แค้นที่ 12
ความทรงจำสีจาง
แม้จะแสดงออกมาให้เจคอบเห็นว่าตนเองสะใจแค่ไหน ที่ได้เห็นเขาเจ็บไปทั้งใจและการจากการกระทำของตัวเอง ทว่าพอออกมาจากห้องคุมขังของชายหนุ่มแล้วนั้น สีหน้าสะใจก็แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงแทบจะทันที ถึงจะได้ระบายออกไปบ้างแต่ดูเหมือนความขุ่นมัวมันไม่ได้จางหายไปบ้างเลย คำเรียกสนิทสนมที่เจคอบเรียกผู้ชายคนนั้นยังคงก้องอยู่ในหัว มันต่างมาก...ต่างกับเวลาที่เรียกเขาอย่างสิ้นเชิง
'ไอ้บ้าอำนาจ ไอ้คนเฮงซวย ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้โรคจิต ไอ้นรกส่งมาเกิด หรือแม้แต่ไอ้หมาบ้าศิลา'
คือคำที่คนตัวเล็กกว่าหมุนเวียนกันขานขึ้นมาเรียกเขา ไม่มีสักครั้งเลยที่อีกฝ่ายจะเรียกเขาว่า ศิลา เหมือนเรียกคนอื่น
มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองแรงๆ พลางแค่นเสียงหัวเราะเยาะออกมากับความคิดในหัว
'แกจะมาสนใจทำไมว่ะ ไอ้สวะนั่นจะเรียกว่าอะไรก็ช่างมันสิ! แค่แกได้ทำให้มันเจ็บ ให้ทรมาน ในโทษฐานที่เป็นตัวการทำศิณีต้องตายก็
