“หึ…” ลิเลียสะบัดค้อนให้ชายหนุ่มเธอหมั้นไส้เขาสุดฤทธิ์ ฝ่ามือเรียวผลักร่างกายผายผอมที่ก่ายเกยออกไปจากตัวตัวอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เธอหยัดกายขึ้นนั่งหมิ่นๆ ปลายเตียงโดยไม่คิดจะหาผ้าผ่อนคลุมกาย เมื่อมีความคุ้นเคยกันมาแสนนานจนหมดสิ้นความเอียงอาย เรือนกายอวบอัดปรากฏแก่สายตาของฟร็องส์ ชายหนุ่มมองความงดงามด้วยสายตาเป็นประกาย “มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าลิเลีย ผมคิดว่าคุณกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่นะ”
“อืม...นิดหน่อยก็เรื่องเดิมนั่นล่ะฟร็องส์ เด็กคนนั้นพักฟื้นอยู่ที่คฤหาสน์ดียองตูว์ของสเตฟานจริงๆ ลิเลียคิดว่ามันผิดปกติ”
“มั้ยล่ะ ผมว่าแล้ว นายนั่นไม่เคยใจดีเปิดบ้านให้ใครเข้าพักมาก่อน คฤหาสน์ดียองตูว์เป็นสถานที่ส่วนตัวเขาหวงห้ามยังกับอะไรดี มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นที่เราไม่รู้” ฟร็องส์พูดยุแยงนางแบบสาวเมื่อมีโอกาส ชายหนุ่มพูดเสียงเคร่งเครียดยุยงลิเลียให้พลุ่งพล่านมากยิ่งขึ้น
“อือ...” นางแบบสาวคิดตามคำ
