เมียแต่ง ตามพินัยกรรม

ห้องหอที่ไม่ได้มีแค่เรา

วันรุ่งขึ้น

ห้องหอที่ไม่ได้มีเพียงแค่เรา 2 คน

สริสาลืมตาตื่นขึ้นมาในชุดเจ้าสาวชุดเดิม เพราะเมื่อคืนนี้เธอนอนที่โซฟาในห้องนั่งเล่นทั้งคืนจนถึงเช้า เธอหันไปมองรองเท้าของผู้หญิงคนที่มาเมื่อคืนนี้ เพราะว่ามันยังอยู่ที่เดิมที่หน้าประตูห้อง

"สายขนาดนี้แล้วยังไม่ตื่นกันอีกหรอเนี่ย."

เธอตัดสินใจลุกขึ้นยืนและคิดไม่ออกว่าจะเอายังไงดี เพราะกระเป๋าเสื้อผ้าทุกอย่างอยู่ในห้องนอนที่พวกเขา 2 คนกำลังนอนอยู่ด้วยในนั้น

"เมื่อคืนนี้ก็ไม่ได้อาบน้ำ ถ้าเช้านี้ไม่ได้อาบแล้วต้องเดินออกไปสภาพแบบนี้ คนมองกันตายเลย"

สริสาจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปในห้องนอนเพื่อเอากระเป๋าเสื้อผ้า

"ลองเปิดดูหน่อยดีกว่า.."

แกร๊ก.. เธอลองหมุนลูกบิดดูและประตูห้องมันก็ไม่ได้ล็อกจริงๆ

เธอพยายามดันประตูห้องนอนเข้าไปช้าๆ และภาพที่เธอเห็นตรงหน้าก็ทำเอาเธออึ้งไปเหมือนกัน

"ใครจะเชื่อว่าคืนแรกของการเข้าหอที่ฉันฝันมาตลอด จะเป็นคืนที่เลวร้ายและแย่ที่สุดในชีวิตของฉันเลย"

เธอพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ เพราะภาพที่เห็นตรงหน้าตอนนี้ เป็นภาพที่เจ้าบ่าวที่เธอเพิ่งเข้าพิธีแต่งงานกับเขาเมื่อคืนนี้ กำลังนอนกอดกับหญิงอื่นในสภาพที่ดูก็รู้ว่าเมื่อคืนนี้พวกเขาคงคงสนุกกันทั้งคืน ฟังจากเสียงที่ทะลุออกไปนอกห้องให้เธอได้ยินก็พอจะเดาได้ว่าทำไมพวกเขาถึงนอนกันยังไม่ตื่น

เธอเดินเข้าไปหนิบกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ แต่ก็เผลอทำของบางอย่างหลุดมือจนคนที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาตื่นขึ้น

"อุ๊ย.! คุณภรรยา.."

"เอิ่ม.! ฉันขอโทษค่ะที่ทำคุณตื่น.."

หญิงสาวที่นอนกับเขาบนเตียงตอนนี้ลืมตาตื่นขึ้นและกำลังจะลุกนั่ง แต่แขนเป็นมัดกล้ามของภูดิษฐ์ก็กอดกระชับตัวเธอไว้แน่น

"คุณภูคะ.."

"จะลุกไปไหน..?"

"ภรรยาคุณมาปลุกแล้วนะคะ ดาด้าขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ."

ภูดิษฐ์ลืมตาแล้วยกศีรษะขึ้นมามองสริสาแปปนึง แล้วเขาก็นอนต่อ แล้วแถมยังดึงตัวหญิงสาวข้างกายกระชับแน่นขึ้น

"คุณภูอย่าสิคะ.."

เขาเลื่อนมาขึ้นมาบีบหน้าอกเธอเบาๆจนเธอต้องร้องห้าม

"เมื่อคืนนี้ฉันยังไม่อิ่มเลย เช้านี้จัดให้ฉันอีกสักรอบ2รอบก่อนไปสิ.."

"แต่ว่าภรรยาคุณ..."

"จะสนใจคนอื่นทำไม ตอนนี้สนแค่ฉันกับเธอก็พอ.."

เขาไม่พูดเปล่าแถมยังยกตัวขึ้นมาทาบทับบนตัวเธอแล้วซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาว เขาทำต่อหน้าต่อตาของสริสาเพื่อหักหน้าเธอและเื่อจะให้เธอโกรธ

สริสากำมือแน่นด้วยความโกรธจัดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรทำได้แค่หอบกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่าง วิ่งออกไปจากห้องนอนของพวกเขาอย่างไว

"ทุเรศที่สุด น่าขยะแขยงที่สุด ฉันเกลียดคุณจริงๆเลยคุณภูดิษฐ์ นี่ฉันจะต้องทนอยู่กับผู้ชายแบบนี้ไปอีกเป็นปีเลยหรอเนี่ย... โอ๊ยยยย ฉันอยากจะบ้าจริงๆ.."

....