Mafia Boss Addiction

Matteo’s Point of View. “Imagine, isang kidney failure lang ang makapagpapabagsak sa isang Matteo Sublerri?” Tumawa si Steven at pinagmasdan ang malawak kong silid dito sa hospital. “Is this a house? I can’t believe this. Parang pinasadya ang kuwarto mo para sa ‘yo.” Exactly, I owned this hospital. Bumuntong hininga ako at iniunan ang mga palad ko at tumingin sa kisame. “Bagsak? I’m not. I just need a kidney donor at alam mong hindi ganoon kahirap humanap ng donor ang isang katulad ko. I will use my money. I am powerful.” Tumango si Steven at naupo sa gilid ng kama ko. “Well, you’re right. Siya nga pala, here’s the documents you asked me.” Iniabot niya sa ‘kin ang mga pinaasikaso kong dokumento patungkol sa organisasyon. “Pinagtrabahuhan ko ‘yan nang maayos, the list of names, the assets and everything.” I trust Steven. Magaling siya at hindi pa ako binigo sa lahat ng pinatrabaho ko sa kaniya. “Thanks. About the kidney donor, I want you to offer half a million peso. Kailangan ko ng donor sa lalong madaling panahon. Hindi puwedeng huminto ang transaksyon at trabahong meron tayo sa organisasyon.” Marahan akong umupo at tinignan si Steven. “Do everything to find a donor as soon as possible.” “Copy that, Sir!” Sumaludo pa siya at tumawa. “How about Crisanta? Hanggang ngayon hindi pa rin nakikita ang katawan niya. Anim na buwan na ang nakalilipas. Umaasa ka pa rin bang buhay siya?” Natigilan ako sa sinabi ni Steven. Si Crisanta, she’s my wife and my one and only. Dinukot siya ng mga taong gustong maghiganti sa ‘kin at hanggang ngayon ay wala akong makuhang balita sa mga taong inutusan ko para hanapin siya. I'm losing hope. I’m always blaming myself about her. Hindi ko man lang siya nagawang iligtas o protektahan mula sa mga taong sa ‘kin may galit. She's my weakness and my strength, but now that she’s missing, I feel lost. I have nowhere to find her, and have no clue who kidnapped her. Her sudden lost is like a huge mistery. Bumaba ang tingin ko sa sarili ko sa pagkawala niya. I feel useless, and now... I am hopeless. “I'm still hoping,” wika ko, “Gusto ko siyang makita ulit, mayakap at mahalikan. Gusto ko siyang makasama ulit, Steven. I am keeping and studying even the smallest evidence. I will do everything to find her.” “Paano kung makita natin siya, pero huli na ang lahat?” Tumingin ako sa kaniya at umiling. “I don’t know, hindi ko alam ang gagawin ko. For now, I will be holding to my faith.” Tumango si Steven. “I see, aalis na ‘ko, may dapat pa ‘kong gawin.” Tumayo siya at kaagad na lumabas ng silid. Steven is such a busy person. Bumalik ako sa pagkakahiga. I badly need to undergo kidney transplant sa lalong madaling panahon. Hindi ko hahayaang humilata lang ako dito nang matagal na panahon. Dialysis can no longer work, I have end-stage renal disease and kidney transplant is the only way to bring back the old life I used to have. The disease I have is what making me weak, but lossing Cristina is making me weaker than ever. Gusto ko na siyang makita at mayakap ulit. Walang sinabi ang mga sintomas na nararamdaman ko sa sakit na nararamdaman ko sa pagkawala ni Crisanta. The chest pain, the vomiting, ilan lamang ‘yan sa nararamdaman ko, but I can fight against this sickness. Paggaling ko, ako mismo ang maghahanap kay Cristina. I will do everything to find her. *** Sebiana’s Point of View. Pinagmasdan ko si Papa. Hirap na hirap na siya sa kasalukuyan niyang sitwasyon, buwanang gamutan ang kailangan naming paghandaan at malaking gastos sa gamot ang kailangan kong suportahan. Pagod na pagod na ‘ko. Lahat na ng trabaho pinasok ko para suportahan ang lahat ng kailangan niya. I am a registered nurse, pero hindi sapat ang kinikita ko para sa napakarami naming gastusin. Napakamahal magkasakit! Makasarili ba ako kung nagagawa kong mapagod sa lahat ng ginagawa ko para sa kaniya? Gayong si Tatay ay nananatiling lumalaban sa sakit na lung cancer. Halos magkabaon-baon na kami sa utang at lahat ng naipundar niya noon maging ang tricycle na ginagamit niya sa paghahanap buhay ay nagawa naming ibenta. Si Papa na lang ang meron ako kaya patuloy ko rin siyang inilalaban, pero kung minsan hindi ko maiwasang makaramdam ng pagod. Naiiyak na lang ako sa tuwing nararamdaman ko ‘yon. Napapagod ako pero hindi ko nagagawang sumuko. “Sebiana, puwede ba tayong mag-usap?” Tiningnan ko si Reri. Ang aking best friend. “Bakit?” “Hindi ba sinubukan mo nang mag-bank loan pero hindi ka natanggap, wala rin kasi akong mapapahiram sa ‘yo.” Yumuko siya at bumuntong hininga. Siya pa ang nahihiya sa ‘kin. “Pero bibigyan sana kita ng option para makakuha ka ng malaking halaga na magagamit mo para sa papa mo at pambayad nyo ng utang.” Lumunok siya ng sariling laway. Inaya niya akong lumabas ng bahay namin. “Narinig ko kasi na may balak kang i-donate ang kidney mo sa teenager na inalagaan mo noon sa hospital.” Tumango ako. “Bakit?” Totoong nagbabalak akong i-donate kay Cheska ang isa sa mga kidney ko. Noong nagtatrabaho pa ako sa hospital ay ipinangako ko ‘yon sa kaniya. She's such a beautiful and lovely young lady, mahaba pa ang tatahakin niyang landas. Napalapit na din ang loob ko sa kaniya. “Puwede ka pang mag-back out.” “A-anong ibig mong sabihin? K-kailangan niya ‘to.” Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Reri. “B-bakit, Reri?” “Mag-back out ka at ibenta mo ang kidney mo kapalit ng limang daang libo. Malaki-laki ang pera na ‘yon at magagamit mo para sa Papa mo.” Naluha ako at umiling. “Hindi, hindi puwede. Nangako na ‘ko sa kaniya.” “Mamili ka Sebiana, ang batang ‘yon o ang malaking halaga na inooffer para sa isang kidney donor. Masusuportahan mo ang papa mo, at higit sa lahat makakatulong ka pa rin sa iba. May ibang taong may sakit na handang magbayad nang malaki sa kung anong meron ka at balak mo lang ibigay nang libre. Think wisely, Sebiana. Ayusin mo ang desisyon mo sa buhay.” Nanikip ang dibdib ko. Paano ako magdedesisyon?