เมียแต่ง ตามพินัยกรรม

รู้สึกผิดเมื่อสาย

ภูดิษฐ์กลับมาที่บ้านเพราะรู้สึกเซ็งๆ ที่เห็นภาพของหมอนัยนั่งกุมมือสริสา แล้วยังได้ยินที่หมอนัยสารภาพรักกับเธออีก

"ทำไมปู่ไม่ให้ไอ้นัยแต่งงานกับเธอไปเลยนะเรื่องมันจะได้จบๆไป.."

เขาขับรถมาจอดหน้าบ้านเห็นแม่บ้านเดินถือถุงดำไปที่ประตูบ้านก็คิดอะไรขึ้นได้ เขาจึงรีบลงจากรถวิ่งขึ้นไปที่ห้องตัวเองอย่างไว

"หายไปไหนหมดวะ..อย่าบอกนะว่า.."

เขารีบวิ่งตามแม่บ้านไปที่ประตูรั้วหน้าบ้านทันที แต่รถขยะที่จอดรอนานแล้วก็วิ่งออกไปพอดี

"เห่ย.! อย่าเพิ่งไป เดี๋ยว.."

เขาวิ่งอย่างไวเพื่อให้ทันรถขยะแต่มันก็สายไปแล้ว

"คุณภูจะเอาอะไรหรือเปล่าคะ..?"

"เธอเป็นคนเข้าไปเก็บกวาดที่ห้องฉันใช่มะ.?"

"ใช่ค่ะ.."

"แล้วถุงดำที่ฉันวางไว้ตรงมุมห้องนั้นละหายไปไหน.?"

"ก็อยู่บนรถขยะนั้นไงคะ.."

"อะไรนะ..?"

"ก็เมื่อเช้านี้..คุณภูเป็นคนบอกให้กลอยเอาถุงดำนั่นไปทิ้งเองนะคะ"

เขาเครียดขึ้นมาทันทีเพราะลืมไปว่าเขาเป็นคนสั่งให้แม่บ้านเอาไปทิ้งเอง เขาจึงรีบวิ่งกลับไปที่รถอย่างไว แล้วขับรถตามรถขยะคันนั้นออกไป โดยที่ก็ไม่รู้ว่ารถขยะคันนั้นขับไปทางไหนแล้ว

...

เวลา 6 โมงเย็น

"อ้าว! ตานัยกลับมาแล้วหรอ..?"

"ผมแวะกลับมาแป๊ปเดียวครับแม่ แค่พาสากลับมาเอาเสื้อผ้าไปเฝ้าแม่ของสาทึ่โรงพยาบาลนะครับ.."

หมอนัยเดินเข้ามาในบ้านกับสริสา พวกเขาเดินผ่สนโต๊ะรับประทานอาหารที่มีทั้งพ่อแม่ของภูดิษฐ์และแม่ของตนเองนั่งทานอาหารร่วมกัน

"ดีเลย แม่ทำลูกตาลลอยแก้วเดี๋ยวเอาใส่กล่องไปฝากพ่อแกที่โรงพยาบาลด้วยนะ.."

"ได้ครับแม่.."

"นัยกับหนูสามาทานข้าวก่อนดีไหม..?"

"สาขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าก่อนดีกว่าค่ะ พี่หมอทานก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวสาเก็บเสร็จจะรีบลงมาค่ะ.."

"ได้จ่ะ.."

แม่ของภูดิษฐ์มองหน้าลูกสะใภ้อย่างนึกชัง

พ่อของภูดิษฐ์เองก็ไม่ได้พูดอะไรเอาแต่นั่งทานเงียบๆ ที่ประจำหัวโต๊ะของครอบครัว

"สาขอตัวก่อนนะคะ.."

สริสากลับมาที่บ้านเพราะตั้งใจจะกลับมาเอาเสื้อผ้าแล้วจะไปเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลต่อ

แต่พอเปิดประตูเข้ามาในห้องก็ต้องตกใจ เพราะข้าวของเครื่องใช้ของเธอหายไปจนหมดเกลี้ยง ทั้งเสื้อผ้าทั้งที่นอนก็หายไปด้วย

"หายไปไหนหมด ของของฉันหายไปไหนหมด.."

สริสาเดินหาไปจนทั่วก็หาไม่เจอ ไม่มีเสื้อผ้าสักชุดของเธอ หนังสือ ของใช้ รวมทั้งรูปถ่ายที่เธอถ่ายคู่กับแม่ก็หายไปด้วย

"นี่มันอะไรกัน หายไปไหน หายไปไหนหมด.."

เธอเริ่มร้องเสียงสั่นเครือแล้วน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาช้าจนเต็มใบหน้า

"ป้าอิ่มคะ ป้าอิ่ม.."

สริสารีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อหาป้าอิ่มที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านด้วยความร้อนรน

เธอร้องเรียกป้าอิ่มไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม

"สา เกิดอะไรขึ้น..?"

หมอนัยเห็นเธอวิ่งไปหาป้าอิ่มก็ตกใจมากจึงรีบลุกวิ่งตามออกไป

"คุณสา มีอะไรหรือเปล่าคะ..?"

"ของของสาที่อยู่ในห้องคุณภูหายไปหมดเลยคะ.."

"ของหรอคะ..?"

"ค่ะ เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างของสา รวมทั้งรูปที่สาถ่ายคู่กับแม่..อึกๆๆ มันหายไปหมดเลยค่ะ"

"แล้วมันจะหายไปได้ยังไง..ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับของที่อยู่ในห้องพี่ภูแน่ๆ .."

หมอนัยเดินตามมาถามเพราะสงสัยว่าใครจะกล้าเอาไป ในเมื่อของมันอยู่ในห้องของภูดิษฐ์

"ใช่..เธอพูดแบบนี้เหมือนกำลังจะโทษคนในบ้านนี้ว่าเอาของของเธอไปนะสริสา.."

แม่ของภูดิษฐ์เดินมาสมทบพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ

"หรือว่า นี่เธอคิดว่าคนที่บ้านนี้มีขโมยงั้นหรอ.?"

"สาเปล่านะคะ อึกๆๆ …สาไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ."

"ของของเธอมันจะมีค่ามากสักแค่ไหนเชียว หายไปก็คงเอาไปขายไม่ได้ราคาอะไรหรอกนะ.."

"ใช่ค่ะ..ของของสาไม่ได้มีค่ามากมายอะไร มันอาจจะไม่มีค่ากับใครแต่มันมีค่ากับสามากค่ะ อึกๆๆ .."

สริสาพูดไปก็ร้องไห้ไปจนหมอนัยต้องเดินเข้าไปปลอบ

"คุณสาคะ..คือกลอย.."

กลอยแม่บ้านอีกคนเดินเข้ามาหาสริสาด้วยใบหน้าเจื่อนๆ

"มีอะไรนังกลอย มีอะไรก็พูดมา นิ..อย่าบอกนะว่าแกเป็นคนเอาของของคุณสาไป..?"

ป้าอิ่มหันไปถามกลอยทันที กลอยจึงรีบชิงตอบ

"เปล่านะคะ กลอยไม่ได้เอาไปนะคะ เมื่อเช้านี่กลอยเข้าไปทำความสะอาดในห้องคุณภูก็ไม่เห็นมีของอะไรของคุณสาอยู่ในห้องนะคะ นอกจากถุงดำ 2-3 ใบที่วางอยู่มุมห้อง.."

"ถุงดำหรอ..?"

"ค่ะถุงดำ คุณภูเลยให้กลอยเอาถุงดำพวกนั้นไปทิ้งถังขยะนะคะ.."

"ทิ้งถังขยะงั้นหรอ..?”

"นี่เป็นฝีมือพี่ภูเองหรอเนี่ย..”

สริสาโกรธมากจนเลือดขึ้นหน้าที่รู้ว่าคนที่เอาของทั้งหมดของเธอไปทิ้งก็คือภูดิษฐ์

เธอร้องไห้หนักมากที่รู้ว่าเขาเป็นคนทำ เขาคงอยากจะทำให้เธอเจ็บ ทำให้เธอทรมานอย่างที่เขาเคยพูด เขาทำสำเร็จแล้ว เธอกำลังเจ็บปวดและเสียใจมากที่สุดกับการกระทำของเขาที่ทำกับเธอแบบนี้

"คุณภูมาแล้วค่ะ.."

สริสาสะบัดจากแขนของหมอนัยแล้วเดินตรงไปหาภูดิษฐ์ทันที

"คุณภูดิษฐ์.."

เพี๊ยะ>>> เธอยกมือขึ้นมาตบหน้าเขาอย่างแรง

ภูดิษฐ์หันหน้ามามองเธออย่างอึ้งๆ

"มันจะมากไปแล้วนะสริสา กล้าดียังไงมาตบหน้าลูกชายฉัน.."

แม่ของภูดิษฐ์เดินเข้ามาหาลูกชาย รวมทั้งทุกคนด้วยที่พากันเดินตามเธอมา ก็ตกใจกับการกระทำของเธอ

"คุณทำแบบนี้กับสาได้ยังไง..อึกๆๆ คุณใจร้ายมากนะคุณภู คุณเกลียดสามากถึงขนาดทำร้ายกันได้มากขนาดนี้เลยหรอคะ สาไม่เคยเจอใครใจร้ายมากเท่าคุณมาก่อนเลย..อึกๆๆ .."

เธอพูดไปร้องไห้สะอึกสะอื้นไป จนเขาเริ่มรู้สึกผิด

"..."

"อึกๆๆ ของพวกนั้นมันอาจจะไม่มีค่าอะไรสำหรับคุณ แต่สำหรับสามันมีค่ามาก.."

"..."

"คุณเคยพูดว่าจะทำให้สาเจ็บปวดและทรมาณเหมือนตกนรกทั้งเป็นใช่ไหมคะ..อึกๆๆ วันนี้คุณทำสำเร็จแล้ว..คุณทำสำเร็จแล้ว..อึกๆๆ"

"..."

สริสาเดินเข้าไปใกล้เขา แล้วมองเข้าไปในแววตาของเขาด้วยความเกลียดชัง

"สาจะหย่าให้ค่ะ สาจะหย่าให้.."

.......

หย่าไปให้มันจบๆ อยากหย่าดีนักได้หย่าสมใจแล้ว