ทีเด็ดพ่อหม้าย

คุณแม่จำเป็น

ตอนที่ 6

สองอาทิตย์มาแล้วที่ณัฐณิชาได้ทำงานกับกวินภพ เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอนั้นชอบกวินภพเหลือเกิน กวินภพเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก ทุกอย่างที่เขาทำเขาทำด้วยใจ ไม่ว่าจะเป็นการดูแลพนักงานด้วยความจริงใจ ความตั้งใจในการทำงาน ความละเอียดรอบคอบ

ตอนนี้ธุรกิจโรงแรมกำลังไปได้ด้วยดี ทำให้กวินภพไม่มีเวลาว่างที่จะคุยเล่นกับเธอเลย และงานต่างๆ ก็รีบเร่งเสียจนหน้าปวดหัว บ่อยครั้งที่กวินภพไม่ได้ลงไปทานอาหารพร้อมกับณัฐณิชา เธอจึงเลือกที่จะซื้ออาหารขึ้นมาทานพร้อมกับกวินภพแทน และวันนี้กวินภพก็ต้องรีบเคลียร์เอกสารให้เสร็จก่อนพรุ่งนี้ เขาจึงขอความช่วยเหลือจากณัฐณิชา

“ณิชา คุณช่วยไปรับอันดาที่โรงเรียนหน่อยสิ คืนนี้ผมฝากอันดาไว้กับคุณหน่อยได้ไหม แม่บ้านผมเพิ่งลาออกไปอยู่ต่างประเทศกับญาติ ช่วงนี้ไม่มีใครช่วยดูแลอันดาเลย ผมคิดว่าจะอยู่ทำงานให้เสร็จน่ะ” ณัฐณิชามองหน้าชายหนุ่มที่คิ้วเข้มสีน้ำตาลขมวดเข้าหากัน กวินภพเป็นผู้ชายที่รักลูกมาก เมื่อกวินภพขอความช่วยเหลือ เธอก็ยินดี เขายื่นกุญแจรถยนต์ให้กับณัฐณิชา

“ได้ค่ะ แล้วคุณจะกลับบ้านยังไงคะ”

“เดี๋ยวผมเอารถบริษัทขับกลับก็ได้ ผมฝากอันดาด้วยนะ” ณัฐณิชาพยักหน้ารับ เธอขับรถมารับอันดาที่โรงเรียน อันดาแปลกใจที่ณัฐนิชามารับแทนที่จะเป็นกวินภพ

“พี่ณิชาคะ แล้วคุณพ่อไปไหน”

“คุณพ่อให้พี่มารับหนูไปอยู่ที่บ้านพี่ก่อนนะจ๊ะ พอดีว่าคุณพ่อหนูงานยุ่งมากเลย”

“หนูขอคุยกับคุณพ่อก่อนได้ไหมคะ” ณัฐณิชายิ้มให้อันดา อันดาเป็นเด็กรอบคอบถึงแม้ว่าจะไว้ใจเธอแค่ไหนก็ตาม เธอกดเบอร์โทรศัพท์ของกวินภพแล้วรอฟังสัญญาณ เมื่อกวินภพรับสายแล้วเธอจึงยื่นโทรศัพท์ให้กับอันดา

“คุณพ่ออยู่ไหนคะ ทำไมไม่มารับอันดา” อันดาทำสีหน้าจริงจัง เพราะปกติกวินภพไม่เคยปล่อยให้คนอื่นมารับเธอสักครั้ง

“คุณพ่อติดงานน่ะครับ วันนี้หนูไปอยู่กับพี่ณัฐณิชา ก่อนได้ไหม แล้วคืนนี้คุณพ่อจะไปรับ”

“ได้ค่ะ คุณพ่ออย่าเครียดนะคะ หนูเป็นห่วง แค่นี้นะคะ บ๊ายบาย” อันดาวางสายไปแล้ว เธอมองดูอันดาด้วยความเอ็นดู แล้วอันดาก็ต้องมองเพื่อนที่มาทักก่อนกลับ

“อันดา นั่นแม่เธอเหรอ” อันดาก้มหน้าลง เธอไม่มีแม่เหมือนคนอื่น ณัฐณิชามองดูอันดาด้วยความสงสาร

“เปล่าหรอก พี่สาวต่างหาก” อันดาก้มหน้าตอบ เธอมองดูเด็กในโรงเรียนที่ส่วนใหญ่จะมีแม่มารับแต่เธอไม่มี ณัฐณิชาเห็นน้ำตาใสๆ คลออยู่ที่ดวงตา

“ร้องไห้ทำไมคะ” ณัฐณิชา นั่งคุกเข่าเพื่อให้ตัวเองเสมอกับอันดา อันดาปาดน้ำตาออก แล้วหันมายิ้มให้ณัฐณิชา ณัฐณิชา รู้ดีว่าอันดาฝืนยิ้ม

“เปล่าค่ะ”

“โกหกตกนรกนะคะ ไหนมีอะไรบอกพี่มาสิคะ” ณัฐณิชา จับใบหน้าของอันดาให้มามองกับเธอตรงๆ อันดาหลบสายตา ก่อนที่จะยอมบอกความจริงให้ณัฐณิชาได้รู้

“อันดาอิจฉาเพื่อน เพื่อนของอันดามีคุณแม่กันทุกคน วันงานของโรงเรียนเพื่อนอันดามีทั้งคุณพ่อและคุณแม่ แต่อันดามีคุณพ่อแค่คนเดียวสาวน้อยตรงหน้าเธออยากมีคุณแม่เหมือนคนอื่นบ้าง” อันดาพูดไปร้องไห้ไป ณัฐณิชาเข้าใจจึงดึงตัวอันดาเข้ามากอด

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้พี่ณิชาจะมาเป็นแม่ให้อันดาดีไหมคะ” อันดามองณัฐณิชา ด้วยหยาดน้ำตา เธอยิ้มออกมาจนเห็นฟันขาวสะอาด

“จริงเหรอคะ แต่อันดาอยากให้พี่สาวเป็นแม่ของหนูทุกวันนี่นา” ณัฐณิชา หัวเราะให้กับความฉลาดของอันดา

“ได้สิ ถ้าอย่างนั้นพี่จะมาเป็นแม่ของอันดาทุกวันเลยดีไหม”

“ดีค่ะ” อัดดากอดณัฐณิชา อีกครั้งพร้อมกับกระโดดด้วยความดีใจ ณัฐณิชาตอบแทนความน่ารักด้วยการพาไปทานไอศกรีมข้างโรงเรียนก่อนจะพากลับบ้าน

เมื่อกลับถึงบ้านรัฐภูมิและวิภากรก็สงสัยยิ่งนัก เธอจึงบอกว่ากวินภพติดงานสำคัญต้องเคลียร์ให้เสร็จและวันนี้เขาให้เธอมารับอันดา

ณัฐณิชาพาอันดาไปอาบน้ำโดยที่เธอซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้อันดา เธอสอนการบ้านอันดาและพาเข้านอนโดยไม่ลืมเล่านิทานให้ฟัง เธอเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าเธอชอบที่จะเป็นแม่ให้กับอันดาเสียแล้ว เพราะความน่ารักทำให้ณัฐณิชา หลงรักอันดาเข้าเต็มๆ

เธอชอบที่จะให้อันดาเรียกเธอว่าแม่ เพราะมันเหมือนกับว่าเธอได้เป็นภรรยาของกวินภพ ทั้งที่จริงแล้วมันไม่เกี่ยวกันเลยสักนิด

“คุณแม่ขา อันดานอนแล้วนะคะ ถ้าคุณพ่อมารับอย่าลืมปลุกอันดาด้วยนะคะ” อันดาลุกขึ้นมาจุ๊บแก้มเธอแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงของณัฐณิชา

“ได้สิคะ แล้วพี่ เอ๊ย!! คุณแม่จะปลุกนะคะ” ณัฐณิชา หัวเราะให้กับความงงของตัวเอง เธอยังไม่ชินที่จะเรียกแทนตัวเองว่าแม่

อันดาหลับไปแล้ว เธอมองนาฬิกาที่บอกเวลาสองทุ่ม ป่านนี้กวินภพจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ไม่หิวหรือยังไงกัน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหากวินภพ แต่เขาก็ไม่รับสาย บางทีเขาอาจกำลังเครียดก็ได้

เสียงโทรศัพท์ของณัฐณิชา ดังขึ้นในตอนดึก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเห็นเบอร์ของกวินภพโทรมาจึงรีบออกไปรับโทรศัพท์นอกห้องเพราะกลัวว่าอันดาจะตื่น

“ณิชา ผมอยู่หน้าบ้านช่วยลงมาเปิดประตูให้ผมหน่อย” ณัฐณิชารีบวิ่งลงไปเปิดประตูให้กวินภพ เธอมองดูนาฬิกาก็เห็นเป็นเวลาตีสองกว่าแล้ว

“อันดาอยู่ไหนเหรอ” น้ำเสียงแหบห้าวถามขึ้น

“อยู่ในห้องณิชาเองค่ะ” เธอเดินนำกวินภพเข้าไปในห้องนอนของเธอ กวินภพเดินไปที่เตียงนอนเห็นอันดาหลับอยู่จึงพาตัวเองไปนั่งบนโซฟา

“ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณลำบาก”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ฉันเต็มใจ” ณัฐณิชา ทิ้งตัวลงนั่งข้างกวินภพ ชายหนุ่มไล่มองณัฐณิชาด้วยสายตา ถึงแม้เขาจะง่วงเต็มที่ แต่ชุดนอนบางเบาของหญิงสาวกลับทำให้เขาตื่นขึ้นมาทันที

ผิวกายขาวเนียนละเอียดอมชมพูส่องประกายแม้ไฟในห้องนอนจะสลัว ใบหน้ายามไม่มีเครื่องสำอางนั้นดูสวยงามอย่างเป็นธรรมชาติ ริมฝีปากบางสีแดงสดเหมือนผลเชอร์รี่น่าลิ้มลองยิ่งนัก

เขาสำรวจเรือนร่างด้วยสายตาอันคมกริบและพอจะเดาได้ว่าเธอโนบรา เพราะยอดทรวงที่ดุนดันชุดนอนตัวบางแม้จะมีชุดคลุม แต่ด้วยความใหญ่โตของทรวงอกทำให้เห็นได้อย่างชัดเจน แก่นกายของเขาร้อนผ่าวแข็งขึงทันใด

ถ้าจะให้แมวผู้หิวโซอย่างกวินภพต้องมานั่งมองปลาย่างอย่างเดียวก็คงเป็นไปไม่ได้ เขาจึงเริ่มบทออดอ้อนหญิงสาว

“ผมเหนื่อยจังเลยณิชา” แล้วณัฐณิชาก็ต้องนั่งนิ่งเหมือนถูกแช่แข็งเมื่อเขาเอนกายมากอดเธอหลวม ๆ ใบหน้าหล่อซบลงกับไหล่เล็ก หัวใจเธอเต้นถี่ระรัวยิ่งนัก

กวินภพได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของโลชั่นบำรุงผิว เขาแอบสูดความหอมเข้าไปในปอด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดออกมาโดยไม่รู้ตัว

“อะ...เอ่อ”

“ช่วงนี้งานเยอะมาก ผมไม่ค่อยมีเวลาดูแลอันดา ตอนนี้อันดาก็โตขึ้น ต้องการเวลาจากผมมากขึ้น ผมกลัวว่าลูกจะเหงา”

เธอกุมมือหนาของกวีนภพเอาไว้อย่างให้กำลังใจ ซึ่งมันเข้าทางกวินภพพอดี มือนุ่มนิ่มดุจปุยนุ่นนั้นทำให้มือหนาสั่นเล็กน้อย เขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้เตลิดไปไกลกว่านี้

“คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ณิชาจะช่วยคุณดูแลอันดาเอง” กวินภพยิ้มหวานละมุนส่งให้เธอ ณัฐณิชามองชายหนุ่มในอ้อมกอด กวินภพผละตัวเองออกจากกายหญิงสาว เขาจ้องมองใบหน้าเนียนสวยของณัฐณิชา ก่อนจะมองไปที่ดวงตากลมโตคู่นั้น

“ตอนนั้นผมต้องต่อสู้เพียงลำพัง ผมต้องทำงานและเลี้ยงอันดาไปด้วย แต่ช่วงนั้นอันดายังเด็กอยู่ ไม่เหมือนตอนนี้ แล้วยิ่งอันดาเป็นผู้หญิง บางทีเธออาจต้องการคุยกับผู้หญิงด้วยกัน” ใบหน้าของเขาและเธอห่างกันเพียงแค่คืบ

ณัฐณิชาบีบมือกวินภพอีกครั้ง สายตาของเธอช่างอ่อนโยนเหลือเกิน ความมีน้ำใจของเธอนั้นทำให้เขาโชคดีจริง ๆ ที่ได้เจอกับเธอ

“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันเป็นกำลังใจให้คุณนะคะ ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ ฉันก็จะช่วยอย่างเต็มที่ค่ะ” กวินภพคลี่ยิ้มออกมาด้วยความเผลอไผลเขาค่อย ๆ โน้มใบหน้าไปหาหญิงสาว

ณัฐณิชา ค่อยๆ หลับตาลงเมื่อเธอได้สัมผัสริมฝีปากอันแสนอบอุ่น เขาทาบทับริมฝีปากหญิงสาวเอาไว้เนิ่นนานก่อนจะค่อยๆ เคล้าคลึงด้วยเรียวปากร้อน

ณัฐณิชา บีบมือกวินภพสุดแรง เธอกำลังจะขาดอากาศ ลมหายใจเธอขาดเป็นระยะ เขาเคล้าคลึงอย่างนี้เนิ่นนานและด้วยความลืมตัวลิ้นร้อนของเขาไล้ไปตามริมฝีปากรูปกระจับ

ณัฐณิชาตกใจจนผละร่างออกห่างจากกวินภพ กวินภพตกใจกับการกระทำของตัวเองยิ่งนัก

“ณัฐณิชา เอ่อ...คือ ผมขอโทษ” กวินภพอึกอัก เขาไม่น่ารีบร้อนจนทำให้เธอตกใจเลย ทำไมนะ? เวลาอยู่ใกล้เธอแล้วเหมือนสติเขาจะหลุดลอยไปอยู่เรื่อย เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

“ค่ะ...คุณทานอะไรมาหรือยังคะ” ณัฐณิชา เปลี่ยนเรื่องคุย ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

“ยังเลย ผมหิวจะแย่” กวินภพเริ่มละอายใจ เขานั่งอยู่ตรงหน้าอันดาแท้ ๆ ถึงแม้ว่าลูกสาวจะหลับ แต่มันก็ไม่สมควรอยู่ดีที่เขาจะทำแบบนั้นในที่ที่อันดาอยู่ด้วย

“ถ้างั้นคุณทานอะไรก่อนดีไหม เดี๋ยวฉันจะทำอะไรให้ทาน” กวินภพพยักหน้า เขาเดินตามณัฐณิชาลงมาด้านล่าง

ณัฐณิชาหยิบกระทะออกมาแล้วลงมือทำอาหารโดยที่มีกวินภพยืนมองอยู่ด้านหลัง

ชุดนอนที่สั้นเลยเข่าขึ้นไปแนบกับลำตัวเพราะเนื้อผ้านั้นบางเบาเหลือเกิน บางจนเขาแทบจะเห็นสัดส่วนของเธอได้อย่างชัดเจน ยิ่งเห็นเธอเขาก็ยิ่งร้อนรุ่ม อยากจะดึงเธอมากอดนัก และร่วมรักกับเธอเสียเดี๋ยวนี้ แต่เขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะเขาเพิ่งรู้จักกับเธอไม่กี่อาทิตย์เอง

“เสร็จแล้วค่ะ” ณัฐณิชา ตักข้าวผัดใส่จาน กวินภพมองอาหารที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งครัว

“นี่เรียกว่าอะไรเหรอ”

“ข้าวผัดไข่ พอดีว่าในครัวไม่มีเนื้อสัตว์เลยสักอย่าง มีแต่ไข่และคุณก็ต้องทานแบบนี้” ณัฐณิชาพูดติดตลก

กวินภพหัวเราะให้กับท่าทีของหญิงสาว เขาแอบถอนหายใจโล่งอกที่เธอไม่โกรธเรื่องเมื่อครู่นี้

“สงสัยผมต้องขอโทษพี่รัฐภูมิเป็นการใหญ่ ข้อหาที่มารบกวนบ้านของเขาในยามวิกาล แถมยังฝากท้องกับมื้อดึกอีกต่างหาก” กวินภพหยิบช้อนขึ้นมาทานอาหาร แล้วเขาก็ต้องค้างอยู่อย่างนั้นเพราะอาหารฝีมือณัฐณิชานั้นอร่อยถูกใจเขามาก

“เป็นยังไงบ้างคะ” ณัฐณิชาจับจ้องชายหนุ่ม เธอลุ้นเหลือเกินกลัวว่าอาหารฝีมือเธอจะไม่ถูกปากกวินภพ

“มัน...อร่อยมาก” กวินภพทำสีหน้าเคลิบเคลิ้มยามที่เคี้ยวอาหารฝีมือณัฐณิชา หญิงสาวแอบดีใจด้วยความลิงโลด

“คนกำลังหิว ทานอะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ”

“ไม่ใช่นะ ณิชาทำอาหารอร่อยจริง ๆ” เวลาผ่านไปไม่นานข้าวผัดไข่ฝีมือณัฐณิชาก็เกลี้ยงจาน จนเวลาผ่านไปเกือบตีสาม ถ้าไม่เกรงใจรัฐภูมิ เขาอาจขอนอนที่นี่กับลูกก็ได้

“เกือบตีสามแล้ว ผมคงต้องรบกวนคุณเท่านี้” กวินภพพูด เขาเดินเข้าไปใกล้ณัฐณิชาอีกครั้ง หญิงสาวหลบสายตาด้วยความเอียงอาย เพราะความอบอุ่นที่ติดอยู่บนริมฝีปากยังไม่จางหายไป

“ค่ะ” ลมหายใจอบอุ่นของกวินภพคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม เมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็จูบเธอที่แก้มนวลเนียนไปหนึ่งครั้ง

ณัฐณิชายืนอึ้งไปหลายนาที กว่าจะรู้สึกตัวกวินภพก็อุ้มอันดาลงมาแล้ว เธอเดินไปเปิดประตูให้ ก่อนจากเขาก็ยังมิวายจะส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เธอ

“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ ผมคงไม่ได้มารับคุณ คุณไปเองได้ใช่ไหม” ณัฐณิชาพยักหน้า เธอไม่อยากสบสายตากับเขาตอนนี้เลย

เขาออกไปแล้วแต่เธอยังคงร้อนรุ่มในกายเหลือทน เธอล้มตัวลงบนเตียงนอนแล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมา มือบางลูบที่ริมฝีปาก พรุ่งนี้เช้าเธอไม่อยากตื่นแปรงฟันเลยให้ตายสิ เธออยากจะเก็บสัมผัสนี้ไว้นานๆ