เมดิลีนตกงาน #1
1114 Words
กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ
เมดิลีน Talk:
วันนี้เป็นอีกวันที่น่าเบื่อหน่าย ฉันถูกเจ้านายมองด้วยสายตาโลมเลียอีกครั้ง ซึ่งฉันชินแล้วละ เพราะเขามองแบบนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งนี้ เห็นสายตาน่าขยะแขยงนั่นแล้ว ฉันอยากจะชกหน้าไอ้หมูตอนเสียจริง
พวกคุณคงสงสัยว่าทำไมฉันถึงไม่ลาออกใช่ไหม นั่นเป็นเพราะฉันยังหางานที่ดีกว่านี้ไม่ได้ ฉันเรียนจบบริหารธุรกิจ หรือ BBA แต่ยังไม่มีประสบการณ์การทำงานในสาขาที่เรียนมาก่อน เพราะว่างานส่วนใหญ่ต้องการคนที่มีประสบการณ์อย่างน้อยห้าปี
ทำไมพวกเขาถึงต้องการประสบการณ์ห้าปี มันเป็นปัญหาสำหรับเด็กจบใหม่มาก ฉันทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านอาหาร Miss Tu Cafe ได้เงินพอจ่ายค่าห้องเช่าอะพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ และค่าใช้จ่ายจิปาถะในชีวิตประจำวันแค่นั้น
แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอดทนทำงานที่นี่ต่อไป และยังต้องทนกับเจ้านายชีกอด้วย เขาชอบฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งฉันทุกครั้งที่มีโอกาส มันไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อยที่มีหุ่นทรงนาฬิกาทราย เอวยี่สิบสี่นิ้ว หน้าอกคัปซี และมีก้นผายสวยที่สาว ๆ มักอิจฉา ทุกอย่างมาจากยีนของมัมทั้งนั้น มัมเป็นผู้หญิงที่สวยและหุ่นดีมาก ท่านมีผมสีน้ำตาลยาวประบ่า ตาสีฟ้าอ่อนน่าหลงใหล และมีรอยยิ้มสวยงาม
เวลาที่ฉันออกไปข้างนอก ผู้ชายตามถนนมักจะหยุดมองหรือผิวปากใส่อยู่เสมอ ฉันจึงต้องสวมใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ ๆ ตลอดเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่น่าอึดอัด
“เมดิลีนที่รัก เข้ามาหาฉันที่ห้องทำงานสักครู่สิจ๊ะ” ไอ้แก่หมูตอนหัวล้านเรียก ฉันกลอกตาก่อนจะใช้ทิชชูเปียกเช็ดมือและเดินเข้าไปหาเขาด้วยรอยยิ้มจอมปลอม ได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงานพากันหัวเราะเบา ๆ เพราะทุกคนรู้ดีว่าฉันรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับเจ้านาย และมีผู้หญิงบางคนคิดว่าที่ฉันได้งานนี้เพราะทำออรัลเซ็กซ์ให้เขา แต่ฉันไม่มีเวลาพิสูจน์ว่าพวกเขาคิดผิดหรอก เพราะมัวแต่ยุ่งกับงานที่ได้รับผิดชอบอยู่ ใครเขาจะอยากเข้าใกล้ผู้ชายแก่แล้วยังทำตัวน่ารังเกียจแบบนี้ ใช่ไหม
เวลานี้เจ้านายขี้หลีกำลังนั่งเซ็นเอกสารอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะทำงาน เมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาก็ส่งสายตาเป็นประกายมาทันที
“ผมว่าจะให้คุณขึ้นเป็นผู้จัดการของร้านนี้!” เขาพูดพร้อมกับเอนตัวไปข้างหน้าบนโต๊ะทำงาน
“ฉันรู้สึกซาบซึ้งมากค่ะคุณเจฟ แต่ฉันขอไม่รับตำแหน่งนี้ เพราะฉันไม่ได้วางแผนว่าจะอยู่ที่นี่ตลอดไป” ฉันปฏิเสธอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“ทำไมคุณพูดแบบนั้นล่ะ คุณไม่ชอบงานนี้เหรอ ผมอยากเห็นคุณทำงานกับเราไปนาน ๆ ตั้งแต่คุณมาที่นี่ร้านเราก็เติบโตขึ้นมาก เราควรช่วยกันดูแลนะ ไม่อย่างนั้นธุรกิจของผมคงได้ถดถอยลงแน่ คุณก็รู้นี่ว่าลูกค้าของเราส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อชื่นชมความสวยของคุณ!” เจฟพูดพร้อมกับกวาดมองฉันไปทั้งร่างด้วยสายตาน่ารังเกียจ
“คุณเจฟ ก่อนอื่นเลยนะฉันไม่ใช่ของคุณ และจะไม่มีวันเป็นของคุณด้วย เรื่องที่สองถ้าธุรกิจของคุณจะล้มเหลวก็มาจากการตัดสินใจที่โง่เขลาของคุณเอง เพราะสิ่งที่คุณคิดมีอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องใต้สะดือ เรื่องที่สามฉันไม่สนใจหรอกว่าธุรกิจของคุณจะล้มละลายหรือเปล่า เพราะมันไม่ใช่ธุรกิจของฉัน!” ฉันบอกด้วยน้ำเสียงที่ดูสงบ แต่ข้างในกลับเต้นรัวราวกับตีกลอง รู้สึกหัวร้อนจนอยากจะถีบเขามากเลยตอนนี้
“ที่รัก คุณคงไม่คิดว่าตัวเองอยู่ในจุดที่จะมาพูดจาแบบนี้กับผมได้หรอกนะ ไม่เอาน่า ผมรู้ว่าคุณก็ต้องการ!” ตาแก่พูดจบก็เลียริมฝีปากตัวเองด้วยท่าทางหื่นกระหาย!
ฉันยืนขึ้นและกระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะไม้เสียงดัง จนอีกฝ่ายก็อดตกใจไม่ได้
“คุณรู้อะไรไหม ฉันพอแล้วกับการทำงานที่นี่!” พูดจบฉันก็หันหลังเดินออกจากห้องทันที ก่อนจะกระแทกประตูปิดอย่างแรง จากนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนด่าทอของเขาตามหลังมาติด ๆ แต่ฉันไม่สนใจและเดินไปที่ห้องเก็บของของพนักงานเพื่อหยิบกระเป๋า
เพื่อนร่วมงานต่างมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว หนึ่งในนั้นเดินมาหาและจับมือฉันไว้ สีหน้าหล่อนดูเป็นกังวลมาก
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ เธอจะไปไหน”
“ตาแก่นั่นอยากให้ฉันเป็นผู้จัดการร้าน เขาบอกว่าที่ร้านเจริญรุ่งเรืองอยู่ทุกวันนี้เป็นเพราะความสวยของฉัน” ฉันตอบพร้อมกับปิดตู้เก็บของ และถือกระเป๋าสะพายหลังออกมา
“ให้ตายสิ… ว่าไงนะ เขากล้าพูดแบบนั้นได้อย่างไร บ้าไปแล้วเหรอ” เธอสบถ คาดไม่ถึงว่าเจ้านายจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้
“ใช่แล้ว! มันบ้ามากใช่ไหมล่ะ และฉันไม่ขอทนอีกแล้ว ฉันจะไปจากที่นี่”
“เธอลาออกงั้นเหรอ แล้วจะไปทำงานอะไร” เพื่อนร่วมงานถามต่ออย่างรวดเร็ว ฉันจึงหันไปกุมมือเธอแล้วบอกเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“ไม่ต้องห่วงน่า ฉันโตแล้ว ขอให้เธอโชคดีในการทำงานนะ”
เธอยิ้มและหอมแก้มฉันเป็นการบอกลา จากนั้นฉันก็กระชับสายกระเป๋าสะพายหลังแน่นและเดินออกไปจากร้าน โชคดีที่อะพาร์ตเมนต์ของฉันเดินจากที่นี่ไปเพียงสิบนาทีเท่านั้น นั่นหมายความว่าฉันมีเวลาคิดแผนต่อไปก่อนจะไปถึงห้อง ถ้ารู้ว่าต้องทำอะไรต่อไปก็คงดี
เมื่อกลับมาถึงห้องฉันก็โยนกระเป๋าลงไปบนพื้นก่อนจะลากเท้าไปที่คอมพิวเตอร์เพื่อค้นหางาน
โชคร้ายที่ไม่ค่อยมีงานน่าสนใจเลย... เวลานี้ฉันกลายเป็นคนตกงานโดยสมบูรณ์แล้ว รู้สึกเหนื่อยและไม่มีอนาคตชะมัด ฉันเอามือเท้าหัวและหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น
- Writer
