๊าของเราเลยไม่ติดใจอะไรและยอมรับไตรภพเป็นเสมือนลูกชายแท้ๆ คนหนึ่งของตัวเอง แต่กลับกัน ยัยแม่เลี้ยงดันเป็นนางมารร้ายที่ชอบกัดแซะเรา!
เราเกลียดนาง....!
“ทำไมองศาพูดจาแบบนั้นกับคุณแม่พี่ล่ะ ไม่น่ารักเลยนะคะ” ไตรภพกล่าว พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้และหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ เรา ด้วยความรังเกียจเราจึงเขยิบก้นถอยหนีไปในทันที “หว้า...ร้ายกาจจัง”
“ไม่ต้องมาแทนตัวเองว่าแม่กับฉัน! คนเราเกิดมาทุกคนล้วนแต่มีแม่เพียงคนเดียว! และแม่ของฉันก็คือหม่ามี๊ดารา ชื่อดารา ไม่ใช่หยาดฟ้า! จำเอาไว้ด้วยนะคะ จำใส่ใจเอาไว้ด้วยว่าฉันไม่นับญาติกับคุณ!”
“พี่องศา...” น้ำฟ้ากล่าวพร้อมกับก้มหน้ามุ่ย “ไม่นับว่าหนูเป็นน้องด้วยหรือเปล่าคะ?”
“เธอมีสายเลือกของป่าป๊าอยู่ ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรเธอหรอกนะ เธอคงจะเป็นผลผลิตที่เกิดมาผิดแม่เท่านั้นเอง ถ้าเธอเกิดมาถูกแม่มันก็คงจะดีกว่านี้มากเลย!” ว่าจบเราก็รีบเดินสามแม่ลูกนั่นกลับขี้นห้องของตัวเองไปทันที
หม่ามี๊ตัวจริงของเราชื่อว่า ‘ดารา’ จริงๆ การที่ป่าป๊าจะแต่งงานใหม่เราไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่มันติดตรงที่ ป่าป๊านอกใจหม่ามี๊ไปมีผู้หญิงคนอื่น ทำให้หม่ามี๊เสียใจมากเลยเลือกที่จะหย่าและพาเราออกจากบ้านหลังนี้
แต่ทว่า...ในวันนั้นเองรถที่หม่ามี๊และเรานั่งไปก็กันเกิดอุบัติเหตุ หม่ามี๊ใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องเรา ทำให้เรานั้นเจ็บตัวไม่มากและรอดกลับมาได้
แตกต่างกันที่หม่ามี๊เสียชีวิตคาที่
ซึ่งผู้หญิงคนนั้นที่ป่าป๊านอกใจหม่ามี๊ไปมีอะไรด้วยก็คือนังแม่เลี้ยงหยาดฟ้าเนี่ยแหละค่ะ! ภายหลังที่หม่ามี๊ตายไม่นาน ป่าป๊าก็ยกนังนี่ขึ้นมาเป็นภรรยาและแต่งงานจดทะเบียนสมรสกัน
แถมยังกล้าพาลูกติดจากสามีเก่ามาเลี้ยงในคฤหาสน์นี้อีกด้วย!
เราไม่เคยเห็นเลยว่าป่าป๊าจะรู้สึกผิดเลย! ไม่เคยเห็นวินาทีที่ป่าป๊าจะร้องไห้ให้กับการตายของหม่าม๊า แถมในตอนหลังที่นังแม่เลี้ยงใจร้ายนี่ท้องน้ำฟ้าขึ้นมา ป่าป๊าก็ไม่เคย...ให้ความสําคัญกับเราอีกเลย
สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกสำคัญจริงๆ ...ก็คงเป็น sex!
มันทำให้เรารู้สึกมีค่า มันทำให้เรารู้สึกว่าทุกคนรักและต้องการเรา อยากได้ในตัวเรา เราอาจจะเป็นลูกที่นิสัยแย่และเอาแต่ใจ
แต่ไม่เคยมีใครนึกถึงความรู้สึกของเราเลยสักครั้ง...ไม่เคยมีเลยสักคน!
“อ๊ะ...” ปากเรียวบางเปิดออกเล็กน้อย ผายเสียงเล็กเจื้อยแจ้วออกมาเบาๆ เมื่อร่างบางนั้นใช้นิ้วเรียวยาวของตัวเองแตะเบาๆ ไปที่ช่องทางรักที่เปียกเยิ้มไปด้วยน้ำรักสีใสใส “อื้อ! ท่านประธานหล่อมากเลยค่ะ อ๊า~”
✂️✂️✂️✂️✂️✂️
“ครั้งหน้าฉันขอไม่ทำแล้วนะคะ” จากห้องนอนขององศา ภาพก็ได้ตัดมาที่ห้องสีทำทมิฬห้องหนึ่ง พายในห้องนั้นเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำล้วน แถมยังมีอุปกรณ์บางอย่างที่มัน...เข้าขั้นซาดิสม์! “ครั้งนี้ฉันขอเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ”
“ทำไม?” ร่างสูงกล่าวถาม ในขณะที่กำลังแก้มืดให้ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนี้เธอเป็นคู่ขาของร่างสูง เขาไม่ใช่พวกที่เปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ ขนาดนั้น ถ้าถูกใจใคร เขาก็จะกลับมามีอะไรกับคนคนนั้นต่อไปเรื่อยๆ “เงินที่เธอได้จากฉันมันน้อยไปเหรอ? สิบล้านเป็นไง”
“เปล่าหรอกค่ะ แต่...ฉันคิดว่าร่างกายของฉันไม่น่าจะรับไหวแล้ว ขอโทษจริงๆ นะคะ” ว่าจบเธอก็รีบคว่าเช็คเงินสดตรงหัวเตียงและรีบลุกไปแต่งตัวในทันที ในทุกๆ ครั้งที่มีอะไรกัน เธอจะได้เป็นจำนวนไม่ต่ำกว่าห้าล้าน แล้วแต่ว่ารอบนั้นจะหนักหรือเบาแค่ไหน “โทษทีนะคะ”
“ในเช็คนั่นเท่าไหร่?”
“สี่ล้านค่ะ” เธอตอบในขณะที่กำลังแต่งตัวอยู่
“ไหนๆ ก็ครั้งสุดท้ายแล้ว ฉันให้เธอสิบล้าน!” เขาคว้าเช็คเงินสดในมือของหญิงสาวมาฉีกทิ้ง และเขียนให้ใหม่เป็นจำนวนสิบล้าน
“ข...ขอบคุณค่ะ!” เธอยกมือไหว้ดีใจ และหันกลับไปแต่งตัวต่อ แม้เธอจะดีใจแต่ตัวเขากลับไม่ดีใจเลยสักนิด
ชาตินี้จะมีสักกี่คนที่รับไหวได้เท่าเธออีก!
“ฉันไปก่อนนะคะ คุณจอมทัพ” หญิงสาวยิ้มตาพริ้มและโบกมือลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป...
- Writer
