ตอนที่ 3
1158 Words
ที่มีก้นเซ็กซี่สุดๆ อีกทั้งเนื้อตัวก็กำยำล่ำสัน จะมองตรงไหนก็มีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว
เมฆรีบจ้วงขัน ตักน้ำเย็นเยียบในโอ่งมังกร ราดรดเรือนร่างเปลือยเปล่าของพี่เขยด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ถูสบู่ให้พี่ด้วยสิ… ”
คนได้คืบจะเอาศอก เมฆทำหน้าหนักใจ หากก็เอื้อมมือหยิบสบู่จากชั้นวางข้างผนังห้องน้ำมากำแน่นไว้ในมือซึ่งสั่นน้อยๆ ค่อยๆ ลูบไล้พรายฟองสีขาวไปทั่วหลังไหล่ตึงเต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่เขย
เมื่อมีโอกาสได้เห็นรูปร่างของเพลิงเต็มตา อีกทั้งยังได้สัมผัสผิวเนื้อตึงเต็ม แข็งแกร่งไปด้วยริ้วลายกล้ามเนื้อ จึงได้รู้ว่างานหนักในไร่อ้อยทำให้พี่เขยคนนี้บึกบึนขึ้นมาก
“หุ่นพี่เพลิงบึกมากอ่ะ”
เมฆกล่าวชม แม้ผิวพรรณของเพลิงจะไม่ขาวสะอ้านอย่างหนุ่มชาวกรุง หากผิวสีทองแดงคร้ามแดดก็ช่วยเสริมส่งให้เขายิ่งดูคมคร้าม แข็งแกร่งสมชายชาตรี
“มือเอ็งนุ่มดีจัง... ถูแรงอีกนิดก็ได้… ”
เมฆรู้สึกได้ว่าเนื้อตัวของเพลิงร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างประหลาด
“ถ้าข้างหลังเรียบร้อยแล้ว เอ็งช่วยฟอกถูข้างหน้าให้พี่ทีเถอะ… พี่ถูเองไม่ได้”
เสียงไหว้วานของพี่เขยช่างน่าสงสาร ขอขนาดนี้จะปฏิเสธก็ดูใจดำเกินไป เพราะเขาก็เพิ่งบอกว่าข้อมือเจ็บ
“หะ... หันมาสิ”
เสียงของเมฆตะกุกตะกัก หัวใจเต้นตุ๋มๆ ต่อมๆ เพลิงค่อยๆ หันมาเผชิญหน้ากับน้องเมีย
“โอ๊ย... ”
หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวูบ ก้อนสบู่เกือบหลุดจากมือ สิ่งที่เห็นทำให้มือไม้ของเมฆสั่นไปหมด เพราะว่าตอนนี้ของพี่เขยแข็งตัวเต็มที่ มันใหญ่โตพอๆ กับท่อนแขนเด็กเลยทีเดียว
“ถูให้พี่สิ... ”
พี่เขยเร่ง เมฆขยี้สบู่อยู่นานจนฟองสีขาวฟูฟ่องเต็มฝ่ามือ แต่ก็ยังลังเล กล้าๆ กลัวๆ ที่จะถูสบู่กับส่วนนั้นของพี่เขย ตั้งแต่เกิดมาเมฆไม่เคยจับของผู้ชายคนไหนมาก่อน
“มันน่าเกลียดอ่ะพี่เพลิง... ”
ชายหนุ่มส่ายหน้า
“เอ็งจะมาถือสาอะไรกันตอนนี้... อย่าคิดมากน่ะ ไม่มีอะไรน่าเกลียดหรอก… ”
คำพูดของพี่เขยทำให้เมฆขยี้ฟองสบู่แล้วลูบล้วงเข้ามาระหว่างซอกขาซึ่งรกไปด้วยเส้นขนดกดำของพี่เขย เฉียดไปเฉียดมากับแก่นกาย
เพลิงใจร้อน… จึงรีบคว้ามือน้องเมียมาสัมผัสกับดุ้นเอ็นของเขาเสียเอง
“อุ๊ย... พี่เพลิง”
ชายหนุ่มตกใจจนสบู่หล่นจากมือ เบือนหน้าหนีจากภาพตรงหว่างขา ไม่กล้ามอง แต่ก็เอามือลูบไล้เบาๆ ความเป็นชายของพี่เขยร้อนผ่าว ยาวใหญ่จนมือกำไม่รอบ
“โห… น่ากลัวจังพี่เพลิง... ”
น้องเมียจ้องมองสิ่งที่มือกำลังจับด้วยสายตาหวาดๆ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ยิ่งลูบยิ่งคลำ… ก็ยิ่งรู้สึกราวกับว่ากำลังกำฝักข้าวโพดสีดำใหญ่ๆ
“พะ… พอหรือยัง... ”
มือของเมฆสั่นไปหมดแล้ว ถามพลางพ่นลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งอาย กลัว ตื่นเต้น
“ข้างล่างด้วยสิ... ต่ำลงอีก... อีกนิด”
เพลิงถ่างขาออกเล็กน้อย เมฆหงายฝ่ามือ ค่อยๆ ลูบล้วงเข้ามาถูสบู่ คลึงเคล้าอุ้งมือกับถุงหนังย่นยานคล้ายลูกเงาะ กำลังหดเกร็งเป็นก้อนอยู่ด้านล่างโคนแท่งร้อนผ่าว โอบไว้ด้วยพุ่มขนสีดำหยาบแข็ง
“โห… ใหญ่มากครับพี่เพลิง”
เมฆอุทาน ทำไมของพี่เขยคนนี้ช่างใหญ่ยาวสุดๆ ไม่รู้อะไรดลใจให้น้องเมียเผลอเอื้อมท่อนแขนออกมาเทียบเคียงวัดขนาด ตอนนี้จึงได้รู้ว่าอวัยวะเพศของพี่เขยยาวใหญ่พอๆ กับท่อนแขนเลยทีเดียว
“พะ… พอแล้วนะ... ”
เมฆชักแขนกลับมา ใจเต้นแรง ทำท่าขนลุกแล้วยัดสบู่ใส่มือพี่เขยให้ฟอกเอง ก่อนจะรีบก้าวยาวๆ หนีออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าแดงซ่าน
เมฆไม่นึกไม่ฝัน… ว่าการได้สัมผัสลูบไล้ไอ้นั่นของพี่เขย จะทำให้ใจสั่น เกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ ราวจะเป็นไข้
“เฮ้ย… ไอ้เมฆ... เดี๋ยวก่อนสิวะ... แล้วกัน”
เพลิงเรียก แต่เมฆไม่ยอมหันหลังกลับมามอง ปล่อยให้พี่เขยมองตามร่างน้อยๆ ที่วิ่งลับไปทางด้านหลังดงกล้วยด้วยแววตาสุดแสนเสียดาย
ในเวลาต่อมา
เพลิงอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เดินเข้ามาในบ้าน ตอนนั้นเมฆกำลังอุ่นอาหารที่ซื้อเอามาฝาก
“พี่เพลิง กินข้าวเถอะพี่... ค่ำแล้วนะ”
น้องเมียเลื่อนจานผัดซีอิ๊วมาตรงหน้าเขา บอกพลางรินน้ำเย็นใส่แก้วที่วางอยู่ตรงหน้าพี่เขย
“เอ็งยังจำได้ว่าพี่ชอบผัดซีอิ๊ว”
เพลิงยิ้ม ขยับจานมาตรงหน้า คว้าช้อนคว้าส้อมมาถือไว้ในมือ
“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ... ก็เมื่อก่อนผมเคยอยู่กับพี่นี่นา”
ตอนกำลังแตกเนื้อหนุ่ม เมฆเคยมาขออาศัยอยู่กับจันทร์แรมและเพลิงที่บ้านหลังนี้ ความทรงจำเก่าๆ เมฆไม่เคยลืม
ตอนนั้นเมฆเองก็พอจะมองออก ว่าพี่เขยคนนี้คิดอะไรกับตน? แต่ที่เพลิงไม่สามารถแสดงความรู้สึกได้มากไปกว่าสายตาที่มองสบกันไปมา ก็เป็นเพราะว่าจันทร์แรมพี่สาวของตนยังมีชีวิตอยู่
“เดี๋ยวผมคงต้องกลับ... รถตู้ในเมืองมีถึงสองทุ่มครึ่ง วานพี่เพลิงขับรถไปส่งที่ตลาดนะ”
เมฆยกหลังมือขึ้นมองนาฬิกา
“อะไรนะ... เอ็งไม่เห็นหรือยังไง ว่าฝนตั้งเค้าทะมึนมาแต่หัวค่ำ ฟ้าแลบฟ้าร้องครืนๆ แบบนี้ออกไปอันตราย พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับดีกว่า... เดี๋ยวพี่ขับรถกระบะออกไปส่งให้ถึงท่ารถ... หรือเอ็งจะให้พี่ขับรถไปส่งถึงกรุงเทพฯ เลยก็ได้”
เพลิงเอ่ยอาสาอย่างเต็มใจ เอ่ยปากรั้งน้องเมียเอาไว้
“อ้าว... ไหนพี่เพลิงบอกว่ามือเจ็บ... ขับรถได้หรือ?”
น้องเมียเริ่มสงสัยในความเจ้าเล่ห์ของพี่เขย เมื่อครู่เพลิงยังทำสำออยว่ามือเจ็บแขนเจ็บ แต่ตอนนี้กลับนั่งตักข้าวกินปร๋อเหมือนไม่เป็นอะไรเลย
“หายแล้ว... ได้เอ็งช่วยอาบน้ำให้ พี่เลยหายเร็ว”
คนเจ้าเล่ห์ตอบพลางมองดูชายหนุ่มเทกับข้าวในถุงพลาสติกใส่ลงในถ้วยตรงหน้าเขา เป็นกับข้าวที่เมฆแวะซื้อเอามาฝาก เพราะจดจำได้ว่าพี่เขยคนนี้ชอบกินผัดซีอิ๊วกับผัดเผ็ดปลาดุกเป็นที่สุด
“ของโปรดพี่เพลิง... กินเยอะๆ นะ”
ชายหนุ่มเลื่อนถ้วยมาตรงหน้าพี่เขย
- Writer
