บังคับรัก

@กรุงออตตาวารัฐออนแทรีโอ ประเทศแคนาดา ​ "คุณยาย.....ฮือออ" ทันทีร่างเด็กสาววัย 16 ปีเดินออกมาจากประตูห้องโดยสาร พอเห็นหญิงชราผู้เป็นยายก็ร้องเรียกเรียกวิ่งผ่านผู้คนนับสิบ โผกระโดดกอดร่างชราเข้าเต็มแรงก่อนจะน้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลด้วยความอัดอั้นใจ ความศูยน์เสียจากเหตุเพลิงไหม้มันรุนแรงเกินกว่าที่เด็กสาวจะรับไว้ "ไม่เป็นไรแล้ว..ลูกมาอยู่กับยายนะ" มือหยาบชราปลอมประโลมลูบเเผ่นหลังของเด็กสาวเบาๆ อดที่จะน้ำตาไหลไปด้วยไม่ได้ ร่างบางตรงหน้าไม่เหลือใครแล้วนอกจากคุณยายที่เเยกห่างกันมานานนับสิบปี คุณยายใช้เงินเก็บตลอดหลายปีส่งเงินให้เด็กสาว หลานของเธอเดินทางมาที่นี้เพราะเพลิงไหม้ได้พรากลูกสาวเเสนสวยและลูกเขยของเธอไป ทำให้ตอนนี้วันวานไร้คนดูแล เธอจึงตัดสินใจให้เด็กสาวเดินทางมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี้ วันวานร้องไห้จนเหนื่อยกว่าจะยอมปล่อยวงเเขนออกจากร่างของผู้เป็นยาย สองยายหลานเดินประคองกันมาที่รถโดยสารสาธารณะ รถโดยสารวิ่งอยู่นานจนสุดทางป้ายเเต่ก็ยังไปไม่ถึงที่หมาย ทั้งคู่ยืนรออยู่ไม่นานก็มีรถกระบะมารับ ยายบอกว่าลุงคนนี้คือลุงคนสวน เด็กหญิงยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะขึ้นรถต่อไปอีกเป็นชั่วโมง คุณยายทำงานเป็นเเม่ครัวในคฤหาสน์​ของตระกูลแม็กซิมัส มีนายท่านใหญ่ชื่อโดโนเเวน แม็กซิมัสนายท่านเป็นคนเจ้าระเบียบมาก บอกให้ฉันวางตัวดีๆ "ขอบคุณนะคะ "ฉันยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณเมื่อถึงที่หมายตลอดทางที่ขับผ่านมาเต็มไปด้วยป่าสนทึบทั้งริมสองฝั่งถนน เราทั้งคู่เข้าทางประตูด้านหลังคฤหาสน์​หลังใหญ่ราวกับพนะราชวงษ์ ดวงตากลมโตของเด็กสาวมองด้วยความตกตะลึง มีเวลาไม่นายคุณยายรีบพาฉันไปพบคุณหัวหน้าพ่อบ้าน เขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณยายของเธอ "เธอพูดภาษาอังกฤษได้ไหม" "ได้ค่ะ" เขาถามเธอด้วยภาษาอังกฤษ เธอก็ตอบด้วยภาษาอังกฤษต้องขอบคุณที่เธอตั้งใจเรียนมาตลอดเเม้จะเป็นโรงเรียนรัฐของไทยก็ตาม "ทำงานครัวช่วยยายเธอนั้นเเหละ " "ขอบคุณค่ะ " เธอได้พักอยู่ห้องเดียวกับยายเธอ เเม้จะเล็กเเคบเเต่มันกับอบอุ่นใจ