Sidar Atasoy
Öfke, korku, endişe...
Hepsi bedenimde çoktan hüküm sürmeye başlamıştı. Tüm tüylerim şahlanmıştı adeta. Nasıl bu hale geldiği hakkında en ufak fikrim olmasa da, gerçekten tüm sinirlerim zıplamıştı.
Ama tabii ki de bunu yapanı bulacaktım. Kendi mi yaptı, yoksa başkası mı uyanınca anlaşılacaktı. Fakat kendisi böyle bir şey yapan insan, kapıya kadar sürünmezdi diye düşünüyorum.
Koştura koştura hastaneye geldiğimizde, Cevdet hızlıca arabayı frenledi ve kapıyı açtığım gibi dışarı fırladım. Ardından baygın bir şekilde yatan Suzan’ı, kucağıma alarak hastanenin kapısına doğru koşturdum ve yüksek sesle bağırdım; “Sedye getirin hemen! Yardım edin!”
Bizi fark eden hemşireler hemen koşarak sedye getirirken, kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Ya ona bir şey olursa düşüncesi kafa
