พรหมลิขิตรักมาเฟีย

บทที่2

"แหม ใครจะไปดวงดีกว่าริต้าเพื่อนรักของเราแล้วล่ะ ทั้งสวย ทั้งรวย แถมยังมีแฟนดี ๆ อย่างแม็กอีก ฉันก็อยากจะรู้ว่าคบกันมาตั้งนานเมื่อไหร่จะลงเอยแต่งงานกัน"

"ไม่แน่อาจจะเป็นวันนี้ก็ได้นะที่แม็กจะขอริต้าแต่งงาน ใครจะไปรู้ใช่ไหมพวกเรา"กล้วยหอมหญิงสาวอ่อนโยนมากสุดภายในกลุ่มรู้สึกหัวเสียไม่น้อยเมื่อได้ฟังคำพูดที่ออกมาจากปากของน้ำหอม ทุกสายตาของเพื่อนมองน้ำหอมด้วยความรู้สึกที่แปลกไปราวกับคนที่ไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอมาก่อน

"ฉันก็หวังว่าแม็กจะขอริต้าแต่งงานเร็ว ๆ นี้ก็แล้วกันนะ"

"ถ้าถึงวันนั้นน้ำหอมอย่าลืมมางานแต่งงานของเรากับแม็กด้วยนะจ๊ะ"ริต้าเดินเข้ามาประจันหน้า แม้ใบหน้าสวยประดับด้วยรอยยิ้มแต่ภายในใจร้อนระอุใกล้จะระเบิดเต็มทน

พรึ่บ

ไฟทุกดวงภายในร้านอาหารดับลงก่อนจะมีแสงจากเปลวเทียนเล็ก ๆ ส่องสว่างเข้ามาใกล้เสียงทุ้มของแม็กร้องเพลงhappy birthdayให้กับแฟนสาว ริต้ามองหน้าคนถือเค้กก้อนใหญ่ผ่านแสงไฟสลัวกับมองหน้าเค้ก

"อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเลยครับที่รัก"เปลือกตาบางหลับพริ้มในใจนึกอธิษฐานก่อนเจ้าของงานจะเป่าเทียน

แสงไฟภายในร้านกลับมาสว่างอีกครั้ง แม็กมองใบหน้าสวยของแฟนสาวพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง ชายหนุ่มคว้ามือเรียวบางของเธอขึ้นมาสายตาคมจ้องลึกเข้าไปนัยน์ดวงตากลมโตคู่นั้น

"ริต้าครับ เราสองคนคบหากันมาหลายปีแล้ว ตอนนี้แม็กมีพร้อมทุกอย่างที่จะสามารถดูแลริต้าได้"เหล่าบรรดาเพื่อน ๆ พอจะรู้ว่าแม็กกำลังจะพูดอะไร แต่ก็ไม่มีใครเข้าไปขัดขวางเพราะมันเป็นเรื่องระหว่างคนสองคนส่วนพวกเธอนั้นพร้อมเป็นกำลังใจให้ริต้าเสมอ

"แม็กว่ามันคงจะถึงเวลาแล้วที่เราสองคน"

"..."

"แต่งงานกับผมนะครับ ริต้า"แฟนหนุ่มที่คบหากันมาสี่ปีคุกเข่ามือล้วงกระเป๋าหยิบแหวนออกมา ริต้ายกมือขึ้นปิดปากดวงตาสั่นไหวมองหน้าแฟนหนุ่มที่เธอรักจนหมดหัวใจ

บรรดาเพื่อน ๆ ของหญิงสาวที่อยู่ในงานเลี้ยงต่างจ้องมองภาพตรงหน้าและต่างพากันลุ้นว่าริต้าสาวสวยประจำกลุ่มจะตอบแฟนหนุ่มของเธอเช่นไร

"แม็กรักริต้านะครับ เราสองคนแต่งงานกันนะ"แหวนวงสวยค่อย ๆ สวมลงบนนิ้วซ้ายหัวใจของริต้าสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่เธอตัดสินใจดึงนิ้วออกจากแหวนวงนั้นสร้างความมึนงงให้กับแฟนหนุ่มที่มาร่วมงานวันเกิดครบรอบยี่สิบห้าปีของเธอ

"ริต้า ทำไม"แม็กยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกริต้าดึงตัวให้เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงร่างใหญ่ของแม็กให้เขาเดินมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนที่เธอสนิทมากที่สุด

"แม็กจะแต่งงานกับริต้าได้อย่างไรกัน ในเมื่อเมียของแม็กพ่วงด้วยตำแหน่งแม่ของลูกกำลังยืนอยู่ตรงนี้"

"ริต้าพูดอะไรครับ แม็กไม่เข้าใจใครริต้าเป็นแฟนของแม็กนะไม่ใช่น้ำหอม"

"นั้นสิริต้า ฉันกับแม็กเราสองคนเป็นเพื่อนด้วยกันนะ เมียและแม่ของลูกอะไรกัน"ทั้งสองร้อนรนหาข้อแก้ตัวน้ำหอมก้มมองพื้นต่ำริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ริต้ามองใบหน้าของชายหญิงทรยศน้ำเสียงเค้นหัวเราะออกมาไม่คิดเลยว่าทั้งคู่ยังจะกล้าโกหกเธอ

"หยุดตอแหลกันซะที เรื่องที่แกกับแม็กแอบหนีไปเสวยสุขด้วยกันฉันรู้หมดแล้ว"ริต้าตวาดออกมาอย่างเหลืออด เธอมองสีหน้าตกใจของทั้งคู่ด้วยสายตาที่ผิดหวังเป็นอย่างมาก ใบเฟิร์น กล้วยหอม นิน่าเดินไปยืนทางด้านหลังของริต้าสายตาไม่ชอบใจมองไปยังหญิงร้ายชายเลว

"แกพูดเรื่องอะไรริต้า ฉันกับแม็กเราสองคนเป็นแค่เพื่อนที่ดีก็เท่านั้น"

"เพื่อน!! เหอะเพื่อนที่แอบเอากันจนท้องต้องพากันหอบหนีไปแต่งงานถึงกระบี่นั่นน่ะเหรอ"ริต้ากำหมัดแน่นอยากจะเข้าไปซัดหน้าของทั้งคู่ให้หายโกรธแค้น น้ำหอมปิดปากเงียบอย่างไม่กล้าตอบโต้กลับ เธอเหลือบสายตาไปมองหน้าสามีอย่างต้องการหาทางออกเรื่องนี้

"เป็นเพราะอะไรเหรอแม็ก ริต้าทำผิดอะไรเหรอแม็กถึงได้กล้าหักหลัง กล้าทำร้ายริต้าแบบนี้"แม้จะพยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือแต่มันก็เป็นไปได้ยาก แม็กเงยหน้าขึ้นมามองหน้าริต้าแฟนสาวเขามองเธอด้วยสายตาแสดงถึงความรู้สึกผิด

"แม็กขอโทษ"

เพียะ

ใบหน้าของชายหนุ่มเพียงหนึ่งเดียวสะบัดไปตามแรงตบจนได้กลิ่นคาวของเลือด ริต้าไม่สามารถระงับความโกรธและเสียใจได้อีกต่อไป เธอตั้งจะพุ่งเข้าไปทำร้ายแต่กลับโดนน้ำหอมเอาตัวมาบังเอาไว้ไม่ให้ริต้าเข้าไปทำร้ายสามีของเธอ ภาพบาดใจทำให้ริต้าน้ำตาหยดแฟนหนุ่มที่คบหากันมาถึงสีปีดึงร่างของเพื่อนสนิทเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด ต่างคนต่างปกป้องคนที่ตัวเองรักเป็นภาพที่ดูแล้วน่าประทับใจมากที่สุด

"นานเท่าไหร่แล้ว กี่วัน กี่เดือน กี่ปี ที่พวกคุณสองคนรวมหัวกันหักหลังฉัน"สรรพนามเปลี่ยนไปนั้นหมายถึงริต้าได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับสองคน กลุ่มเพื่อนสาววางมือลงบนไหล่อย่างต้องการให้กำลังใจ ทั้งสี่สาวมองภาพอดีตเพื่อนรักกำลังซุกอยู่ในอ้อมกอดของอดีตแฟนหนุ่มของริต้า

"ฉันถามว่านานเท่าไหร่แล้วที่พวกคุณหักหลังฉัน"

"วันนี้ก็ครบหนึ่งปีแล้ว"แม็กเป็นผู้ตอบวงแขนทั้งสองข้างกระชับคนในอ้อมกอดเอาไว้แน่นอย่างต้องการปกป้อง

"วันเกิดฉันเมื่อปีที่แล้วอย่างนั้นเหรอ"น้ำเสียงของริต้าดังออกมาราวกับกระซิบท่อนขาแทบจะไร้เรี่ยวแรงจนเพื่อนต้องเข้ามาช่วยประคอง