Ep.8 ในรถก็ไม่แย่

3302 Words
Rrrrrrrr Rrrrrrrr Rrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาในยามเช้า ทำให้ผมต้องตบมือลงบนที่นอนอย่างสะเปะสะปะ ใครมันเสือกโทรเข้ามาเช้าขนาดนี้ ด่าแม่งสักที [ ตั่วเจ้โบกปูน Calling….. ] สายสนทนา “โทรมาหาตะ….” [ ฉันเองนะ เฮี่ยออกมาเจอกันหน่อย มีคนตายที่มหาวิทยาลัย ] อุ่ย!!! ยัยตั่วเจ้ กำลังจะด่าพ่อเลย “อืม ขอ 5 นาทีนะ ขอนอนต่อ อีก 5 นาที” [ อยู่หน้าห้อง มารอรับแล้ว ไปพร้อมกัน ] “ห้องไหน” [ ห้องเฮียเนี่ย ] แกร็ก~*!!!! เอ้ย!!! เกินไปหน่อยแล้ว!!! มาเข้าห้องผู้ชายเป็นสาวเป็นแซ่ รอก่อน ขอแก้ผ้ารอก่อนน!!!! ผมหันไปมองเสียงประตูที่เปิด ก็เห็นไอ้เม่นเดินเข้ามา ไม่ใช่ถิงถิงอย่างที่คิด ไอ้เวรมารขัดลาภ ผมเอาผ้าคลุมโปงหลับต่อเหมือนเดิม “ไปเรียกถิงถิงมาปลุก ไม่งั้นกูจะนอนแบบนี้แหละ” “หะ อะ ๆ เม่นจะเรียกให้” แล้วเสียงไอ้เม่นก็เงียบไป เออ มึงนี่แม่งไม่รู้งานเลย แล้วไม่นานก็รู้สึกถึงอะไรที่สัมผัสอยู่นอกผ้านวม ทำให้ผมรวบเข้ากับมือที่เข้ามาปลุกผม แต่…ทำไมมือถิงถิงกูหยาบเหมือนตาตุ่มหมาเลยวะ???? ผมเปิดผ้าออกมาดู ก็เจอมือของไอ้คิลที่โดนผมจับอยู่ “มือหยาบอย่างกับตาตุ่มหมา หมดรมณ์จะอ้อนเลย” “ไปเถอะ ฉันคิดว่าพลอยใสกำลังอาละวาด เพราะจำทุกอย่างได้แล้ว การยุ่งเรื่องของคนตาย น่ารำคาญก็ตรงนี้ ไปเถอะเฮีย ก่อนจะมีคนตายมากไปกว่านี้” ถิงถิงในชุดนักศึกษาสั่งให้ผมลุกขึ้นจากเตียง ในใจผมก็มีคำถามว่า….. “ฉันเป็นลูกน้องเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ มาสั่งให้ฉันลุกจากเตียง ถ้าไม่ใช่การเอาล้างหน้าไก่ตอนเช้า ฉันไม่มีทางตื่นหรอกนะ” ผมคลุมโปง ไม่สนใจคนที่มาปลุก แค่มาปลุกเองก็จบไปแล้วแท้ ๆ แล้วเมื่อไหร่จะมาปลุกด้วยตัวเองเนี่ย ผมเปิดผ้าห่มออกมาดู ก็ไม่เจอใครสักคนยืนอยู่แล้ว ไม่มีเสียงฝีเท้าเดินออกไปกันด้วยซ้ำ โอ้ยยยย ไม่ง้อกันแบบนี้ ไม่คุยด้วยละนะ [ ลุกขึ้นจากที่นอน อาบน้ำ แปรงฟันสักที ปากเหม็นไม่อยากอยู่ใกล้ ] เสียงจากโทรศัพท์ที่ยังไม่ได้กดวางดังขึ้น เฮ้ออออออออ “ไม่มีใจจะลุก” [ รีบทำงานให้เสร็จ เราจะได้ไปเดทกัน ] “มีแต่พวกบ้ากามเท่านั้นที่เชื่อเธอ” จบการสนทนา ผมรีบไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะกลัวไม่เหลือเวลาที่จะได้ไปเดท ไปเดทยังไงก็ต้องแต่งตัวดี ๆ ผมหวีผม แต่งตัวจัดเต็มตั้งแต่หัวจรดเท้า หล่อเหลือแดกจริง ๆ เลยผมเนี่ย เฮ้ออออ ไม่รู้จะถ่อมตัวไปทำไม ใคร ๆ เขาก็เห็นกัน ผมส่องกระจกมองซ้าย มองขวา มั่นใจว่าหล่อเหลือรับประทานแล้วก็เดินออกมาจากส่วนของห้องนอน “เฮ้อออออ เห็นว่าเป็นหน้าที่หรอกนะ ถึงได้แต่งตัว ไม่ได้อยากไปเดทกับเธอหรอกนะ” “นี่ขนาดไม่อยากไปนะ แต่งตัวจัดเต็มเชียวเฮีย” ไอ้เม่นทักผมที่บอกไม่อยากจะไปเดทกับเธอ มึงอย่าทักดัง เดี๋ยวเขารู้ว่ากูกระเหี้ยนกระหือรือ “จัดเต็มที่ไหน นี่แต่งแค่เบา ๆ สบาย ๆ แบบอยู่บ้าน” “หล่อค่ะ หล่อที่สุดเลย” ถิงถิงยิ้มหวานออกมา ยัยนี่พูดจาดีแฮะ “หล่อเป็นปกติ พูดจาดีนะเราอะ น่ารัก” ผมยิ้มคืนให้เธอบ้าง ตาถึงนะเรา พูดจาก็ดี พูดจาเหมือนตาเห็น ตาของเธอมันมีประกายวิบวับอยู่ข้างในด้วยแฮะ หรือเพราะจูบเมื่อวาน จูบอีกทีดีไหมนะ “ผมว่าเราควรจะไปทำงานนะครับ ชมกันไปมา ไม่ได้งานแน่ ๆ ไปครับ ทำงาน เฮ้ออออ พวกบ้ายอ” คิลเหลียวหลังมามองหน้าผม พร้อมหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยจะพอใจ ก่อนจะเดินไปเลย “มันไปกินรังแตนที่ไหนมา” “เขารอเฮียมาชั่วโมงครึ่งแล้วนี่ครับ ไม่ด่าพ่อเฮียก็ดีแค่ไหนแล้ว” เม่นพูดออกมาแบบติดตลก แต่ผมไม่ตลกด้วยนะเฮ้ย “ไอ้เม่น!!!!! พ่อกูผิดอะไร ด่าพ่อกูทำไม ป่านนี้พ่อกูคิดว่าเป็นโควิดแล้วมั้ง ใคร ๆ ก็อยากด่าพ่อกู เฮ้ออออ พ่อกูผิดอะไร พ่อกูช่างน่าสงสาร” ผมปาดน้ำตาให้แก่พ่อผู้น่าสงสารของผม ใคร ๆ ก็ไม่รักพ่อผม ทำไมกันนะ @ณ มหาวิทยาลัย เราไม่เห็นแม้แต่เงาของพลอยใส พวกเราทุกคนเลยต้องไปที่โรงละคร ที่มีคนประปลายกำลังคุยกันจอแจ ถึงเรื่องรุ่นพี่ถูกพลอยใสกลับมาไล่ล่า ผมเลยเดินเข้าไปถามพวกน้อง ๆ ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ว่ามันเป็นมายังไง พวกน้องอ้ำอึ้งไม่อยากจะเล่าเท่าไหร่ ผมเลย ควักแบงค์พันจากกระเป๋าตังมา 3 ใบ เรื่องราวก็ถูกเล่าไม่มีปิดบัง “พวกเราเองเป็นรุ่นน้องก็ไม่รู้อะไรมาก พี่พลอยใสหายไปเมื่อครึ่งปีที่แล้ว แต่แฟนเขารุ่นพี่เก็ต เขาบอกพลอยใสรับไม่ได้ที่อิ๋งเด็ก ปี 1 ได้เป็นนางเอกแทนเขา เลยกลับบ้านที่แม่ฮ่องสอน หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่เคยเจอพี่เขาอีกเลยอ่า จนมา เมื่อวาน รุ่นพี่โจผู้กำกับ กระโดดตึกเรียนลงมาตาย แล้วรุ่นพี่เก็ต ก็เอาแต่พูดว่า ไม่เอาแล้วพลอยใส แบบนี้อ่าค่ะ เล่าแล้ว เอ่อออ ขอตังด้วยค่ะพี่ แต่ถ้าจะให้เบอร์หนูก็ยินดีนะคะ หล่อจัง” น้อง ๆ นักศึกษาเนี่ย ปากหวานตาถึง อยากให้ทุนการศึกษาน้อง ๆ จริง ๆ เลย “เคยโดนมีดเสียบกลางอก แล้วนอนแดดดิ้นเหมือนหนอนที่คลานอยู่ในดินไหม” เสียงเย็นยะเยือกที่ดังขึ้น แม้จะแผ่วเบา แต่ไม่รู้ทำผมผมถึงขนลุกซู่ ไม่เว้นแม้แต่พวกน้อง ๆ ยังหน้าถอดสีเลย “พี่ให้อีก 2 พันค่ะ บอกพี่ที ไอ้เก็ตเนี่ยมันอยู่ที่ไหน” “ใคร ๆ ก็รู้อ่าพี่ พี่เก็ตเขาก็อยู่กับพี่พลอยใสนั่นแหละ เขาแฟนกันอยู่ด้วยกัน พี่พลอยใสขี้หวง ขี้หึงตามด่าทุกคนที่เข้าใกล้แฟนเขาทั้งนั้น ถ้าหอของพี่พลอยใส จะอยู่ที่หอแม่มณีต้นซอย” คำตอบที่ผมได้ ทำให้ผมต้องเสียตังอีก 2 พัน ไอ้เก็ตนี่มันเกาะผู้หญิงกิน แล้วยังเสือกทำกับคนที่ช่วยเหลือมันแบบนี้อีกเหรอวะ สุดของความเลวจริง ๆ เราทุกคนไปที่หอของพลอยใส ที่ชื่อหอแม่มณี พอมาถึงเราก็บอกว่ามาหาพลอยใส ผมเป็นพี่ของเธอ ส่วนถิงถิงก็เป็นเพื่อนของเธอ ป้าเจ้าของหอ ก็บอกเลขห้องให้ “312 อยู่ที่ชั้น 3 ไปได้เลย ไอ้เก็ตมันน่าจะอยู่ในห้อง บอกมันด้วยนะ!!! มาจ่ายค่าเช่าด้วย ค้างมา 3 เดือนแล้วนะ นี่ก็ปิดเทอมแล้ว จะเอายังไง ยังจะเช่าอยู่ก็หาเงินมาจ่าย” ป้าเจ้าของหอสาดอารมณ์ใส่ผมมาเต็ม ไม่เคยมีใครกล้าตะคอกใส่ผมเลยนะ ป้าเป็นใคร!!! ตบคนแก่ผิดบ่หนอ เราขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 3 แล้วเดินมาที่ ห้อง 312 ตามที่ป้าบอก พอมาถึง ผมก็รับรู้ได้ทันที ว่าพลอยใสอยู่ที่นี่ เพราะเสียงที่แผดร้องอย่างโหยหวนดังออกมาจากห้อง พร้อมกับเสียงผู้ชายที่กำลังหวาดกลัว ผมที่กำลังจะพังประตูเข้าไปในห้อง ถูกถิงถิงห้ามไว้ “คิล จัดการที การเป็นนักฆ่า เราต้องทำทุกอย่างให้เงียบทุกสุด” ถิงถิงบอกผม ซึ่งผมก็เข้าใจดี แต่กฏของนักเลง คือทำทุกอย่างให้ดังที่สุด เพราะมันคือการป่าวประกาศให้คนรู้จักเรา ผมมองคิลที่หยิบกุญแจแปลก ๆ ดอกหนึ่งขึ้นมา เป็นกุญแจแปลก ๆ แต่พอเสียบเข้าไปมันดันปลดล็อคได้เฉยเลย ไอ้กุญแจอันนี้มีขายที่ไหนอ่า ผมอยากมีไว้สักอันจริง ๆ พอประตูเปิดออก ก็เจอผู้ชายที่นั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้อง มือก็ไหว้ขึ้นเหนือหัว โดยมีพลอยที่อยู่ในสภาพเละกอดเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย “กลัวแล้ว พลอย อย่าทำอะไรเก็ตเลย พลอยยยย เก็ตขอโทษ” ‘ อย่าเข้ามายุ่ง กูจะอยู่กับผัวของกู เหลือเก็ตแค่คนเดียวแล้วนะ พี่โจ พี่แจ็ค พี่โย เขาไปอยู่ในนรกรอเก็ตแล้วนะ เก็ตไม่เหงาหรอก พลอยจะส่งอีอิ๋งไปอยู่ด้วย เก็ตจะไม่เหงา ‘ พลอยใสซบลงที่ไหล่ของแฟนหนุ่ม เหมือนคนที่รักมากมาย “ไม่ยุ่งหรอก แค่คิดว่าจะมีวิถีไหนที่ทำให้มันทรมานมากกว่านี้ไหมหน่ะ” ถิงถิงนั่งไขว่ห้างแล้วมองไปที่พลอยใส ร่างที่น่ากลัวก็หันมองถิงถิง สนใจในสิ่งที่ถิงถิงพูด “นั่นสินะ มันตายก็แค่ตาย ตายไปก็จบ ยังไม่ได้ทรมานสมความผิดเลย พ่อแม่ของพลอยเองก็จะไม่รู้ว่าพลอยตายแล้วด้วยใช่ไหมถิงถิง เพราะไม่มีใครพบศพ” ผมนั่งลงข้างถิงถิง ซึ่งเธอก็เข้าใจในสิ่งที่ผมจะสื่อ “ใช่ จะไปเกิดยังไง ศพก็ยังไม่มีคนเจอสักคน มีแต่ไอ้เวรนี่ ที่รู้ แทนที่เธอจะได้กลับบ้าน ก็ยังต้องอยู่ที่เดิม จริงไหมพลอย” ถิงถิงหันไปถามพลอย ‘ พวกมึงตั้งใจจะช่วยมันใช่ไหม พวกมึงต้องการจะให้มันรอด ไม่ต้องมาตอแหลหลอกกู ‘ “ขอบคุณพวกพี่มากครับที่ช่วย พวกพี่ช่วยผมด้วยนะครับ” ไอ้เก็ตคลานเข่ามาเกาะขาของถิงถิงเอาไว้ แต่โดนความไวของมือเสียบมีดเข้าที่หัวไหล่ของมันทันที จนมันร้องโอดครวญ “อย่าเอามือที่สกปรกมาแตะขาของฉันนะ การจะฆ่าแกให้ตายอย่างทรมานในหัวของฉันมีเป็นล้าน ๆ แบบ ฉันอยากจะเอามีดเล็ก ๆ แทงเข้าไปในเล็บของแมงดาอย่างแก มึงเอาชีวิตของผู้หญิงที่รักมึงไปขายแค่เงิน 5 หมื่นเพื่อจ่ายหนี้พนันบอล คนสารเลวอย่างมึง มันไม่สมควรกับคำว่าตาย เพราะมันสบายไป ตายไปก็แค่ไปโลกหน้า มึงต้องทนอยู่กับความผิดที่มึงทำไปอีก 10 ปี 20 ปี จนกว่า ตัวมึงเองจะตาย” ถิงถิงเคล้นเสียงออกมาด้วยน้ำตา แต่สิ่งที่ไอ้เวรเก็ตนี่มันทำมันเกินไปจริง ๆ ผมเองฟังแล้วอยากจะบันดาลโทสะใส่มันเลย “ถ้ามันสารภาพกับตำรวจเอง โทษจะเบานะถิงถิง เฮียจะโยนมันให้ตำรวจเอง ให้ตำรวจมาค้นหาศพของพลอยใสไปทำพิธีกรรมทางศาสนา เฮียว่าแบบนี้มันจะดีกว่า” ผมมองไอ้เวรตรงหน้า ที่ทำหน้าเลิ่กลั่กกลัวไปหมด ‘ ทำไม ต้องให้มันมีชีวิตด้วย มันทำให้ฉันต้องตาย มันให้คนมาข่มขืนฉันนะ ‘ “เพื่อให้หน้าหวาน ๆ อย่างมันไปเป็นเมียคนในคุกไง” ผมหันไปยิ้มให้พลอยใส ซึ่งเธอเองก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แล้วทรุดตัวลงกับพื้น ถิงถิงเลยเอื้อมมือไปลูบหัวของพลอยใสเป็นการปลอบโยน ผมไม่รู้ว่าพลอยใสจะรู้สึกไหม ว่าถิงถิงมีความอบอุ่นเหมือนไฟตะเกียง ไฟของเธออบอุ่นไม่มีวันที่จะดับ เป็นไฟดวงน้อยที่พร้อมจะแผดเผาและส่องทางให้คนที่ต้องการในเวลาเดียวกัน “เฮียจัดการได้เลย เฮียว่าดี ถิงถิงก็ว่าดี” ดวงตาเฉียวมองมาที่ผมเหมือนจะคลอไปด้วยน้ำตา ผมที่ยืนอยู่เลยต้องดึงเธอมาแนบกับขาแล้วตบไหล่ปลอบ น่าจะสงสารพลอยใช่ไหมเนี่ย “เม่นมึงเอาตัวไอ้เวรนี่ไปส่งสถานีตำรวจ บอกว่ากูสั่งมา บอกไปว่า เฮียไฟให้เขียนสำนวนให้โทษร้ายแรงที่สุด มันขายแฟนมันให้คนมารุมข่มขืนแล้วฆ่า ตอนนี้มีมันคนเดียวที่ชี้ศพได้ ติดต่อทางญาติมารับศพด้วย ผู้หญิงที่ตายชื่อพลอยใส เป็นรุ่นน้องของกูที่รู้จัก” ผมสั่งให้ไอ้เม่นจัดการให้ เพราะถิงถิงหรือคิลเองคงจะไม่ถูกกับตำรวจสินะ แต่พวกผมที่มีผลประโยชน์ร่วมกัน คุ้นเคยกับพวกตำรวจดี “ครับเฮีย” ‘ ขอบคุณ ฉันจะไปรอในที่ของฉัน ‘ พลอยใสยิ้มให้เราทั้งคู่ด้วยน้ำตา “ถ้าตรงนั้นมันลำบาก หรือหิวมาก ไปอยู่ที่ร้านก็ได้ ถ้าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ฉัน ฉันโอเค แต่ให้อยู่แค่ชั่วคราวนะ ไม่ใช่เพราะฉันเห็นใจผี แต่เดี๋ยวพวกเธอก็เที่ยวไปฆ่าคนอีก จะได้จำกัดความเสียหายของพวกเธอเนี่ย” ผมมองผีพลอยใส ที่แลบลิ้นทำตาถลนใส่ผม อี๋จะอ้วกกกกก ลูกตาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว “เก็บลูกตาใส่เข้าไปเหมือนเดิมที มันจะหล่นลงมาแล้วนั่น!!! ช่วยมองโลกให้มันดี ๆ ที สยองโว้ยยยยย” อึ้ยยยย กินข้าวอร่อยแล้วตู มีทั้งเลือดทั้งลูกตา ถิงถิง Say :: ฉันได้เดทกับเฮียครั้งแรก เป็นเดทที่มีเราสองคน เพราะสั่งคิลให้ตามมาห่างจากเรา 50 เมตรเป็นอย่างต่ำ ให้เราได้มีช่วงเวลาได้อยู่กันสองคนบ้าง ให้เราได้มีเวลาที่แสนโรแมนติก ให้มีความทรงจำดี ๆ ของกันและกันให้จดจำ เรามาช้อปปิ้งซื้อของเหมือนคนที่เพิ่งจะเรียนรู้กัน “ลุงคะ เอาโลงบุนวม 3 ชั้น เหมือนเดิม ลุงช่วยทำแบบของจีนมาเพิ่มเยอะหน่อยนะ” ฉันสั่งของเป็นประจำเหมือนทุกครั้ง “มาเดทที่โรงงานทำโรงศพเนี่ยนะ” “ไม่โรแมนติกเหรอ” เฮียไฟหรี่ตามองฉัน ที่ฉันพาเขามาในที่แบบนี้ “โรแมนติกกับผีนะสิ แต่ก็นะ วันนี้ฉันมาทำงานเธอ ได้เรียนรู้เธอมันก็ไม่แย่หรอก ครั้งหน้าขอยืมตัวมาเดินเล่นงานของฉันบ้าง ฉันยังไม่แน่ใจเลย ว่าชีวิตของเรามันจะมาบรรจบกันได้ยังไง ถ้าเป็นเธอกับไอ้วินมันอาจจะเข้าได้ง่าย แต่พอเป็นเธอกับฉันที่เราโคตรจะต่าง ต่างแบบต่างมาก ก็เลยอยากให้เธอเข้าใจโลกของฉันบ้าง” คนตัวใหญ่มองไปรอบ ๆ ตัว ที่เห็นผีไม่มีญาติมากมายวนเวียนไม่ขาด เพราะการที่เฮียไฟกับฉันไปช่วยวิญญาณของพลอยใส ทำให้เรายื่นมือไปยุ่งเรื่องคนตาย พวกนั้นเริ่มรู้แล้วว่าเราเห็นพวกเขา “นั่นสินะ เราจะมาบรรจบกันได้ยังไงนะ ที่ผ่านมาฉันมองเฮียมาตลอด มองอยู่ข้างเดียว เลยไม่คิดเรื่องนี้เลย แค่เฮียอยู่ตรงนี้ยังเหมือนความฝันเลย” ฉันหันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างกัน “ทำไมไม่แสดงตัวเลยว่าชอบ รอทำไมอ่า เราไม่ได้เพิ่งเจอกัน 2 ปีที่แล้ว เราเคยเจอกันแล้ว ทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนนั้น ทำไมเพิ่งมาเดินหน้าตอนนี้ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” คนตัวใหญ่กว่าคว้าแขนฉันให้หยุดเดิน แล้วให้ตอบคำถามของเขาก่อน “คำสาบานของฉัน หนึ่งในคำสาบานคือ กาเม ห้ามผิดลูกเมียผัวชาวบ้าน ที่ผ่านมาเฮียแอบแซ่บกับแฟนเก่าตลอด เฮียไม่เคยหยุดเรื่องผู้หญิง ฉันเข้าไปยุ่งกับเฮียไม่ได้ ฉันรู้ความเป็นไปของเฮียทุกอย่าง ฉันรอวันที่เฮียจะหยุด แล้ววันนี้เฮียหยุดแล้ว” ฉันโปรยยิ้มใส่คนที่กล้าถาม เพราะตัวฉันเองก็ไม่เคยโกหกหรือปิดบัง “ถ้าหยุด ก็คือจีบได้ว่างั้น ถ้าเฮียไม่หยุดเธอไม่รอไปอีก 10 ปีรึไง” “ไม่หรอก การรอคอย มีเวลาของมัน ไปเร็วเฮียยยยย ช้าแบบนี้ วันนี้ก็ซื้อของไม่เสร็จ” ฉันลากแขนของคนที่ถามอะไรเยอะแยะ “แล้วทำไมเธอไม่โทรสั่งให้เขาไปส่งที่บริษัทเล่า” “อ๊ะ!!! มันทำได้เหรอ” “อืม ได้ดิ ทั้งโลงทั้งกระดาษ ไม่เห็นเธอต้องมาเองเลย หรือไม่ก็ออกใบสั่งซื้อเป็นลายลักษณ์อักษร ทำไมต้องมาสั่งเอง” เฮียไฟถามฉันด้วยความสงสัย ฉันเองก็ไม่รู้อ่า ก็ทำแบบนี้มาตั้งแต่รุ่นป๊าม้า เรื่องนี้ม้าของฉันเป็นคนจัดการ ฉันก็แค่ทำตามที่ผู้ใหญ่ทำมาอ่า “เฮ้ออออ เรื่องหยุมหยิมไม่อยากคิด ไปเถอะ ๆ” ฉันลากแขนคนที่เอาแต่โอ้เอ้ให้รีบเดิน “หยุมหยิมที่ไหน นี่มันขั้นตอนการทำธุรกิจเลยนะ เธอทำบริษัทยังไงกันแน่ เรื่องนี้แค่นี้ไม่รู้เนี่ย” ฉันมีหน้าที่หาตังก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ใครจะมาคิดอะไรเล็กน้อยแบบนี้ น่าเบื่อจะตาย เฮียพาฉันมาขึ้นรถของตัวเองเพื่อไปที่โรงงานกระดาษ โดยให้คิลกับเม่นขับรถตามมาอีกคัน มือใหญ่วางลงที่ขาของฉันขณะขับรถ มันทำเอาฉันโคตรตื่นเต้นเลย มือเขาอุ่นมาก ใหญ่มาก คือเขาไม่ได้จับอย่างอื่นเลย แค่วางเฉย ๆ เหมือนแบบแค่กลัวฉันหายอะ แต่ฉันนนนนน ผู้คิดไปไกลเกินการกระทำ ถ้ามือใหญ่นี้มันเลื่อนขึ้นมาอีกล่ะ!!!! “ลูบได้ไหม” คำขอทำให้ฉันต้องตอบออกมาเบา ๆ “อือ” สิ้นเสียงอนุญาตของฉัน มือใหญ่ก็ค่อย ๆ ลูบเบา ๆ ช้า ๆ ที่ขาอ่อนด้านใน ตาก็มองไปข้างหน้าเพื่อขับรถ แยกประสาทมือกับตาได้ดีมาก สกิลการเป็นนักฆ่าใช้ได้เลยนะเนี่ย เหมือนคนที่ฝึกฝนมือมาเป็นอย่างดี นักฆ่าต้องแยกประสาทมือทั้งสองข้าง เผื่อในตอนที่เราต้องใช้ทั้งมีดและปืน “อุ่นจัง” “อื้ออออออ” “รู้สึกดีไหม” คนที่ถามยังคงลูบมือใหญ่เบา ๆ ที่ด้านในของขาอ่อน ฉันต้องหลับตาพริ้มลงอย่างลืมตัว ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเองอย่างห้ามไม่ได้ “ดี ดีมากเลย อื้ออออ” ฉันพยายามกดเสียงครางในลำคอ เพราะมือใหญ่เริ่มขึ้นสูงจนถึงจุดอ่อนไหว ไม่มีคำถามใดจากเขาอีก มีเพียงมือที่ลูบไป เนียนปาดน้องสาวของฉัน ทำไงดี รู้สึกตัวเองลามกจังเลย ตัวตอนนี้กำลังรู้สึกดี จนคิดไปไกลเกินสิ่งที่เขาทำ ทำไมฉันถึงได้เป็นคนแบบนี้ “แฉะแล้ว คิดลามกกับเฮียใช่ไหม” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยขึ้นบนใบหน้าของเขา “ใช่” ฉันยอมรับออกไป ก็เพราะตัวเองโกหกไม่ได้นี่ แต่คำตอบของฉันทำให้คนที่ขับรถหันมามองฉันควับ “ถิงถิงจ๋าาา…โรงงานกระดาษ ยังจำเป็นอยู่ไหม” “จำเป็นสิค้าาาาา อย่ามาทำลายงานฉันสิ!!!!” แต่ว่า…ที่จริงง…ในรถก็ไม่แย่นะ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD