Chapter 2 ขาวเหี้*อะไรขนาดนี้เนี่ย! 50%

1000 Words

“ขอโทษครับคุณเวย์” เวฆานั่งมองพนักงานหนุ่มยกมือไหว้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ตรงโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ของเขา ก่อนตวัดสายตามองแม่บ้านสาว ที่ดูยังไงก็อายุแค่สิบแปดสิบเก้า เธอสวมชุดแม่บ้านของบริษัท เดรสสีฟ้าข้างหน้าสกรีนลายผ้ากันเปื้อนสีขาว เป็นชุดธรรมดา ๆ ที่เห็นหญิงวัยป้าใส่แล้วก็รู้สึกเฉย ๆ มาตลอด แต่พออยู่บนตัวเด็กนี่ ทำไมมันดูเซี๊ยะจังวะ! หน้าอกนั่นใหญ่จนแทบล้นอกเสื้อ เอวคอดเล็กนิดเดียว เห็นชัดเพราะดูเหมือนเธอจะเลาะด้ายเย็บเอวเข้าพอดีตัว ซึ่งแม่ง... เซ็กซี่ฉิบหาย! เธอย้อมผมสีน้ำตาล รวบผมยกสูงเป็นหางม้า ดูเหมือนถ้าปล่อยลงมาก็คงยาวราว ๆ ใต้ฐานหน้าอก มันดกหนาและหยักศกนิด ๆ ตอนเดินเข้าไปใกล้ แค่ได้กลิ่นแชมพูราคาถูก หัวใจของเขาก็สั่นไปหมด เด็กอะไรเกิดมาสวยน่ากินขนาดนี้ พ่อแม่ช่างปั้น... นี่เขานั่งหน้าขรึม ไม่พูดไม่จา ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ในกางเกงเขาน่ะ มันคับไปหมดเพราะตัณหา! “ขอโทษครับ เด็กมันชวนน่ะครับ” คำกล่าวหาของพนักงานหนุ่ม ทำให้สาวน้อยหันขวับไปมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง โอ้โฮ... ตอนสะบัดหน้า ผมหางม้านั่นขยับเป็นพวงสวยจัง ถ้าเขาได้กำหางม้านั่น... แล้วให้หน้าเธอโยกขึ้นลงอยู่ตรงหว่างขาของเขาละก็... จะดีสักแค่ไหนกันนะ “คุณต่างหากชวนหนู” เธอเถียงคอเป็นเอ็น ก่อนหันมามองเวฆาด้วยใบหน้าแดง ๆ ดูจะโกรธจัดดั่งแม่เสือร้าย แต่สำหรับเวฆาแล้ว... นั่นมันลูกแมวกำลังโกรธชัด ๆ “คุณคะ เขาชวนหนูค่ะ หนูไม่ได้ชวนเขาก่อนนะคะ” “โว้ย! ใครชวนมันต่างอะไรวะ” พนักงานหนุ่มโวยวาย “ต่าง! ต่างตรงที่น้องพูดความจริง แต่คุณโกหก” น้อง...? เวฆาแอบทวนคำในใจ เธอจะรู้มั้ยว่าเขาต้องพยายามแค่ไหนที่จะไม่ยิ้มออกมา อะไรวะเนี่ย เรียกตัวเองว่าน้องเหรอ ถ้าได้คุยกันนาน ๆ ก็จะได้ยินเสียงหวาน ๆ ดังออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มนั่นทำนองว่า พี่เวย์ขา... น้องอย่างนั้น น้องอย่างนี้ อย่างนั้นเหรอ? แค่คิดก็แอบตะโกนในใจ น่ารักฉิบหายเลยโว้ย! “พอ เลิกเถียงกัน” เวฆาสงบศึก ถึงใจเขาจะเตลิดเพริดไปกับเรือนร่างน่าขย้ำของแม่บ้านสาว แต่ภายนอกเขายังดูนิ่งขรึมราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร “คุณ ผมจะทำทัณฑ์บนไว้ ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก รู้ใช่มั้ยว่าจะโดนอะไร?” พนักงานหื่นที่เวฆาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหมอนั่นกับเขา ใครหื่นกว่ากัน... เพราะตอนนี้ดูเหมือนหมอนั่นจะเหี่ยวไปแล้ว แต่เวฆายักษ์ยังผงาดอยู่ใต้โต๊ะเหมือนเด็กดื้อ งอแง ‘เค้าอยากบี้ เค้าอยากบี้’ ถ้าไม่ได้กระแทกสักที คงไม่ยอมคลายตัวจากความแข็งนี่แน่ ๆ เอาเถอะ ตอนนี้หมอนั่นดูจะยอมเลิกเถียงกับเด็กแล้ว “ทราบครับ ท่านประธาน” “ถ้ารู้แล้วก็ออกไป” หลังจากยกมือไหว้อีกครั้ง พนักงานที่เวฆาจำชื่อไม่ได้ก็เดินออกจากห้องไป เหลือแค่แม่บ้านสาวสวยที่ยืนก้มหน้าตัวสั่น อย่างกับว่าอยู่ต่อหน้ายักษ์มารที่จ้องจะจับเธอกิน “ชื่ออะไร?” อีกฝ่ายสะดุ้ง ก่อนเงยหน้ามอง ดวงตาของเธอแดงระเรื่อ แต่ไม่ยักมีน้ำตาออกมา อ้อ! คงพยายามเค้นที่สุดแล้วแต่ได้แค่นั้นละสิ พวกผู้หญิงน่ะ จอมมารยา... “นะ น้องค่ะ” ชื่อน้องนี่เอง ถึงเรียกตัวเองว่าน้อง... “หนูชื่อน้องนาง สว่างพร อายุสิบเก้าปี เกิดที่-” “พอ!” เวฆาตะคอกจนสาวน้อยสะดุ้ง เขาหงุดหงิดหัวเสียตอนได้รู้ว่าเธออายุไม่ถึงยี่สิบปี ซึ่งป็นอายุขั้นต่ำของการรับแม่บ้านเข้ามาทำงาน ถึงจะรู้สึกขบขันที่จู่ ๆ เธอก็แนะนำตัวยาวเหยียดอย่างกับจะเล่าทุกอย่างในชีวิตให้เขาฟังอย่างนั้นแหละ เด็กนี่ซื่อจริงหรือแกล้งซื่อวะ? “มานี่” เขากวักมือเรียก อยากลองพิสูจน์ดูว่าเด็กสาวตรงหน้าซื่อจริงอย่างที่พยายามแสดงออกมั้ย แล้วร่างระหงก็ขยับตัวเงอะงะ เข้ามาใกล้โต๊ะทำงานที่อยู่คนละฝั่งกับที่เขากำลังนั่งมองเธอ ชายหนุ่มชี้นิ้วที่ข้างตัว “มาใกล้ ๆ ซิ มายืนตรงนี้” เมื่อแม่บ้านสาวเดินอ้อมโต๊ะขนาดใหญ่ มาหยุดยืนใกล้ ๆ เขาก็เห็นชัดเลยว่าท่อนแขนเรียวสวยของเธอกำลังสั่นทั้งสองข้าง รวมถึงมือบางที่กำลังกุมกันอยู่ตรงหน้าด้วย ใบหน้าเธอซีดเผือด ราวกับไร้สีเลือด และแล้ว เธอก็ทำในสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง สาวน้อยล้มตัวลงนั่งคุกเข่า หลับหูหลับตายกมือไหว้เขา ราวกับเห็นเขาเป็นศาลพระภูมิ “หนูขอโทษค่ะคุณท่านประธาน อย่าไล่หนูออกเลยนะคะ กว่าหนูจะได้งานนี้ หนู หนู... คะ คุณท่านประธานจะให้หนูทำอะไรก็ได้ค่ะ” เอากับเธอสิ ‘คุณท่านประธาน’ ก็มา นี่เธอคิดว่าท่านประธานน่ะ คือชื่อของเขาหรือไงวะ เวฆาแอบขำอยู่ในใจ แม้ว่าความรู้สึกของเขาจะเก็บมิด ไม่แสดงออกมาทางสีหน้าเลยก็ตาม พอเธอคุกเข่าลงตรงนี้ เขาก็เริ่มไม่มองหน้าเธอแล้ว ชุดแม่บ้านไม่ได้คอกว้างนัก แต่ถ้าหน้าอกหน้าใจของแม่บ้านที่สวมมันอยู่ จะมโหฬารขนาดนั้น เวลามองจากด้านบนลงต่ำ เนินอกอวบนั่นก็กระแทกตาเขาเข้าอย่างจังอยู่ดี! โอย ขาวฉิบหาย... ขาวเหี้*อะไรขนาดนี้เนี่ย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more