จะทำยังไงดีล่ะ ฉันเริ่มหน้าเสียถ้ามีแมลงวันจริงๆ ฝ่ายอาคารสถานที่มีหวังถูกตำหนิเรียงตัวแน่ๆ
ฉันใจไม่ดี พยายามทำให้เจ้านายอารมณ์ดีและลืมแมลงวันตัวนั้นไปให้เร็วที่สุด ส่วนเรื่องอื่นค่อยจัดการลับหลัง
ลุงพลพูดขึ้นเมื่อสักครู่เสียงดังไม่น้อย ในสถานการณ์ที่เงียบกริบแบบนี้ทุกคนได้ยิน
ราวกับมีสายฟ้าพิฆาตลงกลางศูนย์อาหาร เรื่องแมลงวันคงแพร่กระจายไปทั่วแล้ว
ในขณะที่ฉันวิตกแทนพนักงานจนกินอะไรไม่อร่อย เงยหน้าขึ้นอีกครั้งเจ้านายก็ดื่มกาแฟจนหมดแล้ว
เขากอดอกมองฉัน แล้วมองที่ชามข้าวต้มไม่พูดอะไรแต่สายตานั้นกระตุ้นให้ฉันรีบกินให้หมด
ฉันรีบร้อนจนกระทั่งถูกน้ำร้อน ๆของข้าวต้มลวกปาก
"โอ๊ย"
เขามองเขม็ง
"เป็นอะไร"
"ข้าวต้มร้อนค่ะ"
ฉันกลั้นหายใจกลัวถูกเขาตำหนิ ปกติเจ้านายไม่ชอบคนไม่รอบคอบ แต่ฉันเพียงแต่ได้ยินเสียงเขาพ่นลมหายใจแล้วดึงชามข้าวต้มของฉันไป
เขากำลังทำสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงและทำให้หน้าของฉันแด
