Ep.6 ความรักที่ไม่รัก

3831 Words
“เธอบอกว่า เธอจำไม่ได้ว่าตายยังไง ตายตอนไหน รู้แค่ว่า มีแฟน แล้วแฟนบอกเลิกอย่างงั้นเหรอ” ผมมองข้อมูลของผีสาวคนแรก ที่ชื่อว่าพลอยใส เธอคือคนที่ชอบด่าผมว่าผู้ชายสารเลว เธอมีความสวยไม่ต่างจากดาวมหาลัย แต่…ปากเธอโคตรจัดเลย เอาซะหมดความสวย “มันก็ปกติ คนตายมักจะเอาแค่ความทรงจำสุดท้ายมา แต่เธอจำไม่ได้ตอนตาย แสดงว่าตอนตายไม่ได้มีสติ” ถิงถิงมองหน้าผีสาว ที่ตอนนี้ก็ยังเหมือนจะกลัวเธออยู่ “มอมยาจนตาย มอมยาข่มขืนจนตาย วางยาให้ตาย โดนหลอกให้กินยาตาย ก็ถ้าพูดตามที่ถิงถิงคิดก็คงประมาณนี้ เฮ้ออออ พูดยากแฮะ วงการนักศึกษากับปาร์ตี้มันเป็นของคู่กัน ถิงถิงว่าไง” “คือเราจะต้องพกคนแห่กันไปแบบนี้เลยเหรอ แค่เฮียกับถิงถิงได้ไหม บางที ไอ้คนพวกนี้ไม่จำเป็น เราพกคนเท่าที่จำเป็นได้ไหม” ถิงถิง ชี้ไปที่คนมากมายที่เดินตามมาเราเป็นขบวน ผมเองก็เพิ่งจะสังเกตเหมือนกัน ว่าทำไมมันเยอะแยะแบบนี้ “ไอ้เม่น!!!!! มึงเอาคนมาทำไมเยอะแยะเนี่ย มึงคิดว่ากูทำทัวร์ลูกเป็ดเหรอ!!” “ก็เม่นกลัวเฮียเจ็บอีกอะ แล้วคุณคิลก็ไม่เห็นว่าอะไรเลย ใช่ไหมครับ การมีคนดูแลเยอะ ๆ มันก็เข้าทีดีกว่าใช่ไหมครับคุณคิลลลล คนเป็นมือขวาแบบเรา ความปลอดภัยของเจ้านายต้องมาเป็นที่หนึ่ง” ไอ้เม่นหันไปหาคนร่วม มึงกำลังจะขัดใจกูใช่ไหม “เปล่าครับ ผมแค่รอตั่วเจ้รำคาญ” “ถ้ากูเป็นตำรวจ ป่านนี้โจรรู้ว่ากูมาตั้งแต่หน้าปากซอยแล้ว ดีนะที่กูเป็นโจร ไล่ไอ้พวกลูกเป็ดนี่กลับไปให้หมด!!!!!” ผมกดเสียงต่ำส่งสายตาอาฆาตไปมองมัน ถ้ามันเสือกขัดใจผมอีก มันได้ไปล้างห้องน้ำแน่ ๆ นี่แหละวิถีมาเฟีย พวกเราเดินดูรอบ ๆ มหาลัย ที่รายล้อมไปด้วยหอพักนักศึกษา เพื่อให้พลอยใสได้ดูว่าคุ้นกับอะไรบ้าง เป็นผีแล้วลืมทุกอย่างเลยหรือไงนะ แต่พอเราเดินไปสักพัก ก็รู้สึกถึงเงาอะไรบางอย่างที่ลอยอยู่เหนือหัว เงาเหนือหัวที่ลอยมาจากด้านหลัง “กางร่มเอาไว้ เดี๋ยวจะปวดหัวนะครับตั่วเจ้” “ขอบใจนะ กำลังร้อนเลย ร้อนอีกนิดก็ซ้อมลงนรกแล้ว มีน้ำด้วยไหม” คำถามของถิงถิง ทำให้พ่อบ้านหน้ามนคนหน้ามึน ควักกระบอกน้ำสแตนเลสจากไหนมาไม่รู้ แล้วส่งให้คนเป็นเจ้านาย ผมเลยสะกิดไอ้เม่น ให้เอาไอ้ตัวสารพัดประโยชน์นี้ออกไป แต่มันดันมองภาพตรงหน้า แล้วจดเอาไว้ทุกการกระทำ “มึงจดเอาไว้ทำไมอ่าไอ้เม่น” คำถามของผมทำให้ไอ้เม่นกำหมัด แล้วพูดกำตัวเองอย่างจริงจัง “เฮียจะกลับเป็นคนดีคนเดิม เม่นเลยคิดว่าตัวเองนั่น จะต้องอยู่บนจุดสูงสุดของขี้ข้า” โห ดูมึงภูมิใจเนอะ ผมตบไหล่มัน อย่างทราบซึ้งใจ เดี๋ยวกูเพิ่มเงินเดือนให้ 200 นะ ใครมันเป็นคนหาลูกน้องให้กูวะเนี่ย ตอนรับสมัครไม่เช็คสมองมันก่อนเหรอ กูนี่โคตรปวดหัวเลย อยากจะบ้า!!! เจอแต่พวกปัญญาอ่อน เมื่อเดินมาถึงผับแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากหอพักนักศึกษา ดูเหมือนพลอยจะจำอะไรได้ เธอบอกว่าตัวเองเคยมาที่ มาเที่ยวกับเพื่อน แล้วก็จำได้แค่เนี้ยะ!!!! ผมมองหน้าถิงถิงที่มีอาการหน้ามุ้ย จากอากาศที่ร้อนเลยจะเอามือไปปาดเหงื่อให้ แต่โดนไอ้พ่อบ้าน เอาผ้าเช็ดหน้ามาซับให้เรียบเลย มึงพกของเยอะแยะเอาไว้ตรงไหน มึงเป็นโดเรม่อนเหรอ “เมื่อกี้เฮียจะทำอะไรรึเปล่า??” “หึ!!!! เปล่า จะเข้าไปในร้านนะ ชิ” ใครจะไปทำอะไรให้เธอกัน ชิ ชิ ชิ!!! เอาไป 3 ชิเลย ผมเดินเข้าไปในผับที่ตอนนี้ยังไม่เปิด ถ้าเป็นคนอื่นก็อาจจะโดนการ์ดไล่ให้ไป แต่ตัวผมเองก็มีข้อดี ผมมีหนังหน้าเป็นบัตรผ่านไง ผมเข้ามาในร้านแค่เจ้าของร้านเห็นผม ก็เดินหมอบเข้ามาหาแล้ว ผมเองก็ไม่ใช่เล่น ๆ เหมือนกันเว้ย ผมหันไปมองหน้าถิงถิงที่มองไปรอบ ๆ ร้าน ทำให้ผมหันมองบ้าง เพียงแค่ถิงถิงกระทืบเท้าครั้งเดียว ก็มีชายแก่ในชุดสีขาวออกมาต้อนรับ โห กูคุยกับเจ้าของร้าน แต่เธอเล่นคุยกับเจ้าที่เลยเหรอ!!! ขิงกันสุด “ไม่ทราบว่าเฮียไฟ มีอะไรให้ผู้น้อยช่วยหรือครับ” เจ้าของร้านถามผมขึ้นมา ทำให้ผมต้องหันมาสนใจเจ้าของร้านก่อน “รู้จักคนชื่อพลอยใสไหม ที่สวย ๆ อ่า สูงสัก 165-170 สวยหุ่นดี ๆ หน้าตาคม ๆ ตาหวาน ๆ” “พลอยใส ที่เป็นดาวคณะนิเทศ ลูกค้าประจำที่นี่เลย มีคนเดียวล่ะครับ เธออ่านะ หายตัวไป 1 ปีแล้ว แฟนเธอบอกใคร ๆ ว่าเธอกลับไปอยู่บ้าน แต่ก็ไร้วี่แวว ผมก็รู้แค่นี้ เธอเป็นคนน่ารัก แต่ปากนี่จัดที่หนึ่ง เมื่อก่อนผมกับเธอสนิทกันคุยเล่น เลี้ยงเหล้าประจำแหละครับ เด็กมันชอบทะเลาะกับแฟน ผมยังเคยบอกเลย ว่าไอ้เก็ตมันเหมาะกับเธอ” เจ้าของร้านนั่งเล่าเรื่องของพลอยใสให้ผมฟัง เลยได้รู้เรื่องของแฟนเธอมาบ้าง “เก็ต คือ แฟนของพลอยใสเหรอ มีรูป ที่อยู่ หรือช่องทางการติดต่อไหม” ผมขอข้อมูลของคนที่ชื่อเก็ตจากเจ้าของร้าน “ผมไม่มีรูปนะ ไม่มีเบอร์ด้วย แต่รู้ว่ามันอยู่ที่คณะนิเทศนะ ปี 3 เป็นรุ่นพี่ของพลอยใส 1 ปี อ่า เป็นพี่รหัส หน้าตามันก็จัดได้ว่าดีเลยล่ะ ทำไมเฮียไฟถึงอยากจะรู้ครับ เด็กเฮียไฟเหรอ” เจ้าของร้านถามผม แต่ถิงถิงเดินมาหาเราพอดี ผมก็เลยตอบปัดไป แล้วทำไมผมต้องตอบรักษาน้ำใจเธอด้วยเนี่ย “ไม่ใช่หรอก แค่ตามหาคนหายหน่ะ ขอบใจมากนะที่ช่วย” เราเอาข้อมูลที่ได้มาแชร์กัน เรื่องที่เธอได้จากเจ้าที่ คือพลอยใสตายมาได้ 8-9 เดือนแล้ว ด้วยอุบัติเหตุมีรถวิ่งมาเหยียบเธอตาย เพราะเธอดันไปนอนกลิ้งเล่นบนพื้น ผมเลยได้กุมขมับเลย ตอนนี้ผมกับถิงถิงเราแชร์ ข้อมูลให้กันและกัน แล้วก็เห็นตรงกันว่า ต่อไป ที่เราจะหา คือตัวของไอ้คนที่ชื่อเก็ต “เหนื่อยไหม” ผมถามถิงถิง แต่เธอกลับไม่ได้ฟัง เพราะเอาแต่คุยกับเหม่ยลี่ สาบาน ผมจะไม่ถามเป็นครั้งที่ 2 แล้ว คิลมองผม ก่อนจะเดินเข้าไปหาถิงถิง แล้วยื่นกระบอกน้ำให้ “เหนื่อยไหมถิงถิง น้ำ เดี๋ยวกินน้ำน้อยจะปวดหัวนะ” “ไม่เหนื่อยหรอก แค่ร้อนอ่า ว่าแต่เราจะรู้ได้ยังไง ว่าไอ้เก็ตปี 3 นี่มันคนไหน หน้าแบบนี้ยังปลอมเป็นเด็กมหาลัย เข้าไปได้ไหมนะ” ถิงถิงเหมือนถามขึ้นมาลอย ๆ “แต่งหน้าหนาขนาดนี้ เขาเรียกว่าป้าได้เลยนะ” ผมแกล้งแซว คนที่ชอบแต่งหน้าเหมือนโบกปูน ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเนี่ย ไม่แต่งหน้า ก็น่ารักมากอยู่แล้ว ‘ ตั่วเจ้ ไม่ได้หน้าแก่สักหน่อย ‘ เหม่ยลี่เข้าข้างคนเป็นเจ้านาย ‘ สำหรับฉัน ยังไง ยัยนี่ก็สยอง ‘ พลอยใสทำท่าขนลุก บอกเลย คนที่โดนบอกว่าแก่ เกิดอาการหัวร้อน แล้วล้วงจะเอามีดขึ้นมาอีกแล้ว ผมเลยต้องรวบแขนเธอเอาไว้ เดี๋ยวชะตาหัวจะขาด “สวยจ๊ะ สวยที่สุด สวยที่สุด ณ ที่นี่แล้ว” “ชิ อย่ามาง้อก็แล้วกัน ไปกันเถอะคิล ปล่อยพวกมีตาหามีแววไม่ไปอยู่ด้วยกัน ฉันจะไม่คุยกับเฮียแล้ว” เอ้า งอนไปเฉยเลย ฮ่ะ ๆ คนอะไร รับความจริงไม่ได้ “สนุกหรือครับ แกล้งให้เขาโกรธเนี่ย จีบแบบนี้ไม่มีทางได้เมีย มีแต่ได้ส้นตีนนะครับเฮีย” ไอ้เม่นแซวผมที่แกล้งแหย่ถิงถิงจนหัวร้อน ก็ยัยนี่มันแกล้งแล้วตลกดีอ่า “มึงก็จะได้ส้นตีนกูไง ป่านนี้ไปหาใส่ชุดนักศึกษา เขาจะยกมือไหว้ตั้งแต่ก้าวขาเข้าไปสิไม่ว่า” ผมหัวเราะในลำคอ แล้วมองคนที่เดินไปที่ร้านขายชุดนักศึกษา หลังจากที่ผมพักสูบบุหรี่ ยืนคุยเรื่องงานกับไอ้เม่น ระหว่างที่รอคนแก่อยากเด็กไปจัดการกับชุดนักศึกษา เพื่อที่จะแอบเข้าไปในมหาลัย ผมเนี่ย 31 จะ 32 ขวบแล้ว ไม่กล้าคิดที่จะใส่เลย “เฮีย ๆ เฮีย ๆ ด้านหลัง” ไอ้เม่นสะกิดผม สะกิดไม่หยุด เจอหญิงรึไง ผมหันไปมองตามที่ไอ้เม่นมันบอก มือก็ถือถุงแป๊บซึ่ขึ้นมาดูด ก็ได้เห็นหญิงสาวหน้าใส ที่อยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงพลีทจีบรอบ รองเท้าผ้าใบ แถมใส่แว่นอีกด้วย เคยรู้สึกว่าภาพรอบตัวมันหมุนช้าลงไหม ประมาณนั้นเลย น่ารักแฮะ แพ้ชุดนี้จังเลย ชอบทำมิดีมิร้ายคาชุดนี้ “ไอ้เม่น” “คับ” “มึงสั่งคนเคลียร์ห้องนอนกูทีดิ๊ คืนนี้กูจะเอานักศึกษาไปนอน” ผมแพ้ชุดนี้ แต่ไอ้ชุดนอนระบายมีโบว์ แบบที่บ้านเธออันนั้นผมก็แพ้นะ “เป็นไง ฉันว่าฉันก็เด็กอยู่นะ” “ก็ไม่เห็นจะเด็กเท่าไหร่เลย ก็เด็กลงไปนิดนึง กินแป๊บซี่ป่ะ” ผมยื่นถุงน้ำให้เธอดูด เธอก็ก้มลงมาดูดผมเลยแกล้งถือถุงน้ำให้ต่ำลงเรื่อย ๆ จนอีกนิดก็อยู่ในระนาบเดียวกับน้องชายผมแล้ว บ้า ๆ ไม่ได้ ๆ เดี๋ยวเฮียคิดไม่ดี ผมค่อยๆ ยกแขนขึ้น จนคนที่ตัวเตี้ยกว่าต้องเขย่ง แล้วถึงถือถุงในระดับที่สายตาของผมจะมองเธอเห็น ยัยนี่แกล้งสนุกเนอะ “เฮ้ออออ ได้น้ำตาลค่อยดีขึ้นหน่อย สดชื่น มองอะไรอ่า จะว่าแก่อีกไม่ต้องพูดแล้วนะ” “ก็เปล่า ก็น่ารักดี้” ผมพูดเสียงสูงก่อนจะเอาถุงน้ำแป๊บซี่มาดูดต่อจากเธอ เพื่อแก้เขิน อะ…อ้าว ยัยนี่ดูดน้ำผมหมดเลยเหรอ!!!! ไม่เหลือให้บ้างเลย ปอดเธอทำงานด้วยอะไรวะ ช่างเถอะ ผมส่งถุงน้ำแข็งให้ไอ้เม่น แล้วเดินตามถิงถิงเข้าไปในมหาวิทยาลัย โดยมีคุณพ่อบ้านในชุดนักศึกษาที่หน้าโคตรแก่ กับผีเด็กที่ตื่นเต้นกับมหาลัย กับผีความจำเสื่อมที่พยายามจะตามหาความทรงจำของตัวเอง ผมใช้ความหล่อ ถามสาว ๆ ถึงตึกคณะนิเทศ ผมไม่เรียนมหาลัยนี้ในบรรดาพี่น้อง ที่บ้านส่งเรียนเอกชน เพราะนิสัยดี ๆ กันทั้งนั้น เลยกลัวจะเรียนไม่จบ เพราะกลัวเผามหาลัยหรือแอบปล้ำอาจารย์ “เธอเคยเรียนที่นี่ไหม” “ฉันเรียน มหาลัยเดียวกับเฮีย” คำตอบของเธอทำให้ผมหันควับ “ตอนเรียนมหาลัย ฉันฮอตมากเลยนะ หล่อสุดในรุ่น” “เลวสุดในรุ่นด้วยไหมครับ เพราะเราเรียนรุ่นเดียวกัน” คุณพ่อบ้านบอกผมด้วยความสุภาพ ทำไมผมไม่เห็นจะจำสองคนนี้ได้เลย ไม่เอาแล้ว ไม่คุยด้วยแล้ว ผมโดนรุม เราเดินมาถึงตึกนิเทศศาสตร์ ตามคำบอกเล่าของนักศึกษา แต่พอมาถึงพลอยใสก็เหมือนจะจำอะไรได้ เธอพูดเพียงแค่ละครเวที ผมกับถิงถิงเลยไปเริ่มกันที่นั่น แต่ชมรมละครเวทีมันไปทางไหนนะ “เฮีย!!!! ยู้ฮู เฮียไฟคะ” เสียงที่คุ้นหูจากทางด้านหลัง ทำให้ผม หลบอยู่ด้านหน้าของคุณพ่อบ้าน ทำตัวเล็กที่สุด แม้ผมจะสูงกว่าพ่อบ้านคิลอยู่สักหน่อย “อะไร อ่า เด็กเฮียเหรอ” สายตาเย็นยะเยือกมองฉาบมาที่ผม ถึงสองคู่ แล้วทั้งคู่ก็พร้อม จะเอาชีวิตผมด้วย อะไร ก็บอกไปแล้วไง ว่าจะเลิกนิสัยจิ้มไม่ทั่ว “อ่าาาา เฮียจริง ๆ ด้วย ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่โทรหาแอมเลยล่ะคะ โหยยย นี่ไปโดนอะไรมาคะ แผลเต็มตัวเลย คืนนี้ให้แอมไปช่วยไหม ช่วยทำแผล หรือจะให้ทำมากกว่าแผลก็ได้นะ” หญิงสาวผมยาวหน้าหวาน มองผมด้วยสายตาออดอ้อน ก่อนจะมองไปที่ถิงถิงแล้วเบะปากใส่ กับการที่ถิงถิงมีคนตามถือร่มให้ตลอด แอมลูก หนูตีกับเขาไม่ได้นะลูก ตายนะลูกนะ กระดูกคนละเบอร์ ผมหันไปมองพลอยใสที่อยู่ในสภาพหน้าเละโชกเลือด เตรียมจะหาเรื่องผมเต็มที่ “ไม่ค่ะ พี่มีเมียแล้ว” ผมตอบแอมออกไป เพราะสาบานไปแล้ว ว่าจะเลิกจิ้มมั่ว ไม่ทำตามเดี๋ยวหวิดตายอีก “ไม่ใช่เมีย ฉันจะไม่โกหก” ถิงถิงรีบปฏิเสธทันที “ว่าที่เมีย” อะลดให้ก็ได้ “ว่าที่ก็ไม่ได้” ไอ้พ่อบ้านคิลก็ยังค้าน “คนที่จีบอะ ไม่ลดแล้วนะ ลดมากกว่านี้ก็ให้ฟรีแล้ว” เอ๊ะ นี่ผมกำลังขายอะไร เฮ้อออออ ผมเนี่ยเก่งกับคนมาตลอด ทำไมชีวิตต้องมาเจอผีด้วยนะ หมดกันมาดมาเฟีย ทุกวันเจอแต่ผีขู่ฆ่า จะเอาคืนก็ไม่ได้ ลองชกผีแล้ว แต่ไม่โดน แต่พอเขาเอาคืนเรา ดูดิ ยังเป็นแผลทั้งตัวอยู่เลย “ได้ยินแล้วนะหนู เขาจีบฉันอยู่ รีบ ๆ ไปตั้งใจเรียนไป เรียนจบมาจะได้มีงานทำดี ๆ ทำงานนั่งโต๊ะสบาย ๆ” ถิงถิงพูดขึ้นมา เพื่อเตือนหญิงสาวให้ทำในสิ่งที่ควรทำ “จะทำงานนั่งโต๊ะไปทำไม ปวดหลัง นอนทำงานสบายกว่าตั้งเยอะ ไม่ปวดหลังด้วย หล่อนเองก็เรียนอยู่ ตั้งใจจะเกาะเฮียไฟขากินเหมือนแหละหน่า” คนที่เก่งไม่รู้ที่ ทำให้ผมต้องแอมออกมา เพราะสิ่งที่หนูทำมันเกินขอบเขต แล้วผมก็ไม่ชอบที่เธอทำแบบนี้ “อย่าทำให้ฉันหมดความอดทน เอ็นดูเธอมากกว่าใคร แต่ไม่ใช่ให้เธอมาก้าวก่ายสิ่งที่ฉันทำ ขอโทษทีนะ แต่ต่อจากนี้ไป เฮียจะไม่โทรเรียกเธออีกแล้ว ไปตั้งใจเรียนซะ” ผมยื่นคำขาด ผมไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น อย่ามาสร้างปัญหาให้ผม “เราเลิกกันแล้วเหรอคะ” แอมถามผมด้วยหน้าเศร้า ๆ “เปล่า เราไม่เคยคบกัน” ผมดันหลังของถิงถิงให้เดินต่อ น่าหงุดหงิดจริงเลยพวกผู้หญิงเนี่ย สงสัยกลับไปต้องไปเลิกให้หมด น่าหงุดหงิด ในขณะที่กำลังเรากำลังเดินจ้ำ ๆ ผมก็ต้องสะดุ้งเพราะมีศพตกลงมาต่อหน้าของผมเลย มือเล็ก ๆ ดึงให้ผมเดินเหยียบซ้ำศพนั้นไปเลย แม้ใจจะเต้นรัวด้วยความตกใจ “จำเอาไว้ ต่อให้เจออะไรหรือใครตายตรงหน้า ห้ามทำว่าเห็นเด็ดขาด ไม่งั้นพวกนี้จะตามเฮียตลอดเพื่อขอความช่วยเหลือ เราช่วยทุกคนไม่ได้ เพราะทุกคนต้องไปตามกรรมที่เขาสร้าง เราทำได้แค่มองดู แบบที่เฮียทำในงานศพมันก็ไม่ถูก แต่ ก็พอเข้าใจได้” มือเล็ก ๆ ยังจับมือของผมเดินไปตามทาง เธอแก่จนสอนผมได้รึไง “จ๊ะแม่” บ่นเป็นแม่เลย “ห่วง แล้วกวนเหรอ สอนเพราะไม่อยากให้มีกองทัพผีตามหลอกนะ” ถิงถิงหยี่ตาลงเพราะแดด เพราะเมื่อกี้เราเดินหนีศพของคนที่โดดตึก จนเดินทิ้งพ่อบ้านคิลมาไกลพอสมควร “ร้อนปะ” ผมใช้มือใหญ่ป้องแดดที่หน้าของเธอ มันทำเอาคนที่บ่นต้องหลบสายตา แล้วแอบยิ้มออกมา เขิน เขิน เก็บไม่มิดเลยนะ อาการเธออะ “ร้อน” “ทำให้เนี่ย ไม่ได้จีบหรอกนะ แค่สงสารตาคนแก่อ่า เดี๋ยวตามันฝ้าฟาง จะมาหาว่ามาช่วยเราแล้วไม่ดูแล” ถ้าเธอใส่ชุดนักศึกษาแล้วน่ารักแบบนี้ ทำไมผมถึงจำไม่ได้นะ “มองอะไรอ่ะ” “วู้วววว โมเม ใครไปมองตัว เค้ามองฟ้า อุ้ยนั่น มองอากาศ ไม่ได้มองถิงถิงสักหน่อย หวายยยย” ผมเบะปากใส่เธอไปหนึ่งที “ไม่คุยด้วยแล้ว คิลเร็ว ๆ ฉันร้อน ชิ เอามือออกไปเลย ไม่ต้องบังแดดให้แล้ว” เอ้า หงุดหงิดใส่ผมเฉยเลย เป็นนักฆ่าอารมณ์มุ้งมิ้งแบบนี้ได้เหรอ “ฮ่ะ ๆ น่ารักแฮะ มีงอนด้วย” พวกเราเดินมาถึงโรงละครขนาดใหญ่ของมหาลัย ที่ด้านในไม่มีคนอยู่แม้แต่คนเดียว ปิดไฟมืดหมด ถิงถิงเดินไปบนเวที ในจุดที่พลอยใสเองก็ไปอยู่ตรงนั้นเช่นกัน ‘ อ๊ะ!!! ตั่วเจ้น่าจะรับรู้อะไรได้จากความรู้สึกของพลอยใสค่ะ ‘ เหม่ยลี่ลอยไปหาคนเป็นเจ้านาย แล้วจู่ ๆ ร่างของถิงถิงก็ทรุดลงกับพื้นแล้วก็กรีดร้องลั่น เธอพลิกตัวเหมือนจะพยายามหนีอะไร แล้วร่างบางก็ทรุดลงกับพื้นของเวที เหมือนจะหนีไม่รอด ผมจะเข้าไปช่วยเธอพ่อบ้านคิลกับห้ามผมเอาไว้ “ม้ายยยย ปล่อยเก็ต เก็ต!!!! เก็ตช่วยพลอยด้วย กรี๊ดดดดด” ถิงถิงกรีดร้องออกมา พร้อมกับพลอยที่กำลังกรีดร้องออกมา ผมทนดูไม่ได้อีกแล้ว สลัดแขนที่จับผมออกอย่างสุดแรง แล้ววิ่งขึ้นไปบนเวที เพื่อช่วยคนที่กำลังกลัวจับใจน้ำตาไหลพราก “พอแล้ว พอแล้ว พอแล้วววว ถิงถิง” ผมเข้าไปเขย่าตัวเธอ แต่เธอกลับดิ้นเหมือนกับคนที่กำลังโดนขืนใจ บ้า เหรอ!!! ผมเข้าไปเขย่าตัวเธออีกทีให้แรงขึ้น ผัวะ!!! ป๊าบบบ!!! ตุบ!!!! ทั้งหมัดทั้งส้นทีนแล้วรัวมาอีกหลายชุด “ผมเตือนคุณแล้ว คุณไม่ฟัง” พ่อบ้านคิลมองผมที่โดนถิงถิงรวบเอาไว้ด้วยตาที่เหม่อลอย ผมเลยอาศัยแรงที่เยอะกว่า พลิกร่างบางแล้วรวบกดเธอลงกับพื้นของเวที คนที่เหมือนจะได้สติมองผมที่คร่อมอยู่บนร่างของเธอ มุมแบบนี้โคตรได้เลย หน้าตาที่กำลังหวาดกลัวของเธอแบบนี้ ชาตินี้ผมจะได้เห็นอีกไหม แล้วไม่นานน้ำตาก็เหือดหาย กลายเป็นใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์อีกครั้ง “จะมองตาให้มันท้องเลยรึไง” นั่นทำเสียงดุใส่ผมอีก “เป็นปลากัดเหรอ จะท้องได้ต้องทำอย่างอื่น ลุกขึ้นเถอะ” ผมลุกขึ้นแล้วดึงถิงถิงขึ้นมาจากพื้นของเวทีด้วย “ฉันรู้ละ ว่าหน้าของไอ้เวรเก็ตเป็นยังไง ฉันเห็นผ่านความทรงจำของพลอยใส แต่จะหาตัวมันจากไหน อันนี้ต้องมาลองวางแผนอีกที” ถิงถิงพูดอารมณ์ที่เปลี่ยนไป พร้อมกับกำหมัดแน่น ‘ กรี๊ดดดดดดด ‘ พลอยใสกรี๊ดออกมาเสียงดัง แล้วอาละวาดอยู่ในโรงละคร เสียงโหยหวนจากการร้องไห้ดังระงม แล้วค่อย ๆ หายไป หายไปแบบไม่ยอมออกมาเจอเราอีก ภารกิจวันนี้เลยต้องพอแค่นี้ เพราะตัวเจ้าของเรื่องดันหายไปเอาดื้อ ๆ พวกเราทุกคนกับผีอีก 1 ตน เดินออกมาจากมหาลัย ก็เจอมายด์ที่ออกมาส่งเค้กให้ลูกค้าที่หน้ามหาลัย เธอโบกมือให้ผม ผมเลยโบกมือกลับไป ผมเห็นเธอกำลังจะข้ามถนนมาหา แต่ผมกลับทำเป็นไม่เห็น แล้วพาถิงถิงไปขึ้นรถแทน ไม่ใช่ว่าผมมีถิงถิงแล้วจะลืมเธอ ผมไม่เคยลืมเธอได้สักวัน ตลอด 5 ปี แต่เธอกำลังจะแต่งงาน เธอเลือกแล้ว ผมเองก็ควรจะยอมรับความจริง ควรเลิกแอบเจอกันสักที “จะดีเหรอ แฟนเก่าพี่จะโกรธนะ” ถิงถิงถามผมขึ้นมา ผมเลยต้องยิ้มออกมาบาง ๆ “ไม่ดีหรอก ไม่ดีกับใครเลย ไม่ใช่เพราะเธอหรอกหน่า ไม่ต้องทำหน้าเหมือนตูด แค่ตอนที่รู้ตัวเองว่าจะตาย มันฉุกคิดขึ้นมาได้ ถ้าจะตายแบบนี้ แบบในตอนชีวิตเละเทะ โหไม่มีคนสรรเสริญ แถมโดนสาปส่งอีก มันโคตรไม่เท่เลย นี่!!” ผมเรียกคนที่เอาแต่มองออกไปที่หน้าต่าง “อะไร เพื่อนเล่นเหรอ มาเรียกว่านี่ๆ อยู่ได้” “กำลังมูฟออนอยู่นะ” “บอกทำไมอะ” “อยากให้รู้เฉย ๆ ต้องมีทำไมด้วยรึไง” ผมมองออกไปนอกหน้าต่างที่อยู่ฝั่งตัวเอง มองดูถนนหนทาง วันนี้ผมอาจจะยังลืมมายด์ไม่ได้ แต่ก็อยากให้รู้ว่าพยายามอยู่นะ “ไม่ได้อยากรู้” “แล้วเขินทำไม” ผมแอบยิ้มออกมาในความปากแข็งของเธอ แม้ตอนนี้ผมจะยังมองออกไปนอกหน้าต่าง ยังรู้ได้เลย ว่าเธอแอบเขินอยู่ “ไอ้บ้า!!!! คนนั่งอยู่เต็มรถ หัดดูบ้างได้ไหม!!!!” นี่ไง เขินอีกแล้ว อีกด้าน ‘ ทำไมไม่รับสายเลยนะ ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเหรอ แผลเต็มตัวอยู่เลยนะ ‘ มายด์กดโทรศัพท์โทรหาผู้ชายที่เพิ่งเดินผ่านเธอไป แต่เขาไม่ยอมรับสาย “นี่ เราปิดร้านเลยไหม ผมไปส่งที่บ้านนะ” “อื้ม พ่อรอกินข้าวหน่ะ บ่นคิดถึงตลอดเมื่อไหร่ภีมจะว่างไปกินข้าวอีก แม่ก็คิดถึงภีมนะ ภีมไปพวกท่านต้องดีใจมากแน่ๆ” มายด์ส่งยิ้มให้แฟนหนุ่ม แล้วแอบเก็บโทรศัพท์ของตัวเองเอาไว้ด้านหลัง โดยไม่รู้ว่าปลายสายรับสายแล้ว แล้วได้ยินบทสนทนาทุกคำ “มายด์จะรู้ไหม ภีมรักมายด์มากนะ ขอโทษนะที่ทำตัวงี่เง่าอ่า ภีมแค่คิดมากที่มายด์สนใจแฟนเก่ามาก ๆ ขอโทษนะ อย่าโกรธภีมเลยนะ” “อื้ออออ” มายด์ยิ้มให้แฟนหนุ่ม แม้ตอนนี้เธอจะมั่นใจแล้ว ว่าตัวเองไม่พร้อมที่จะแต่งงาน เพราะที่เธอคบเขาเพียงเพื่อบีบให้ผู้ชายอีกคนปรับปรุงตัว และไม่มองเธอเป็นของตาย การตกลงรับการแต่งงานก็เช่นกัน เพียงเพื่อบีบผู้ชายอีกคนเท่านั้น
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD