พวกเขาใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนถึง 22.30 น. คาร่าก็ได้ยินเสียงรถที่แล่นจอดอยู่หน้าบ้าน เธอจึงวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อทักทายคริสเตียน
คริสเตียนก้าวออกมาจากรถ และกำลังเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของคาร่า แต่เมื่อเห็นหญิงสาววิ่งมา เขาก็อ้าแขนออกตามสัญชาตญาณเพื่อรับเธอ
“คริสเตียน!” เธอเรียกก่อนจะโถมกายกอดเขา
“สวัสดี กระต่ายน้อย” เขาจูบลงที่หน้าผากของเธอ คาร่ายิ้มกว้างให้เขา ก่อนที่เขาจะไล้นิ้วไปที่ลักยิ้มของเธออย่างอ่อนโยน ทำให้คาร่าต้องหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
“มันจั๊กจี้” เธอพูดพลางขยับนิ้วชี้ของเขา
ขณะที่ชาเวสและโมนิก้าก็ยังคงอยู่ในห้องของเธอ
“คาร่าเธอจะรีบไปไหนน่ะ ทำไมถึงได้รีบวิ่งออกไปแบบนั้น”
ชาเวสถามโมนิก้า โมนิก้าก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เมื่อนึกถึงสีหน้าของคริสเตียน
“เจ้านายคงเพิ่งกลับมา” โมนิก้าพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ชาเวสก็ลอบกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัวไปอีกคน
ถ้าคาร่าเร่งรีบลงไปต้อนรับเจ้านายแ
