แม้อยากจะบอกเธอว่า อยากให้ใช้คำเรียกแทนตัวเองอย่างที่เธอใช้ในคืนนั้น แต่เพราะยังไม่แน่ใจในอะไรหลาย ๆ อย่าง ศิรภพจึงปัดความคิดนั้นทิ้งไป เขาควรอดใจรอก่อน
“เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นก็พอ บรรยากาศในทำงานระหว่างเราสองคนจะได้ผ่อนคลาย”
“ได้หรือคะ”
ที่จริงจารวีอยากจะบอกว่า ไม่ว่าจะเรียกแทนตัวเองว่าอะไร บรรยากาศการทำงานระหว่างเธอกับเขาก็คงไม่ผ่อนคลายเท่าไรหรอก เพราะสายตาดุและใบหน้าเคร่งขรึมของเขาทำให้เธออกสั่นขวัญหายได้ตลอดเวลา
“ผมสั่ง”
โอเค...ตามนั้นค่ะ อันนี้จารวีได้แค่คิดในใจ เพราะสิ่งที่เธอพูดไป หลังจากที่เขาพูดจบก็คือ
“ได้ค่ะ ท่านประธาน” เมื่อรับปากแล้วก็แถมรอยยิ้มหวานอีกหนึ่งกรุบ คนชอบใช้อำนาจออกคำสั่งจะได้พอใจ
“เด็กดี” ศิรภพยิ้มในหน้า เขาปล่อยข้อมือบางของเธอ แล้วหันไปนั่งมองจอภาพตรงหน้า โดยทำเป็นไม่สนใจคนที่ใจหายแวบเพราะคำว่า เด็กดี
“เก่งมาก...แบบนั้นแหละครับเด็กดี”
เสียงทุ้มนุ่มใน
