When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ไม่ให้กลับ” “ตั่วเจ้ไม่ใช่สมบัติของคุณ ทำไมถึงไม่ให้กลับ คิดว่าเธอไม่มีการงานต้องทำรึไง ตั่วเจ้ บ่ายนี้เรามีประชุม ถ้าเราไม่เข้า พวกทางนั้นบีบเราแน่ ๆ” คิลพยายามพูดให้ฉันเข้าใจ “แหกตาดูหน่อย เธอป่วย ไข้ขึ้นจะตายแล้ว ประชุมอะไรก็ผลัดไปก่อน” เฮ้อออ พวกผู้ชายนี่โคตรหนวกหูเลย จะให้นอนพักหน่อยไม่ได้เลยหรือไง โอ้ยยยย!!! วันนี้ฉันจะต้องประชุมสินะ ฉันเป็นหัวหน้าของหวังซิน งานนี้ฉันต้องไป หน้าที่ความรับผิดชอบ มันมาก่อนเรื่องส่วนตัวเสมอ ฉันลุกขึ้นจากเตียงใหญ่ในชุดคลุมอาบน้ำ แม้ว่าร่างกายจะจะรู้สึกปวดจนไม่มีแรงก็ตาม ‘ โหยยยย สภาพศพ ไปไม่ได้หรอก นอนก่อนเถอะ ไข้สูงจนจะเป่าพวกเราตายอยู่แล้ว ร้อนจัด ๆ เลย ‘ โมเข้ามาช่วยพยุงตัวฉัน หล่อนจับตัวฉันได้หรือไง ‘ ใหญ่ใช่มะ ไข้เชียว เมื่อคืนเจ้ครางดังเหมือนถูกเชือด ‘ เปียหัวเราะคิกคัก ยัยพวกนี้กล้าแซวฉันเหรอ เดี๋ยวปัดจับยัดหม้อ ฉันดันตัวเองกับกำแพงแล้