“จริงเหรอวะ...ขอบใจมากวะมีน กุนี่ขี้ลืมจริง ๆ พึ่งนึกได้ว่าวางเอกสารไว้ข้างล็อคเกอร์ของพี่ริว ยังไม่ทันแก่ก็ลืมซะละ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกูกลับเข้าไปเอาให้มึงเอง แล้วพรุ่งนี้ค่อยเอาไปส่งอาจารย์พร้อมกัน”
ผมก็ตกปากรับคำเพื่อนสนิทด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยมากเรื่องและเป็นคนที่มีน้ำจิตน้ำใจเป็นมิตร พอรับคำไอ้แป๊ก็รีบวิ่งกลับไปยังสนามแข่งขันกีฬา ลืมบอกไปว่าเวลานั้นมันเย็นมากแล้ว และที่ผมรับอาสาจะกลับไปเอารายงานให้ก็เพราะบ้านไอ้แป๊ะอยู่ไกลและมันต้องนั่งรถเมล์กลับ กลัวว่ารถเมล์จะหมดเสียก่อน ส่วนผมพักอยู่หอใกล้มหาลัย เดินไปเดินกลับสบาย ผมวิ่งกลับไปที่สนามแข่งขันและฝึกซ้อมกีฬาของมหาลัยในเวลาเย็นมากแล้วและแทบไม่มีคนเดินเข้าออก พวกที่มาเชียร์ก็คงกลับหมดแล้ว มองไปในสนามเห็นมีนักกีฬาซ้อมวิ่ง ซ้อมกีฬาเหลืออยู่ไม่กี่คน แต่เมื่อกำลังจะเดินเข้าไปในห้องพักนักกฬาที่อยู่ใต้อัฒจรรย์ใหญ่ก้ต้องชะงักเล็กน้อยและยืนเกา
