ข้ามภพมามีครอบครัวที่อบอุ่น

บทที่ 12

หลี่หยางรีบเดินกับบ้านเพราะเป็นห่วงภรรยาและลูกที่รออยูที่บ้าน

เดินมาถึงหน้าบ้านก็ต้องตกใจเพราะได้ยินเสียงคนทะเลาะกันดังออกมาจากบ้านของเขาหลี่หยางรีบวิ่งเข้าบ้านทันที วิ่งไปถึงก็ต้องตกใจที่เห็นภรรยาไล่ตีสองแม่ลูกมหาภัยพอดี

"น้องหญิงเป็นยังไงบ้างบาดเจ็บตรงไหนบ้าง" หลี่หยางรีบปรี่เข้าไปจับตัวหลี่ถิงหมุนไปมาหาร่องรอยบาดแผลด้วยความเป็นห่วง

"เจ้าต้องถามข้านี้ว่าเจ็บตรงไหนพวกเนรคุณเลี้ยงเสียข้าวสุก" แม่เลี้ยงของหลี่ถิงเอ่ยเถียงขึ้นทาทันทีเมื่อเห็นหลี่หยางไปดูภรรยาของเขา ทั้งๆที่เขาเองต่างหากที่ถูกกระทำหลี่ถิงจะเจ็บได้ไงต้องเป็นเธอสิ!

"เจ้าเลี้ยงข้าตรงไหนแกคลอดข้าออกมาเหรอขอถามหน่อยหน้าด้านมากนะออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้ก่อนที่ข้าจะไปแจ้งผู้ใหญ่บ้านว่ามีคนบุกรุก" นางชือหนิงกับชือเหยาได้ยินว่าแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านก็ตกใจ

"ข้าจะเตือนความจำให้นะว่าเจ้าสองคนแม่ลูกวางแผนหลอกข้าไปเก็บผักป่าแล้วให้ลูกแกผลักข้าตกน้ำกะจะให้ข้าตายแล้วฮุบเอาสมบัติของพ่อข้ส ถ้าข้าแจ้งผู้ใหญ่บ้านตอนนี้ก็ได้นะ เมื่อก่อนข้ายอมพวกแกเลยได้ใจสินะงั้นวันนี้ข้าจะตีแกให้ตายคาบ้านก็ได้ข้อหาขโมยและบุกรุกบ้านก็น่าจะพออ้ออีกข้อนะพยามฆ่าข้ากับลูก!"

"เจ้าจะบ้ารึไง!"

"ท่านพี่จับสองคนนี้มัดไว้ลากเข้าไปในหมู่บ้านตอนนี้เลยเจ้าค่ะ"

"ได้น้องหญิง"

จากนั้นสามีเธอก็จับสองคนแม่ลูกมัดมือลากเข้าไปในหมู่บ้านเพราะนางชือหนิงโดนหลี่ถิงต่อยหน้าฟันหักหัวบูดเท่าหัวหมูชือเหยาก็โดนหลี่ถิงตบหน้าบวม หลี่ถิงเธอทั้งตบและต่อยล้างแค้นให้กับเจ้าของร่างหลี่ถิงคนเดินสะใจเธอจริงๆอยู่ดีๆก็เดินมาให้ตบถึงบ้านหึๆ

หลี่ถิงกับสามีลากสองแม่ลูกเข้าหมู่บ้านเธอบอกให้ลูกรออยู่บ้านไม่ต้องกลัวแม่คนนี้จะไม่ให้มารังแกอย่างแน่นอน มาถึงบ้านหัวหน้าหมู่บ้านแล้วก็มีชาวบ้านออกมามุงดูหัวหน้าหมู่บ้านเดินออกจากบ้านมาเจอพอดี

"อ้าวอาหยางมีอะไรลืมบอกข้าอีกหรือ"

"ไม่มีขอรับแต่พอข้าเดินกลับไปถึงบ้านก็เจอแม่เลี้ยงของเมียข้าบุกเข้าบ้านหวังแย่งของที่ภรรยาข้าซื้อมานะขอรับ"

"นังสองแม่ลูกนี้ยังไม่เลิกตามรังควรหลี่ถิงสินะหนังสือสัญญาตัดขาดก็มีแล้วยังไม่เลิกเห็นทีข้าจะจับส่งทางการจริงๆซะทีไปนอนในคุกก็ดีหมู่บ้านเราจะได้เจริญขึ้น" นางชือหนิงได้ยินว่าส่งทางการก็ตกใจ

"ข้าไม่ไป" นางตะโกนเถียง

"ข้าแค่ไปขอข้าวขอเงินลูกของข้าผิดด้วยหรือ" นางตอบแบบหน้าด้านๆ

"ใครลูกเจ้าหรือ" แม่เฒ่าหุ่ยหลิงถาม

"ก็หลี่ถิงก็ลูกข้าเหมือนข้าเลี้ยงมันมาตั้งหลายปีข้าแค่ไปขอเงินกับข้าวของมาใช้บ้างมันจะเป็นอะไรหึแต่นางเนรคุนข้าทุบตีข้าและลูกสาวและยังให้สามีของนางลากข้ามานี้ ข้าก็จะแจ้งความจับแกหึข้อหาทำร้ายร่างกาย"

"อ๋อที่บุกไปบ้านข้าเพราะคิดว่าข้าเป็นลูกท่านเหรอที่ผ่านมาเพราะอ่อนแอสินะเจ้าสองแม่ลูกถึงได้ใจรังแกข้ามาตลอดแถมบอกว่าเลี้ยงข้ามา แต่ที่แกสองแม่ลูกเข้ามาในชีวิตพ่อข้า พอพ่อข้าเสียชีวิตเจ้าสองแม่ลูกหลอกพาข้าขึ้นไปเก็บผักป่า แล้วผลักข้าตกลงน้ำตกหวังให้ข้าตายแต่สามีข้าเจอเลยช่วยชีวิตข้าไว้ แกจับฉันแต่งงานออกไปพร้อมหนังสือตัดออกจากบ้านเป็นตายไม่ต้องเผ่าผีมีหนังสือที่ลุงผู้ใหญ่บ้านเป็นหลักฐานหรือจะเถียงอีก"

ชาวบ้านได้ฟังหลี่ถิงพูดจบก็พากันด่านางชือหนิงกับชือเหยา

"หน้าไม่อายหอบลูกติดมาอยู่เขาแล้วยึดสมบัติของพ่อกับแม่เขาอีกคนแบบนี้ให้อยู่ในหมู่บ้านไม่ได้นะขอรับหัวหน้าหมู่บ้าน"

"เอาตัวส่งทางการแล้วทำหนังสือห้ามสองแม่ลูกเข้าหมู่บ้านสามชุนอีกตลอดไป บ้านก็เอาคืนให้นังหนูหลี่ถิง" ชาวบ้านบอก

"ข้าเห็นด้วย" ท่านลุงอูบอก "ข้าดูมาตลอดที่หลี่ถิงโดนรังแกข้าก็ช่วยไม่ได้เต็มที่เพราะคนละครอบครัว"

ทุกคนได้ฟังก็เห็นด้วยและก็เอาบ้านคืนให้กับหลี่ถิง

จากนั้นหัวหน้าหมู่ก็ให้นางชือหลิงเลือกเอามีทางเลือกสองทางหนึ่งส่งตัวให้ทางการสองทำหนังสือขับออกจากหมู่บ้านห้ามเหยียบเข้ามาอีกจะถูกทำร้ายและส่งทางการไม่มีการยอมความ นางชือหลิงกับลูกไม่มีทางเลือกกลัวโดนขังคุกจึงเลือกหนังสือขับออกจากหมู่บ้านแทน หัวหน้าหมู่บ้านจึงให้ชาวพาไปเก็บของแล้วให้พวกผู้ชายลากไปส่งให้พ้นหมู่บ้านสามชุน

หลี่ถิงบอกผ่านสายลมเบาๆ

'ฉันแก้แค้นให้เธอแล้วนะและเอาบ้านของพ่อกับแม่เธอคืนมาให้เป็นสินเดิมของลูกเธอนะหลี่ถิงขอให้เธอไปเกิดในภพภูมิที่ดีไม่ต้องห่วงลูกกับสามีเธอฉันจะรักเขาให้เหมือนลูกตัวเอง'

จากนั้นเธอหันมาถามชาวบ้านใครอยากทำงานทำความสะอาดบ้านให้บ้านเก่าของพ่อแม่ขอเธอจ่ายให้คนละ40อิแปะ ชาวบ้านดีใจมากแย่งกันสมัครงานเธอบอก

"ไม่ต้องกลัวรับทุกคนแต่ตอนนี้ขอสี่คนทำความสะอาดบ้านให้แม่เฒ่าหุ่ยหลิงเป็นคนเลือก ขอคนงานผู้ชายอีกหกคนล้อมรั่วทำประตูใหม่" เธอจะปิดบ้านไว้ก่อนรอให้ลูกๆของเธอโตก่อน

โปรดติดตามตอนไป