“เห้อ!!!...” ชายหนุ่มถอนหายใจดังเฮือกๆ เมื่อจนหนทางที่จะตามหา เมื่อแม้แต่หน้าตาชื่อแซ่ ชายหนุ่มก็ไม่มีซักอย่างเพราะสติอันน้อยนิดบวกกับความเมามาย ทำให้ทุกสิ่งอย่างหายไปกับสายลม “นางฟ้ารู้ไหมว่ามีคน คนหนึ่งคิดถึง หายไปไหนนะ ไม่คิดกลับมาดูดำดูดีกันเลยหรือยังไง ได้เขาแล้วทิ้งขวางแบบไม่เห็นค่า เขามีพ่อมีแม่นะไม่คิดรับผิดชอบเลยหรือยังไง นิสัยไม่ดี อย่าให้เจอนะครั้งหน้าจะกักตัวเอาไว้ลงโทษ ไม่ต้องเห็นแสงเดือนแสงตะวันกันเลยเชียว” สเตฟานกล่าวคาดโทษผู้หญิงแปลกหน้าที่ติดค้างอยู่ในซอกหลืบของความทรงจำ มันมาจากจิตใต้สำนึกที่ถวิลหา กลั่นออกมาเป็นคำพูดตัดพ้อต่อว่า ฝากกระแสลมไปยังเจ้าของมวลความคิดถึงทั้งหมด ที่ไม่เห็นแม้แต่เงา
กระดาษสเก็ตภาพถูกเก็บไว้อย่างดีรอเวลาเติมภาพที่ร่างไว้ให้สมบรูณ์ หลังจากตามหาเจ้าของจนเจอ สิ่งที่ทิ้งไว้แสดงการมีตัวตน คือคราบเลือดจางๆ บนผืนผ้า บ่งบอกการมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ สเตฟาน
