ตอนที่ 1
541 Words
เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์มือถือของคนที่เพิ่งวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทำงานหลังจากทักทายเพื่อนๆ ในยามเช้าตรู่ต้องรีบคว้ามารับสายก่อนเริ่มงาน...
อยุทธ์
ชื่อบนหน้าจอทำให้มือสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อเห็นมันเข้า
“วันนี้หกโมงเย็นคุณต้องพร้อมออกเดินทาง เดี๋ยวจะมีรถไปรับที่หน้าบ้าน” เสียงห้าวทุ้มของคนที่เคยชินกับการสั่งการทำให้คิ้วหญิงสาวขมวด
“แต่ว่า...”
“นี่คือคำสั่ง” คำพูดสั้นๆ ที่กร้าวขึ้นทำให้ริมฝีปากคนที่กำลังจะเถียงหุบฉับ
“ค่ะ” ทำได้เพียงตอบรับสั้นๆ แล้วเขาก็วางสายไปโดยไร้ซึ่งการเอ่ยลาเป็นพิธีรีตองใดๆ ทั้งสิ้น
บุษกรถอนหายใจเฮือกใหญ่ปิดเสียงและวางโทรศัพท์ในกระเป๋าถือก่อนหันมาสนใจโต๊ะทำงานที่กำลังจะกลายเป็นอดีต
วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะที่หล่อนจะต้องทำงานที่นี่...
ปลายปากกาขีดเขียนรูปกากบาทบนวันสิ้นสุดของเดือนบนหน้าปฏิทินด้วยปฏิกิริยาที่เหม่อลอย ทอดถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน นัยน์ตาเศร้าไม่อาจปกปิดความรู้สึกกับเพื่อนร่วมงานได้...
“บัว... วันนี้วันทำงานวันสุดท้ายของเธอแล้ว พวกเราขอไปเลี้ยงส่งได้ไหม เปลี่ยนใจเถอะนะ”
คำพูดของเพื่อนโต๊ะทำงานข้างๆ ที่เลื่อนโต๊ะมานั่งบีบแขนเธอทำให้บุษกรยิ้มเจื่อน... ไมตรีของผองเผื่อนในที่ร่วมงานเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่หล่อนอาลัยที่ทำงานแห่งแรกและแห่งเดียวมาตลอดสองปีหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย ถ้าเพียงแต่ชีวิตหล่อนไม่ผกผันคว่ำหงายราวโชคชะตากลั่นแกล้ง หล่อนก็คงร่วมทีมการตลาดของบริษัทอย่างมีความสุข แต่ความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน วันหนึ่งมีความสุขความทุกข์ก็เข้ามาเบียดแทรกได้ง่ายๆ โดยไม่อาจก้าวหนีพ้น
“เราขอโทษนะ เราต้องรีบไปต่างจังหวัด เราขอบคุณทุกคนนะ แค่ของขวัญที่ให้มาก่อนเปลี่ยนงานและก็ที่มีงานเลี้ยงเล็กๆ ในบริษัทวันก่อนก็ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว ไม่ต้องเลี้ยงหรอกช่วงนี้ใกล้ปิดไตรมาสทุกคนคงยุ่งกับการปิดยอดเราไม่กวนดีกว่า” เงยหน้ามองเพื่อนๆ รอบโต๊ะทำงานทุกคนด้วยแววตาประกายความขอบคุณ
“ทำไมบัวดูเหมือนไม่มีความสุขที่ได้งานใหม่เลย” ณพล เพื่อนคู่หูในแผนกเปรยคำพูดที่เขาพูดตลอดตั้งแต่เธอยื่นใบลาออก
“คนจะเปลี่ยนงานใหม่ มันก็เครียดสารพัดล่ะไอ้พล... ไม่รู้จะดีขึ้นอย่างที่คิดหรือเปล่า” ปานัทเพื่อนอีกคนเอ่ยแก้ต่างให้
“ถ้าบัวมีปัญหาอะไร ไม่สบายใจเรื่องอะไร บอกเราได้เสมอนะถึงไม่ได้ทำงานด้วยกันแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกัน ช่วยเหลือกันได้ทุกเรื่องเหมือนเดิม” ณพลบอก
บุษกรยังคงยิ้มเนือยๆ ให้ผองเพื่อนร่วมงานที่กำลังจะกลายเป็นอดีตทันทีหลังห้าโมงเย็นวันนี้
รู้ดีว่าทุกคนเป็นห่วง แต่ปัญหาของเธอมันเป็นปัญหาที่ใครต่อใครฟังแล้วก็คงไม่เข้าใจ และคงไม่มีใครช่วยแก้มันได้... นอกจากตัวเธอเอง
..................
- Writer
