พรหมลิขิตรักมาเฟีย

บทที่4

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากทางด้านนอกเรียกความสนใจของริต้าที่กำลังนั่งนวดขาอยู่บนโซฟาให้หันไปมองก่อนจะเอ่ยอนุญาตให้คนด้านนอกเข้ามา

"เข้ามาได้เลยจ้ะ"

แกร๊ก

ประตูห้องทำงานเปิดออกพร้อมกับร่างของเมย์ลูกน้องภายในร้านเดินถือน้ำเย็นเข้ามาเสิร์ฟให้กับผู้เป็นเจ้านาย

"น้ำเย็น ๆ สำหรับพี่ริต้าคนสวยค่ะ"

"ขอบคุณมากนะจ๊ะเมย์"ริต้ารับแก้วน้ำจากพนักงานภายในร้านมาดื่มเพื่อดับความกระหาย ร่างกายรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที

"พี่ริต้าคะ อาทิตย์หน้าพี่จะปิดร้านตามกำหนดที่เคยบอกเอาไว้หรือเปล่าคะ"คำถามของเมย์ทำให้ริต้านิ่งงั้น หวนนึกถึงคำพูดที่เคยบอกพนักงานภายในร้านไว้ก่อนหน้านี้

"คือเมย์อยากจะขออนุญาตพี่ริต้าลาล่วงหน้าก่อนสักสองวัน พอดีว่าพี่ชายของเมย์จะแต่งงานที่บ้าน"

"ได้สิจ๊ะ ส่วนเรื่องปิดร้านก็ตามกำหนดเดิม"

"ขอบคุณมากนะคะพี่ริต้า เมย์จะได้โทรศัพท์ไปบอกพี่ชายว่าเมย์ลางานได้"

"ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวเมย์ช่วยไปบอกทุก ๆ ด้วยนะว่าก่อนปิดร้านพี่จะมีค่าขนมให้ใครไม่มาอดได้นะ ส่วนเมย์พี่จะให้ก่อนวันที่เมย์จะลาไปต่างจังหวัด"

"ได้ค่ะพี่ริต้า พี่ริต้าใจดีที่สุดเลยงั้นเมย์ออกไปบอกทุกคนก่อนนะคะ"ริต้าพยักหน้าสายตามองแผ่นหลังของเมย์ที่เดินออกไปด้วยสีหน้าที่มีความสุข ความสุขของพนักงานที่ร่วมทำงานกันมาตั้งหลายปีเธอไม่อยากทำให้มันพังลงเพราะเธอได้บอกพนักงานภายในร้านไว้ก่อนแล้วว่าอาทิตย์หน้าเธอจะปิดร้านทั้งอาทิตย์ซึ่งเธอก็ไม่อยากผิดคำพูด แม้ว่าแพลนที่เธอวางเอาไว้จะล่มไม่เป็นท่า ปิดร้านสักอาทิตย์คงไม่เป็นอะไรหรอกถือว่าหยุดให้พนักงานในร้านพักผ่อนเพราะทุกคนทำงานหนักติดต่อกันมาตั้งแต่ร้านเปิดเลยก็ว่าได้

แม้ว่าร้านcoffeeของริต้าจะเป็นร้านเล็ก ๆ แต่ร้านของเธอกลับตั้งอยู่ในทำเลของถนนเส้นทางธุรกิจ บริเวณโดยรอบรายล้อมไปด้วยบริษัทมากมาย ลูกค้าส่วนใหญ่ของร้านคงหนีไม่พ้นพนักงานของแต่ละบริษัทที่เข้ามาใช้บริการ

หลังจากทำงานเสร็จก็ถึงเวลาพักผ่อนของริต้า เธอมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ภายในห้องพักปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดห้องพักขนาดใหญ่ การใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในตอนนี้มันก็ไม่ได้เงียบเหงาอะไรเพราะตั้งแต่ที่เธอสูญเสียครอบครัวไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่สอบเข้ามหาวิทยาลัยเธอก็ต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังคนเดียวมาโดยตลอด ยังดีที่ผู้เป็นพ่อแม่ทิ้งบ้านหลังหนึ่งพร้อมกับที่ดินและยังมีเงินในสมุดบัญชีธนาคารเอาไว้ให้เธอจึงไม่ลำบากมากนัก ส่วนร้านของเธอนั้นพึ่งจะตอนที่เธอกำลังใกล้จะเรียนจบมหาลัยซึ่งเป็นช่วงจังหวะเดียวกับที่ผู้ชายใจร้ายคนนั้นขอเธอเป็นแฟน

การใช้ชีวิตของริต้าไม่ได้หรูหราหรือมีอะไรมากทำงานเสร็จก็กลับห้องมาพักผ่อนบางครั้งก็ออกไปเที่ยวกับพวกเพื่อน ๆ เวลาที่ทุกคนโทรมาชวน แต่ส่วนมากเธอจะใช้เวลาอยู่กับตัวเองจนวันเวลาเดินทางมาถึงวันที่เธอจะต้องปิดร้านตามที่เคยให้สัญญากับพนักงานเอาไว้

สาเหตุการปิดร้านในครั้งนี้มันก็ไม่ใช่อะไร ริต้ามองตั๋วเครื่องบินสองใบที่วางอยู่บนเตียงนอนพลางครุ่นคิด ที่เธอทำงานอย่างหนักไม่มีเวลาให้อดีตแฟนนั้นเพราะเธอต้องการเซอร์ไพรส์ชวนเขาไปเที่ยวต่างประเทศชดเชยที่เธอไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดเขา เพราะเธอวางแผนเอาไว้ว่าจะทำงานเก็บเงินพาเขาไปเที่ยวต่างประเทศ แต่สุดท้ายแพลนที่วางเอาไว้ก็ล่มไม่เป็นท่า

"ไปเที่ยวคนเดียวในต่างประเทศมันก็ไม่ได้แย่อะไร ใช่ไหม"ถือเสียว่าเป็นการพักผ่อนทิ้งเรื่องเศร้าเอาไว้ที่นี่แล้วไปออกหาความสุขสิ่งแปลกใหม่ให้กับชีวิตของตัวเอง เพราะตอนนี้เธอจะไปเที่ยวหรือทำอะไรก็ได้ในเมื่อเธอโสด

ลอนดอน ประเทศอังกฤษ

ท่ามกลางบรรยากาศในฤดูใบไม้ผลิ ณ ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้กับโรงแรมที่พัง บริเวณโดยรอบนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่พากันออกมาทำกิจกรรมในยามว่างกับครอบครัว เด็กน้อยผมสีน้ำตาลต่างพากันวิ่งเล่นกันอย่างสนุกเสียงหัวเราะอันแสนสดใสทำให้นับดาวที่กำลังนั่งมองเผลอยิ้มตามไปด้วย

ติ๊ด ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อดังขึ้น นับดาวรีบล้วงออกมารับสายด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเมื่อเห็นว่ากลุ่มเพื่อนvideo callมาหา

"ไม่ต้องมายิ้มเลยนะริต้า หนีเที่ยวไม่บอกเพื่อนเลยสักคน นี่ถ้าฉันกับนางพวกนี้ไม่ไปหาแกที่คอนโดก็คงไม่รู้ว่าแกไม่อยู่"ใบเฟิร์นอดที่จะบ่นเพื่อนสาวอย่างริต้าไม่ได้ มีอย่างที่ไหนหนีเที่ยวโดยไม่บอกกล่าว

"นั่นสิ แล้วนี่แกอยู่ที่ไหนเดี๋ยวฉัน ใบเฟิร์น และยัยหนูกล้วยหอมจะขับรถไปหา"มีเพียงแค่นิน่ากับใบเฟิร์นเท่านั้นที่พากันแย่งเอ่ยถาม ส่วนกล้วยหอมเพียงแค่โผล่ใบหน้าขึ้นมาทักทายพร้อมกับโบกมือใบมาพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่นิน่าพูด

"พวกแกจะขับรถมาหาฉันจริงเหรอ"

"จริงสิ วันนี้ฉันว่างทั้งวันเดี๋ยวฉันจะเป็นคนขับรถพายายพวกนี้ไปหาแกเอง"

"แต่มันไกลมากนะ แกจะขับไหวเหรอนิน่า"

"ไกลแค่ไหนพวกฉันก็จะไป แกรีบบอกมาเถอะริต้าว่าแกหนีพวกฉันไปเที่ยวที่ไหน"

"ฉันอยู่ที่ ลอนดอน"

กรี๊ดดดด