ปรารถนารักสุดท้าย (Falling In Love)

“สิบเก้าปีบริบูรณ์แล้วจ้าเพื่อนรักจ๋า นอกจากตั้งหน้าตั้งตาเรียน อยากทำอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?” หญิงสาวดวงตาเรียวยาว ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางสีฉูดฉาดเอ่ยถาม มาฉลองวันเกิดกัน ไฉนแม่สาวน้อยถึงเอาแต่เหม่อลอย “อือ…ทำอะไรเป็นพิเศษเหรอ คงมีแฟนสักคนมั้ง” “แม่เจ้าโว้ยวีวี่ สายธารของเราวางแผนจะมีแฟนอ่ะ แล้วเจอชายในดวงใจหรือยัง อย่าบอกว่าพี่หมอขอคบแล้ว” “บ้า! อย่าแซวมั่วสิ เรากับพี่หมอเป็นพี่น้องที่หวังดีต่อกัน ไม่มีทางคิดเรื่องแบบนั้นหรอก” “จ้ะคนสวย หวังดีก็หวังดี แล้วใครอ่ะที่ว่าน่ะ…คงไม่ใช่” ชายหนุ่มคนหนึ่งผุดขึ้นมาในสมองของเพื่อนรักทั้งสอง ไม่พูดก็เดาได้ว่าต้องเป็นคนนี้แน่ รักฝังใจ รักยึดมั่นไม่สั่นคลอน เจ้าตัวเขาควงสาวมากหน้าหลายตาเป็นว่าเล่น ไม่เคืองสักนิดพอให้ตัดใจได้เลยใช่ไหม "กลับกันเถอะเริ่มง่วง..." พูดไม่ทันจบประโยคดี ดวงตาปรือหวานของเด็กสาวพลันไปสะดุดเข้ากับใครคนหนึ่ง เขาเดินเข้ามานั่งในร้าน เลือกโต๊ะที่อยู่ตรงข้ามไม่ไกลกันนักและเหมือนจะไม่เห็นพวกเธอ สายธารจึงใช้โอกาสนี้สำรวจคนรูปร่างสูงโปร่งตามใจอยากสักหน่อย ดวงตาของสาวน้อยเปล่งประกายแวววาว บังเกิดความรู้สึกย้อนกลับไปยังงานชนสันทนาการระหว่างคณะในปีนั้น เธอเป็นเด็กใหม่เซ่อซ่าใบหน้าปะแต้มไปด้วยแป้งสีขาว ส่วนเขาเป็นดาวเด่นรุ่นพี่ปีสี่สุดฮอตของคณะบริหาร เสียงกลองกระหึ่ม เสียงร้องเพลงเชียร์พร้อมกับผู้คนที่กระโดดโลดเต้นรอบกายอย่างเมามัน รื่นเริงหฤหรรษ์ แต่ไม่สามารถรบกวนจิตใจที่จดจ่ออยู่กับรอยยิ้มของเขาได้ ช่วงเวลาที่เราปิ๊งใคร เหมือนว่าโลกใบนี้อื้ออึงไปหมด ได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวกระหน่ำ กึกก้องชัดเจนยิ่งกว่าคนเป็นร้อยในลานพร้อมใจกันประสานลูกคอเสียอีก เธอไม่รู้ว่าใช่สามนาทีแห่งการตกหลุมรักอย่างที่เฮเลน ฟิชเชอร์ค้นคว้ามาหรือเปล่า ตั้งแต่แรกได้เห็นเสี้ยวหน้าหล่อเหลาคมคายของเขา หัวใจเจ้ากรรมก็พร้อมจะกระโจนเข้าสู่กองเพลิงแล้ว “เอาเหมือนเดิมครับ” เขากล่าวกับสาวเสิร์ฟร้านเหล้าข้างผับใหญ่ น้ำเสียงสุภาพชวนเคลิ้มฝัน หล่อนยิ้มแย้มสดใส นิ้วมือลากสัมผัสนิ้วของเขาก่อนจะเดินไปจัดการชงเครื่องดื่ม ภาพนี้ไม่ใช่แปลกใหม่ สมกับที่เป็นแชมป์สามสมัยซ้อนผู้ชายที่หญิงสาวค่อนประเทศอยากมีสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนด้วยมากที่สุด กลุ่มเพื่อนที่ว่าฮอตปรอทแตกไม่ต่างกันคว้าตำแหน่งสามีและแฟนยอดเยี่ยมแห่งปี แค่นนท์นที โรจนโชติเท่านั้นที่สาวๆ อยากสนุกแต่ไม่กล้าเอาใจเข้าแลก “เชี่ย!นั่นพี่นที” วีวี่มองตามสายตาของสายธาร ก็ว่าทำไมไม่ยอมลุก “ไหนบอกง่วง เห็นพี่เขามาก็นั่งต่อยาวๆ เลยนะ” สาวน้อยแก้มใสค้อนเพื่อนสาวที่เอาแต่แซว ดวงตากลมวิ้งวับกะพริบปริบๆ เมื่อนทีเหลือบมองมาทางตน โบราณว่าไว้อย่าเล่นกับไฟไม่อย่างนั้นจะเจ็บตัว เธอรู้ซึ้งถึงคตินี้ดีแต่รูปลักษณ์ของเขามันช่างเย้ายวนชวนให้อยากลองไหม้เป็นจุนเสียจริง นี่ถ้าช้ำชองกร้านโลกเช่นที่ชายหนุ่มชอบ นทีจะสนใจเธอบ้างหรือเปล่า ไม่ถึงสิบนาที คลาดสายตาหันไปสั่งเหล้าเพิ่มแวบเดียว จู่ๆ ก็มีหญิงสาวอรชรอ้อนแอ้นจากไหนก็ไม่รู้กำลังทะเลาะกันอยู่ใกล้โต๊ะของชายหนุ่ม ท่ามกลางสายตาอยากดูเรื่องสนุกของคนในร้าน เหมือนว่าอีกไม่นานก็จะได้เห็นฉากเด็ดแล้ว พวกหล่อนไม่อายเลยที่จะโต้เถียงกันเพื่อช่วงชิงเขา “อ่อยผู้ชายของชาวบ้านหน้าด้านเกินไปไหม” “พี่มินนี่เองเหรอคะ อุ๊บ!ท้องแบนราบเชียว คลอดลูกตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” หญิงสาวตัดผมหน้าม้าเหยียดสายตามอง “เกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ อย่ามายุ่งกับนที เขามีเจ้าของอยู่แล้ว” “หมายถึงใครอ่ะคะ วันนี้ไม่ได้ใส่ท้องปลอมมาหลอกชาวบ้าน เลยเปลี่ยนเป็นโกหกปากเปล่าแทนสินะ ฮาฮ่า” คนในร้านหัวเราะพรืดหนึ่งออกมาพร้อมกัน แม้แต่โต๊ะของสายธารก็ไม่วายขำขันกับประโยคนี้ คนรู้จักชื่อมินนี่กันทั่วบ้านทั่วเมือง ต่อให้ใส่หมวกอำพรางใบหน้าก็ปกปิดไม่ได้ สาวเจ้าเป็นอดีตนักแสดงที่เคยคิดจับนทีด้วยแผนการล้าสมัย หล่อนเหมือนจะลืมไปว่าวงการแพทย์ก้าวหน้าพอจะตรวจสอบว่าท้องจริงหรือท้องปลอมตั้งนานแล้ว นทีเลิกคิ้วสูงใช้ดวงตาดั่งทะเลลึกมองไปยังโต๊ะทางด้านหนึ่ง ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักไม่หยุดก็เริ่มหมดความอดทน “ขอโทษนะสาวๆ ช่วยให้ความเป็นส่วนตัวหน่อยได้ไหมครับ พอดีว่าพี่รอคนพิเศษอยู่” คำว่าคนพิเศษกับสีหน้ารำคาญความวุ่นวายของเขาสลายปัญหายุ่งยากได้ผลชะงัด โต๊ะที่หัวเราะไม่หยุดก็เงียบเสียงลงเช่นกัน พูดให้ถูกคือขำไม่ออก โดยเฉพาะสาวน้อยที่มาฉลองวันเกิด ระหว่างคิ้วปรากฏความผิดหวังตื่นตะลึงปนเป แทบไม่เหลือเค้าคนคลั่งรักเช่นเมื่อก่อนหน้า นทีมาที่นี่เพื่อรอสาวคนพิเศษอย่างนั้นหรือ หล่อนเป็นใคร? ขณะท้องไส้เกิดคลื่นลมไม่สงบ เพื่อนสาวช่วยกันปลอบใจยกใหญ่ ชายหนุ่มโต๊ะตรงข้ามก็เหลือบมองนาฬิกาข้อมือแล้วลุกเดินไปดักหน้าผู้หญิงที่กำลังสาวเท้าออกมาจากห้องครัวของร้าน สีหน้าท่าทางของเขาในยามนี้อ่อนโยนเอาใจใส่อย่างยิ่ง "คุณว่างมากหรือไงมารอฉันได้ทุกวัน” หญิงสาวสีหน้าไม่ยินดี คิดจะหลบเลี่ยงแต่นทีก็ยืนขวาง “ให้ฉันไปส่งสิ” “ไม่ต้อง เพื่อนฉันมารับแล้ว ขอตัวก่อน” หล่อนกระชับกระเป๋าสะพายข้างใบเก่า ผมยาวมัดรวบไว้ด้านหลัง สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ราคาไม่แพงนัก แต่จุดเด่นเลยก็คือใบหน้าที่สวยหยาดเยิ้ม เหมือนกับนางเอกละครผู้ขยันอดทนก็ไม่ปาน หล่อนไม่ได้ตกลงไปกับนทีแต่เลือกออกจากร้านไปซ้อนมอเตอร์ไซค์ของชายหนุ่มอีกคน นั่นสร้างความแปลกใจให้กับสายตามากมายรอบด้าน โดยไม่ต้องรอวีวี่เพื่อนรักก็กวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งมาหา สอบถามจนทราบที่มาที่ไปเผื่อจะช่วยให้สายธารอารมณ์ดีขึ้นบ้าง “หา!พี่นทีมาจีบสาวเสิร์ฟคนนั้นได้เดือนหนึ่งแล้วเหรอ” นี่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ “กลับกันเถอะ เราไม่สนุกแล้ว” “ควรกลับตั้งนานไหม อยู่ดูให้ปวดใจจนได้ วันเกิดทั้งทีไม่น่ามาเจอเรื่องแบบนี้เลย” สายธารเบือนหน้าหมดอารมณ์สนุก เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้รสชาติแห้งผากในลำคอลามไล่มาถึงโพลงปาก รักข้างเดียวก็ฝาดเฝื่อนเช่นนี้ เธอลองลิ้มชิมบ่อยจนชินชาไปเสียแล้ว ยังจำได้ไม่ลืม ก่อนปีที่รุ่นพี่หนุ่มต่างคณะจะเรียนจบ ด้วยความใสซื่อไม่กลัวผิดหวัง เธอพยายามเข้าไปอยู่ในสายตาเขาสุดฤทธิ์ ไขว่คว้าความรักที่แสนเพ้อฝันราวกับจิ้กจอกน้อยอยากลิ้มลองผลองุ่น ไม่เคยนึกกลัวว่ารสชาติจะขมขื่นหรือจืดชืด จินตนาการเอาไว้ว่ามันต้องหอมหวานเท่านั้น ทว่าถ้าความรักหอมหวานจริง ป่านนี้คงไม่ทำได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ หรอก สามสาวเช็คบิลเสร็จก็ออกไปรอรถด้านนอกร้าน วันนี้อาจเมาจนขับเองไม่ไหวจึงให้คนมารับแทน ดื่มได้ต้องรับผิดชอบต่อส่วนรวมด้วย ไม่เสี่ยงให้เกิดอุบัติเหตุเป็นข่าวคึกโครมเช่นทุกวันนี้เด็ดขาด “คนสวย รออะไรกันอยู่เหรอครับ มีรถกลับกันไหม” คนตัวใหญ่ห้าคนเดินมาถาม ท่าทางเป็นห่วงอยากช่วยเหลือ “ไม่เป็นไรค่ะ รอพี่ชายมารับ” สายธารอยู่ใกล้กับพวกเขาที่สุดรีบตอบปฏิเสธ กำลังจะพากันเดินไปรอที่อื่น หนึ่งในนั้นก็เบี่ยงตัวเข้ามากั้นกลางระหว่างเธอกับเพื่อน กลายเป็นถูกล้อมไว้เสียอย่างนั้น “พี่ชายใกล้มาถึงหรือยังครับ?” ชายหนุ่มสวมเสื้อแจ็ดเก็ตหนังสำหรับขับรถมอเตอร์ไซค์เย้าหยอก กลิ่นบุหรี่จางๆ ลอยมากระทบจมูกจนสาวน้อยเบือนหน้าหลบไปทางอื่น วีวี่กับบะหมี่เห็นท่าจะไม่ดีจึงล้วงโทรศัพท์ออกมาแต่ไม่ทันปลดล็อกก็โดนฉกชิงไปคามือ “พี่ชายคะมาพอดีเลย พวกเราอยู่ตรงนี้ค่ะ” ทั้งหมดหันไปยังทิศทางหนึ่งพร้อมกัน ชั่วครู่นั้นเหมือนบรรยากาศนิ่งค้าง สิบกว่าตาเห็นชายหนุ่มช่วงขายาวราวกับนายแบบกำลังมองมา เขาเหมือนอยู่ตรงนั้นนานแล้วแค่ไม่ได้แสดงตัว สายธารไม่รอให้ใครเรียบเรียงเหตุการณ์ก็ส่งสัญญาณให้เพื่อนคว้าโทรศัพท์คืนแล้วพากันวิ่งไปหาชายหนุ่ม กลุ่มอันธพาลทางด้านหลังไม่กล้ามีเรื่องกับคนๆ นี้เด็ดขาด พวกเขาแค่อยากหยอกล้อสาวน้อย ไม่คิดว่าจะเป็นการหาเหาใส่หัว “มุมอับยังพากันไปยืนรออะไร โตๆ กันแล้ว ไม่รู้เหรอว่ามันอันตราย” เขาดุพวกเธอทั้งสามคน เหมือนพี่ชายสั่งสอนเด็กน้อยไม่ประสาทางโลกอย่างไรอย่างนั้น “พี่นทีพวกหนูโตแล้วก็จริง แต่…” บะหมี่อ้าปากอยากแก้ตัวเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มมองว่าพวกเธอกะโปโล แต่สู้ท่าทางผู้หลักผู้ใหญ่เข้มงวดไม่ได้จึงสะกิดเพื่อนให้ช่วยกัน หากนทีเอาไปเล่าให้พี่ชายเธอฟังมีหวังถึงหูคุณแม่แน่ “ขอบคุณที่ช่วยพวกหนูนะคะ” สายธารไม่แก้ตัว แค่เงยหน้าขึ้นกะพริบตาหวานแหววซาบซึ้งใจ เพราะว่าความรู้สึกปลาบปลื้มของเด็กสาวส่งตรงมากระแทกเต็มแรง นทีจึงเกิดภาวะชะงักงัน ดวงตาคมกริบเสียการควบคุมสำรวจไปทั่วดวงหน้ามน นัยน์ตาทอประกาย จมูกปากจิ้มลิ้มพริ้มเพรา พวงแก้มสองข้างสีแดงระเรื่อเหมือนกับมะเขือเทศสุกชุ่มฉ่ำ ผิวพรรณเปล่งปลั่งรับกับแสงวอร์มไลฟ์ สวยหยดย้อยใช่ย่อย เด็กน้อยโตเป็นสาวขนาดนี้เชียว “ขึ้นรถ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ....... เจอดาเมจน้องจ๋าคนคลั่งรักเข้าไปถึงกับเสียอาการเลยเหรอคะคุณพี่ พระนางเรื่องนี้ห่างกัน6ปี ถือว่าเล่นรุ่นใหญ่อยู่น้าน้องธาร_♡ จิ้มใจบวกเม้นต์ให้ไอ้เด็กปีนเกลียวกับเจ้าพ่อเสือกันด้วยนะค้าคนสวย คู่นี้ดราม่านิดเดียว สบายๆ ไม่เครียด ฟีลเมียเด็กที่ปากบอกไม่ชอบแต่บรู๊ววววว~~