When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ไฟ Say :: ‘ฉันมาขอบคุณ ขอบคุณพวกพี่มากเลย ขอบคุณสำหรับทุก ๆ อย่าง ฉันต้องไปแล้ว’ พลอยใสมาลาเราในงานเผาศพของเธอ เธอไม่มาแบบเลือดอาบแบบที่ผมเคยเจอ แต่มาในรูปลักษณ์สวยงาม หน้าตาอิ่มเอมมีความสุข “เธอไม่ใช่ผีไม่มีญาติอีกแล้ว วิญญาณของเธอได้รับบุญที่ญาติของเธอทำให้ หน้าตาของเธอถึงสะสวยแบบนี้” ถิงถิงพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ‘ ตอนนี้ฉันรู้สึกมีความสุขมาก ๆ ฉันพร้อมที่จะเดินไปต่อข้างหน้าแล้ว สิ่งที่ฉันอยากบอกพ่อแม่ ฉันได้ทำหมดแล้ว ฉันหมดห่วงแล้ว ขอบคุณนะ ‘ หลังจากที่พูดจบ พลอยใส ก็ค่อย ๆ จางหายไป ผมหันไปมองแก๊งเพื่อนของเธอ ที่เหมือนจะพยายามปาดน้ำตาส่งคนที่ได้ไปต่อ ก่อนจะหายวาบไป เมื่อท่านเจ้าอาวาสของวัดเดินเข้ามาหาเรา พระภิกษุวัยชรายิ้มให้เรา เหมือนรู้ว่าเมื่อกี้เรากำลังทำอะไร “กุศลหาใช่มาจากการทำบุญให้วัดเท่านั้นนะโยม” เสียงแหบพร่าของท่านเจ้าอาวาสพูดพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วเดินจากไป ผมเพิ่งเคยเห็น