“ขี้อ้อนจัง... อันที่จริงพี่น่าจะหาใครสักคนมาดูแล”
เมฆแนะด้วยความเป็นห่วง
“เอ็งหมายความว่ายังไง?”
“หมายความว่าให้พี่หาเมียสักคน”
“โห... พูดแบบนี้แสดงว่าพอเอ็งได้เจาะไข่ดำพี่.. เอ๊ย เจาะไข่แดงพี่… แล้วคิดจะถีบหัวส่งใช่ไหม”
เพลิงทำหน้าเศร้า
“บ้า... ที่ผมพูดก็เพราะห่วง กลัวว่าจะไม่มีคนดูแลพี่”
“คงไม่ได้หรอก... เพราะว่า... ”
เพลิงส่ายหน้า อยากจะบอกว่าสาเหตุที่เขายังไม่มีใครนับจากวันที่พี่สาวของเมฆเสียชีวิต... ก็เพราะว่าเขารอให้เมฆกลับมา และวันนี้เมฆก็กลับมาแล้ว แต่แค่มาเยี่ยมเท่านั้น ไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยอย่างที่เพลิงต้องการ
ในเวลาต่อมา
ถึงเวลาต้องส่งเมฆกลับกรุงเทพฯ ในระหว่างที่กำลังนั่งรถกระบะเพื่อมุ่งหน้าไปยังท่ารถตู้ในตลาด เพลิงควักธนบัตรปึกหนึ่งที่พับอยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมายื่นให้เมฆ
“เงิน… เอ่อ… เงินอะไร?”
เมฆทำหน้างง
“พี่ให้เอ็ง”
“ค่าอะไร”
เมฆสงสัย
“ค่าเปิดซิงตูดเอ็งมั้ง”
