เธอไม่ได้รู้สึกตัวหรือ ริมฝีปากน้อย ๆ มีรอยคล้ำเขียวกำลังขยับปากพูดออกมา เขาโน้มตัวลงไปใกล้ ๆ เพื่อฟัง
“หนูหนาวจังค่ะแม่ ทำไมมันหนาวอย่างนี้ แม่จ๋า... พาหนูไปอยู่ด้วยนะคะ อย่ายืนจ้องมองหนูแบบนั้น แม่คะ... แม่กอดหนูหน่อย” เธอละเมอเป็นเรื่องราว เหมือนมีคุณแม่ที่จากไปของเธอมายืนมองอยู่ที่ปลายเท้าจริง ๆ
ลมพัดวูบเข้ามาหอบใหญ่ กัมปนาทถึงกับกระชับผ้าที่เขาใช้เช็ดหัวมาคลุมไหล่ เขาเอื้อมมือขึ้นไปแตะที่เนื้อตัวของกุหลาบแก้ว ตัวของเธอเย็นมาก เย็นเหมือนน้ำแข็ง ปากเธอซีด ๆ ขยับกระทบกัน เนื้อตัวแสดงอาการสั่นเทา
“อย่ามาตายที่นี่นะ ฉันไม่อนุญาตให้เธอตาย” เขาพูดออกมาพลางหยิบผ้าห่มหนา ๆ ที่อยู่ที่ปลายเท้าขึ้นห่มทับร่างบาง
หลอดไฟค่อย ๆ ดับลง แบตเตอรี่คงจะหมด เขาถอนหายใจออกมา ณ เวลาอย่างนี้จะออกไปทำอะไรข้างนอกได้อย่างไร มันเต็มไปด้วยห่าฝนและพายุลมแรง
ชายหนุ่มสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ กัมปนาทก็ป
